Istotą dysplazji biodrowej jest zbyt luźna torebka stawowa i więzadła, co powoduje niestabilność stawu, nadwichnięcia do zwichnięcia głowy kości udowej a w konsekwencji powstania zmian zwyrodnieniowych u psów to choroba o podłożu genetycznym. Dziedziczne uwarunkowania to pierwotne rozluźnienie tkanki łącznej i mięśniowej okolicy stawów biodrowych, nieprawidłowe ukątowanie szyjki kości udowej. Mimo eliminowania z hodowli osobników obciążonych dysplazją, wciąż jest to najczęściej spotykane psie schorzenie ortopedyczne. Prawdopodobnie przyczyniają się do niego tzw. czynniki środowiskowe, czyli błędy popełniane przez właścicieli. Co może zrobić właściciel • Decydując się na zakup psa rasowego należy bacznie przyjrzeć się hodowli, a przede wszystkim rodzicom szczenięcia. W dobrej hodowli psy są badane i prześwietlane. Niestety nie ma żadnej gwarancji, że potomstwo zdrowych rodziców nie zachoruje na dysplazję. Ryzyko oczywiście jest jednak dużo mniejsze niż wybór w ciemno. • Ewentualny rozwój choroby możemy ograniczyć stosując odpowiednią dietę. Racjonalne żywienie psiaka, nieprzekarmianie i stosowanie specjalistycznych suplementów daje większą szansę na prawidłowy rozwój stawów. Przyczyną bezpośrednią dysplazji jest brak równowagi między wzrostem kości, a siłą otaczających je mięśni i więzadeł. Najsilniejszy wzrost kości obserwujemy między okresem narodzin a 6 miesiącem życia. Dietę warto oprzeć na karmie specjalnie dostosowanej do wzrostu psów ras olbrzymich, wzbogacić dodatkami mineralno-witaminowymi, pod kontrolą lekarza weterynarii. Także profilaktyczne stosowanie chondroprotetyków (preparatów zawierających np. glukozaminę, chondroitynę czy kolagen) wspomaga rozwój chrząstek stawowych i dostarcza składników zapewniających prawidłową budowę chrząstki i funkcjonowanie stawów. • Dbajmy o odpowiednią dawkę ruchu. Nie wolno forsować szczeniąt – psie maluchy same wiedzą ile zażywać ruchu. Na bieganie przy rowerze, skoki po frisbee i przez przeszkody przyjdzie czas – nie wcześniej niż po skończeniu półtora roku życia. Takie aktywności doprowadzają do znacznych przeciążeń w obrębie stawów. Mogą też stać się przyczyną urazu, który zwiększa ryzyko dysplazji. Na szczęście nie ma ograniczeń w pływaniu – które jest wielką psią radością ras olbrzymich. Kiedy pies zachoruje O chorobie będzie świadczyć zmiana zachowania psa. Na pewno zauważymy kiedy nasz ulubieniec będzie miał kłopot ze wstawaniem. Może zmienić się jego sposób poruszania – zacznie zarzucać pupą, kuleć. Zmieni sposób biegania: na galop lub „kicanie królika". Ruch może sprawiać mu ból – co zasygnalizuje skomleniem, popiskiwaniem. Kładąc się pies będzie unikał pozycji na wprost, położy się na jednej stronie. Zdarzają się przypadki niedowładu. Wszystko te objawy powinny zaprowadzić psa na badanie RTG i do weterynarza, który poprowadzi dalsze leczenie. Lekarz może zaproponować leczenie farmakologicznie (aby eliminować ból i działać przeciwzapalnie) oraz wspomagająco stosowanie suplementów wspomagających funkcje stawów (chondroprotetyków). Jest to jednak jedynie leczenie zachowawcze, które psa nie wyleczy, a jedynie poprawi mu komfort życia. Przydatna jest także fizykoterapia pod okiem specjalisty oraz treningi wspomagające rozwój mięśni w okolicy stawów jednak sytuacje, w których tak naprawdę w grę wchodzi jedynie ingerencja chirurgiczna. W zależności od przypadku lekarz weterynarii dobiera zabieg operacyjny, który u danego psa przyniesie najlepszy efekt. Więcej informacji na:
Ile żyje pies z dysplazją? Tłumaczymy, na czym polega to schorzenie. Czas czytania: 5 min 26 gru 2022 Cukrzyca u psa Jak się objawia cukrzyca u psa? Ile żyjeKtóre z ras popularnych w Polsce są najbardziej zagrożone? Według amerykańskiej organizacji Ortopedic Foundation for Animals są to owczarek niemiecki, golden retriever, labrador retriever, nowofundland, rottweiler, buldog angielski, dogue de Bordeaux, mastif neapolitański, bulmastif, bernardyn, cane corso. Dlaczego na dysplazję podatne są też niektóre małe rasy? U małych ras dysplazja biodrowa występuje sporadycznie. Wyjątkiem są mopsy, buldożki francuskie, shih tzu. Z badań OFA wynika, że aż 62 proc. populacji mopsów jest obciążone dysplazją. Czy kundle są odporniejsze? Nie. Dysplazja u psa najczęściej występuje u psów o wadze powyżej 15kg – to właśnie one są najbardziej narażone na tę chorobę. Kiedy najwcześniej w badaniu RTG można rozpoznać dysplazję? Zdjęcie najlepiej wykonać po zakończeniu rozwoju stawu biodrowego, czyli po miesiącu życia. Jednak dysplazja u psa może się też rozwijać szybko. Wtedy objawy kulawizny pojawiają się już u kilkumiesięcznego czworonoga. Zdarza się, że widać je na zdjęciu RTG u półrocznego szczeniaka. Jeśli jednak pies ma lekkie oznaki dysplazji, na zdjęciu można ich nie dostrzec. Przyjmuje się, że tylko u 10 proc. półrocznych psów z dysplazją rozpoznajemy tę chorobę, natomiast u psów w wieku dwóch lat możemy ją wykryć już w 95 proc. wypadków. Czyli nawet jeśli kupimy dwuletniego zdrowego psa, nie mamy gwarancji, że nie zachoruje na dysplazję? Jeśli pies nie ma wyniku badania RTG określającego, czy stawy biodrowe są prawidłowo rozwinięte, to nie ma takiej gwarancji. Kulawizna i nieprawidłowy chód mogą się niekiedy pojawić dopiero w średnim, a nawet starszym wieku. Jak należy postępować w wypadku wykrycia dysplazji u psa? Trzeba koniecznie pójść do lekarza specjalizującego się w ortopedii weterynaryjnej, który na podstawie badania ortopedycznego, zdjęcia i po rozmowie z właścicielem czworonoga zadecyduje o sposobie leczenia. W wypadku młodego psa wcześnie podjęte leczenie może na długo zahamować postęp choroby. Dlaczego tylko kilkunastu lekarzy w Polsce ma uprawnienia do odczytywania zdjęć w kierunku dysplazji? Gdy mamy do czynienia z ciężką postacią choroby, jej zdiagnozowanie nie powinno być problemem. Jeśli natomiast zmiany dysplastyczne są niewielkie, wówczas trzeba wielu lat doświadczeń i obejrzenia setek zdjęć, aby wychwycić schorzenie. Czy dysplazję można leczyć nieoperacyjnie? Po pierwsze dysplazja u psa nie jest wyleczalna. Możemy jedynie dążyć do hamowania rozwoju procesów zwyrodnieniowych stawów, by poprawić komfort życia psa. Sposobów leczenia dysplazji biodrowej jest wiele. Psy z nieznacznymi zmianami w stawach wymagają czasem tylko określonego postępowania z nimi, na przykład utrzymania odpowiedniej wagi. Pomaga też pływanie, bo nie obciąża stawów, a rozwija mięśnie. Warto podawać preparaty ochraniające chrząstki w stawach. Można się też zdecydować na operację. Jakie czynniki mają wpływ na decyzję o operacji? Lekarz weterynarii bierze pod uwagę wiek i masę ciała psa oraz stopień zaawansowania zmian w stawach biodrowych. Uwzględnia też możliwości właściciela (koszty zabiegu, opieka po operacji i rehabilitacja zwierzęcia). Jak żyć z psem po operacji, czego unikać? Przede wszystkim przeciążenia stawów biodrowych. Nie wolno psa przekarmić i przetrenować. Najlepiej, aby lekarz weterynarii zdecydował o sposobie rehabilitacji konkretnego zwierzęcia. Kiedy nie ma już ratunku? Gdy dysplazja u psa jest tak zaawansowana, że nie może on samodzielnie wstać ani chodzić. Należy się wówczas zastanowić, czy właściciel jest w stanie zapewnić mu opiekę, czy będzie pomagał mu się poruszać. Trzeba pamiętać, że o ile jamnika z chorym kręgosłupem łatwo jest wziąć na ręce i zanieść nawet na trzecie piętro, to już w wypadku nowofundlanda z chorymi stawami biodrowymi może się to okazać kłopotliwe. Czy zakaz kojarzenia psów dysplastycznych eliminuje występowanie dysplazji w następnych pokoleniach? Próby eliminowania z hodowli psów ze średnią i ciężką dysplazją biodrową podejmowane są od lat. W wypadku niektórych ras próbuje się wyeliminować nawet psy z lekką dysplazją. Ponieważ jest to choroba uwarunkowana przez wiele genów, nawet pies z nieznaczną dysplazją lub taki, u którego ona nie wystąpiła, może przekazać potomstwu geny decydujące o jej rozwoju. Czyli nawet wykluczając z hodowli wszystkie psy z każdym stopniem rozwoju dysplazji, nie wyeliminujemy choroby z danej populacji. Okazało się, że dysplazja u psa w różnych rasach jest w różnym stopniu, inny jest też współczynnik dziedziczenia dla psów i suk w danej rasie. Obecnie w Niemczech prowadzi się badania, w których oznacza się tzw. współczynnik HD-Zuchwert stosowany przez hodowców owczarków niemieckich. Co się za jego pomocą określa? Stopień, w jakim dysplazja biodrowa ujawni się u potomstwa danego psa, czyli ryzyko jej przekazywalności. Dla młodego psa obliczany jest na podstawie współczynników jego rodziców. Potem współczynnik zmienia się wraz z napływem informacji o wynikach badań RTG w kierunku dysplazji biodrowej tego psa, jego rodzeństwa, potomstwa oraz wyników badań innych psów pochodzących od tych samych rodziców. Do hodowli mają być dopuszczone tylko zwierzęta z prawidłowymi lub prawie prawidłowymi stawami biodrowymi, których współczynnik nie przekracza określonej liczby punktów. Metoda ta została wprowadzona dopiero kilka lat temu i jeszcze nie wiadomo, na ile okaże się skuteczna.
Objawy dysplazji u psów Objawy związane z dysplazją w obrębie omawianych stawów mogą wystąpić już u kilkumiesięcznego psiaka. Ale mogą ujawnić się także w późniejszym wieku. Tu nie ma reguł. Najczęstsze objawy to: niechęć do ruchu, kulawizna, sztywność stawów. Dysplazja u psa – objawy ostrożne wstawanie i kładzenie się ostrożny chód. niechęć do biegania. charakterystyczny, sztywny chód. problemy z poruszaniem po odpoczynku. problemy ze wskakiwaniem na różne powierzchnie. niechęć do kładzenia się na twardym. odciążanie jednej łapy podczas siadania, kładzenia się Jak poruszać się psów z dysplazją stawów biodrowych? W późniejszym etapie choroby postawa i sposób poruszania się psów z dysplazją stawów biodrowych są wyraźnie nieprawidłowe: 1 kulawizna tylnych kończyn, 2 sztywny chód, 3 „królicze kicanie” podczas biegania, 4 ostrożne zmienianie pozycji, 5 powolne i ostrożne siadanie, kładzenie się, wstawanie. Jakie rasy psów są narażone na dysplazję? Szczególnie narażone na dysplazję są poszczególne rasy psów: 1 labrador retriever, 2 sznaucer olbrzymi, 3 dog, 4 bokser, 5 rottweiler, 6 owczarek kaukaski, 7 owczarek niemiecki, 8 mastino napoletano, 9 amstaff, 10 pittbull. More Dlaczego występuje dysplazja stawów łokciowych? Dysplazja stawów biodrowych i łokciowych jest chorobą genetyczną, która dotyczy głównie psów dużych ras (takich jak rotweillery, owczarki niemieckie, nowofunlandy, labrador itd.). Nie oznacza to jednak, że nie występuje ona u psów mniejszych ras, a także u kundelków. Jak leczyć dysplazję u psa? Terapia dysplazji stawów biodrowych obejmuje leczenie zachowawcze oraz chirurgiczne. Leczenie zachowawcze obejmuje kontrolę masy ciała, odpowiednie żywienie i właściwą aktywność fizyczną, farmakoterapię, laseroterapię oraz fizykoterapię. Czy pies może żyć z dysplazja? Podsumowując dysplazja jest najczęściej występującym schorzeniem wśród dużych ras. Nie jest niebezpieczna dla zdrowia i życia psa dlatego można z nią normalnie żyć bez prowadzania skompilowanych zabiegów. Czy da się wyleczyć dysplazję u psa? Istnieją dwie metody leczenia dysplazji stawów biodrowych: zachowawcze i operacyjne. Przy leczeniu zachowawczym powinno się zapewnić psu ograniczony trening, lecz musi być on odpowiednio dostosowany do wieku psa i jego rozwoju fizycznego. Do czego prowadzi dysplazja u psa? Nieprawidłowo funkcjonujący staw prowadzi do ciągłego tarcia pomiędzy kośćmi. Dochodzi do zapalenia stawów u psa, a następnie do rozwoju zwyrodnienia stawów u psa. Jak biega pies z dysplazja? Jak biega pies z dysplazją? Niezależnie od wieku czworonoga, przy dysplazji stawów występuje bardzo charakterystyczny obraz chodu u psa – kicanie królika. Odczuwanie bólu i dyskomfortu podczas poruszania się dodatkowo pogłębia patologię. Kiedy ujawnia się dysplazja? Dysplazja stawów biodrowych dotyczy nie tylko psów z dużych i ciężkich ras, jak np. labradorów retriever, sznaucerów olbrzymich, owczarków niemieckich czy kaukaskich, ale także małych zwierząt, jak np. mopsy, spaniele czy pekińczyki. Pierwsze objawy choroby zauważa się już u psów w wieku 3-4 miesięcy! Co zrobić gdy pies nie może się podniesc? Niedowład u psa, który utrzymuje się krótkotrwale, spowodowany może być przez wiele czynników. Wywołać go mogą zarówno bardzo prozaiczne stany, jak również przewianie. Stanowić może też objaw ciężkiej choroby. Bez względu na to, co spowodowało chwilowy paraliż u psa, trzeba zgłosić się z pupilem do weterynarza. Czy dysplazja u psa boli? W przypadku braku leczenia mamy do czynienia z przewlekłym stanem zapalnym stawów oraz ich stopniowym zwyrodnieniem. Z czasem zauważamy objawy wynikające z bolesności w okolicy bioder. Często jest to kulawizna, sztywność kończyn, problemy ze wstawaniem po odpoczynku. Jakie leki na dysplazje u psa? Dysplazja u psa – leczenie nieinwazyjne kwas hialuronowy; siarczan chondroityny; glikozaminoglikany; inne prekursory chrząstki stawowej. Ile kosztuje leczenie dysplazji u psa? Zabiegi chirurgiczne dysplazji bioder u psa. W zależności od wieku psa i stopnia zaawansowania choroby operacyjne leczenie dysplazji biodrowej może obejmować mniej lub bardziej inwazyjne zabiegi. Cena operacji zależy od zastosowanej metody i może wynosić od 800 zł do nawet 4 000 zł. Jak zapobiegać dysplazji u psów? Nie należy dopuścić do zbyt dużej wagi u psa, jak również do zbyt niskiej. Mimo, że nadwaga sprzyja wystąpieniu dysplazji, po jej stwierdzeniu nie powinniśmy głodzić psa i odchudzać go drastycznymi metodami powolna utrata wagi będzie dużo bardziej bezpieczna.
Witam, moj labek ma prawie 5 m-cy i idziiemy jutro zrobić przeswietlenie w kierunku dysplazji. Nie ma zadnych objawów ale u nas w domu robi wszystko czego nie powinien - tzn. mamy parkiet i płytki, kocha biegać i aportowac, skakac i w ogóle szaleć. poza tym wazy 22,5 kg ale nie ma nadwagi tylko taką budowe :P bylismy u weta który zbadał go "ręcznie" i wszytsko ok. O aspektach medycznych czy klinicznych dysplazji stawów biodrowych u psów wiele już napisano i wiele autorytetów się w tym temacie wypowiadało. Ja chciałabym napisać o hodowli i rozterkach z tym związanych, bo każdy, kto hoduje owczarki podhalańskie, prędzej czy później będzie musiał się zmierzyć z tym poważnym problemem. "Jeśli dysplazja jest czyjąś obsesją, powinien on hodować wyścigowe greyhoundy. Jeśli jednak hoduje bernardyny, to musi pamiętać, że rasa ta nie słynie z dobrych stawów i pod tym kątem trzeba podejmować decyzje hodowlane. Osiągnięcie dobrych stawów powinno być jednym z celów hodowli, ale z pewnością nie celem jedynym." - czytamy w "PORADNIKU dla hodowców psów Genetyka w praktyce", którego autorem jest Malcolm B. Willis. Nie można powiedzieć, że dysplazja to problem konkretnej rasy -po prostu psy o pewnym typie budowy mają do niej duże predyspozycje. I niestety owczarki podhalańskie do nich należą. Hodując w Polsce podhalany musimy się liczyć z ograniczeniami hodowlanymi związanymi z wynikami HD, hodując słowackie czuwacze już nie. Z uwagi na stan ilościowy i zróżnicowanie genetyczne populacji problem jest bardzo poważny. Psy są w dużym stopniu ze sobą spokrewnione, pula genetyczna rasy zawężona i poprzez wykluczanie z hodowli zwierząt z wynikiem gorszym od regulaminowego, uszczuplana jeszcze bardziej. O reproduktorach pisałam już wcześniej. Ostatnio natknęłam się w Internecie na listę suk hodowlanych Oddziału Zakopane. Jest na niej 22 suki, zerknęłam w katalogi zakopiańskich wystaw - jakie jest pochodzenie tych suk -2 o nieznanym pochodzeniu ( 10 to półsiostry po ORNAKU z Butorowego Wierchu, 7 to półsiostry po KRYWANIU od Małkuchów, 2 to półsiostry po synu KRYWANIA - HARDYM z Butorowego Wierchu, 1 po KROKUSIE od Małkuchów - bracie KRYWANIA. Ilościowo może to sporo - jakościowo (mam na myśli pulę genową) bardzo mało. W cytowanym wyżej Poradniku czytamy również: "W rasach o małej liczebności trzeba więc podejmować wszelkie działania, które doprowadzą do poszerzenia bazy hodowlanej. Pojedynczych osobników, choćby najwyższej klasy, nie można zbyt intensywnie wykorzystywać. Jeśli się tylko da, trzeba importować nowe zwierzęta. Należy sobie też zdawać sprawę z faktu, że w rasach tych nie sposób osiągnąć tak wysokiego standardu, jak w popularnych, o dużej liczbie osobników. Niekiedy w hodowli rzadkiej rasy warto zrezygnować z wysokich wymagań co do pewnej cechy, jeśli można dzięki temu uzyskać poprawę innych. Przypuśćmy, że hodujemy rasę, w której liczebność wynosi 500 sztuk. Powiedzmy, że średni wynik badania w kierunku dysplazji stawów biodrowych, ustalony na podstawie 80 osobników wynosi 15,0 punktów. Tymczasem trafiamy na psa doskonałego pod względem cech fizycznych i psychicznych, lecz o wyniku badania w kierunku dysplazji wynoszącym 31 punktów. Oczywiście, można powiedzieć, że z tego tylko powodu pies ten nie nadaje się do hodowli. Czy nie szkoda jednak innych jego zalet? Osobiście uważam, że należałoby spróbować." W brytyjskim, punktowym systemie oceny dysplazji podoba mi się to, iż wynik konkretnego psa odnosi się do średniej w rasie, a nie jak u nas do arbitralnie przyjętego A czy B takiego samego dla wszystkich ras, w systemie angielskim średnia dla każdej rasy może być inna i znacznie się różnić. Inną kwestią jest to czy w Polsce mamy 500 sztuk rasowych (rodowodowych), mających uprawnienia hodowlane owczarków podhalańskich ? - niestety, nie. Nie można powiedzieć, że dysplazja stawów biodrowych to problem psów rodowodowych. Kundelki o podobnym typie budowy - duże, ciężkie i szybko rosnące - też mają dysplazję. Różnica polega na tym, że psy rodowodowe są zdecydowanie częściej badane w tym kierunku, w celu kwalifikacji hodowlanej, bardzo często mimo braku jakichkolwiek objawów klinicznych. Psy nie rasowe badane są dopiero gdy wystąpią objawy kliniczne. A w doniesieniach naukowych możemy przeczytać, że około 30% dysplastycznych psów będzie wymagało leczenia w późniejszym życiu. Pozostałe 70% przeżyje swoje życie i nikt o tym nie będzie wiedział. W wątpliwość poddaje się również zasadność profilaktycznych operacji szczeniąt ocenianych jako zagrożone wystąpieniem choroby - bo dane wskazują, że jedynie u ok. 6% tych szczeniąt z określoną "luźnością" stawu rozwinie się w trakcie rozwoju choroba zwyrodnieniowa upośledzająca w różnym stopniu motorykę psa. Nie można powiedzieć, że to tylko nasz - Polaków problem (bo sprzęt..., bo ludzie..., bo kultura hodowli...) - czasem słyszy się takie głosy - nie znam kraju gdzie dysplazja nie występuje. I różne kraje różnie do tego podchodzą - w jednych używa się do hodowli tylko psy z określonym wynikiem HD (w przypadku owczarka podhalańskiego w Polsce -psy HD A lub HD B, suki HD A, HD B lub HD C). W innych można rozmnażać również psy z HD D lub HD E np. Finlandia. Trzeba tu też zaznaczyć fakt, że przy takim podejściu Finowie dysponują bardzo ciekawymi danymi. Ogólnodostępne, publikowane w Internecie są wyniki badań konkretnych psów, zestawia się wyniki rodziców i potomstwa - wyrażając procentowo ile potomków zostało przebadanych, jakie są wyniki poszczególnych psów z tego skojarzenia, jak również procentowo ile jest wyników A, B, C, D i E, w danym miocie, jakie są wyniki w poszczególnych hodowlach itd., itp. Uważam, że wiedza taka jest po prostu bezcenna dla postępu hodowlanego w rasie i bardzo praktyczna dla hodowców przy planowaniu kolejnych miotów. Zdarza się przecież, że sam pies może być wolny od dysplazji, ale jego potomstwo z różnymi sukami okazywało się w dużym stopniu dysplastyczne. Możliwa jest również sytuacja odwrotna - dysplastyczny rodzic, a potomstwo w przewadze zdrowe. W kwestii dysplazji wyniki potomstwa wydają się więc bardziej istotne, niż wynik konkretnego osobnika rodzicielskiego. W Polsce niestety takich informacji nie mamy. W odróżnieniu od Finlandii u nas odpowiedni wynik to "być albo nie być" osobnika jako zwierzęcia hodowlanego, jeśli więc ten wynik dobry nie jest to często taki pies po prostu "znika" z wystaw, a czasem również z hodowli, w której mieszkał. I nikt nic nie wie - nie sposób więc ocenić wartość hodowlaną rodziców takiego psa, którzy przecież dalej są w hodowli używani. Osobiście uważam, że problemem, jest również fakt, iż brak jest kompletnych danych dotyczących wyników HD w rodowodach polskich psów. Wyniki HD A jeszcze się spotyka, ale B czy C już rzadko. Często przy tym brak danych przodków w I czy II pokoleniu, o dalszych już nawet nie wspominam. A chyba dobrze by było, by hodowca szukając reproduktora dla swojej suki mógł podjąć świadomie decyzję, mając do wyboru kilka reproduktorów i wiedzę jakie są wyniki przodków, a najlepiej też potomstwa własnej suki czy wybrać tego, w którego rodowodzie jest przewaga A, czy tego gdzie aż roi się od B czy C. Największym jednak problemem dotyczącym dysplazji stawów biodrowych jest fakt, że nie są do końca wyjaśnione przyczyny jej powstawania. W starszych opracowaniach pisano, że w 80-90% odpowiedzialne są czynniki genetyczne, w nowszych odziedziczalność dysplazji określa się na 20-40%. Reszta to już ponoć wpływ środowiska -sposobu odchowu szczenięcia. Selekcja, prowadzona poprzez dopuszczanie do rozrodu tylko osobników wolnych od dysplazji nie daje oczekiwanych rezultatów. Międzynarodowy sędzia kynologiczny, Mirosław Redlicki w artykule "O dysplazji czyli genetyka ilościowa" opublikowanym w czasopiśmie "Przyjaciel Pies" nr 9 wrzesień 2007 pisze: "Pierwszy kompleksowy system selekcji wprowadzono w Szwecji (1959), potem w Wielkiej Brytanii (1960), Szwajcarii (1965), USA (1966) i Niemczech Zachodnich (1967), najpierw dla owczarków niemieckich, potem też dla innych, liczniejszych ras. Początkowo wydawało się, że selekcja jest skuteczna (choć nie we wszystkich krajach: w zależności od ostrości przyjętych kryteriów), ale po czterdziestu latach można już powiedzieć, że skutek jest znacznie mniejszy od oczekiwanego. U owczarków niemieckich częstość przypadków dysplazji zmalała o kilkanaście procent, ale już u nowofundlandów praktycznie wcale. Myślę, że należałoby tu zwrócić uwagę na fakt, iż na przestrzeni tych lat, owczarki niemieckie również eksterierowo zmieniły się znacznie, nowofundlandy raczej nie. W powyższym artykule autor stawia jeszcze jedną bardzo ciekawą tezę: "Powszechnie przyjmuje się, że psy wywodzą się od udomowionego niewielkiego, lekkiej budowy wilka azjatyckiego z Azji Centralnej. Mops, jamnik, Yorkshire terrier, dog i wilczarz irlandzki - wszystkie one są jego potomkami. Ale w takiej postaci, w jakiej dziś je znamy istnieją od niedawna. Czy wilki, szakale i dzikie psy mają dysplazję? Nie wiadomo, bo nikt takich badań nie prowadził. Z pewnością są to zwierzęta doskonale przystosowane, sprawne i skuteczne w walce o przeżycie. Na ile zmiany budowy, masy ciała i proporcji u psów sprzyjają powstawaniu dysplazji? Można przyjąć (choć nie jest to żelazną regułą), że wśród ras cięższych dysplazja występuje częściej niż u lekkich. Możliwe, że selekcjonując różne rasy na ich charakterystyczne cechy budowy, jednocześnie "promujemy" dysplazję. Wiadomo przecież, że te same geny wpływać mogą na wiele różnych cech. Ponadto pomiędzy różnymi cechami istnieć mogą korelacje. Może więc dla wielu ras to, co arbitralnie określamy jako dysplazję jest normą? Całkiem możliwe więc, że skuteczna eliminacja dysplazji doprowadziłaby do tego, że wszystkie psy stałyby się znów podobne do swego przodka." Wnioski bardzo ciekawe zważywszy na to, iż w opracowaniu autorstwa dr Adama M. Janickiego pod tytułem: "Możliwe obiektywne rozwiązanie problemu preselekcji fenotypów miednicy psów obciążonych genetycznie dysplazją stawów biodrowych." autor w podsumowaniu wyników pisze, że wydaje się iż blisko 100% populacji psów niektórych ras jest obciążone genetycznie dysplazją stawów biodrowych. Tylko czy w takiej sytuacji zwalczanie dysplazji ma jakiekolwiek szanse powodzenia? Można by się zastanowić nad hodowlą owczarków podhalańskich zanim wprowadzono selekcje, kwalifikującą do rozrodu tylko psy z określonym wynikiem HD. Na przestrzeni tych kilkudziesięciu lat, psie geny chyba nie zmieniły się tak bardzo, choć teoretycznie sytuacja przed selekcją powinna być gorsza niż dziś. Można domniemywać, iż wówczas kojarzono psy zupełnie przypadkowo pod tym względem i na pewno rozmnażano psy, które w dobie dzisiejszej diagnostyki określano by jako dysplastyczne. Bo zaznaczyć tu trzeba fakt, że to iż jakiś pies porusza się prawidłowo, harmonijnie, bez jakichkolwiek objawów nieprawidłowości, wcale nie oznacza, że mamy do czynienia ze zwierzęciem z HDA. A przecież podhalan to pies, stworzony do pracy w trudnych górskich warunkach, gdzie psy musiały stawić czoła tak sprawnym przeciwnikom jak wilki czy niedźwiedzie. Górale hodowali te psy dlatego, bo były one skuteczne w obronie ich stad owiec. Czy rozmnażano by psy chorowite, które w dużym odsetku urodzonych szczeniąt byłyby z racji problemów z poruszaniem niezdolne do pracy? Myślę, że to niemożliwe. Gdyby "postawić" na naturalną selekcję jako sposób na wyeliminowanie dysplazji, to po kilku wiekach pracy w tak ciężkich klimatycznie i terenowo warunkach, w ogóle nie słyszelibyśmy o tym schorzeniu. A jednak problem istnieje. Na przestrzeni tych lat coś się jednak zmieniło. Na skutek ograniczenia hodowli owiec na Podhalu, a tym samym spadku zapotrzebowania na tego typu psa pracującego, małej popularności rasy i mitu, że nie mogą żyć na nizinach, ograniczeń w osiąganiu uprawnień hodowlanych - oceny z wystaw, wyniki HD - na pewno znacznie zmniejszyła się liczba osobników uprawnionych do rozmnażania, a tym samym znacznie zawęziła pula genowa rasy. Na przestrzeni tych lat na pewno zmieniło się (i to bardzo) środowisko życia psów. To czas super zbilansowanych dla każdego psa karm, super odżywek, wspomagaczy, minerałów i witamin. A pamiętać trzeba, że czynniki środowiskowe też mają udowodniony wpływ na końcowy wynik badania. W niektórych opracowaniach pisze się, że nawet do 70%. Tylko czy przy takim podejściu celowy jest zakaz rozmnażania takiego osobnika? Przecież jego potomstwo może już rozwijać się w zupełnie innych mamy sytuację obecną - psów niewiele, mocno spokrewnione, wąska pula genowa rasy, dalej uszczuplana wykluczaniem z hodowli psów ze złymi wynikami badań. Pozbywamy się więc psów, których cztery pokolenia przodków są sprawdzone pod względem eksterieru i psychiki i spełniają wymogi typowych przedstawicieli rasy. Wcale nierzadko również się zdarza, że 2 pokolenia przodków tych psów, to zwierzęta z wynikami HD A. A ponieważ pula genowa rasy jest zbyt uboga wpisuje się na to miejsce psy bez udokumentowanego pochodzenia, ale mające dobry wynik badania w kierunku dysplazji. Trzeba tu jednak zaznaczyć, że fakt ten nie daje żadnych gwarancji, że potomstwo tego psa też będzie miało wynik HD A. O przodkach tych psów nie wiadomo nic. A może ojciec takiego psa był wnętrem (zważywszy, że może to prowadzić do zmian nowotworowych to problem już jest), a może był tak agresywny, że przyprowadzenie go na wystawę, w tłum obcych psów i ludzi, którzy jeszcze chcą go dotknąć, zajrzeć w zęby i pod ogon, było niemożliwe, a może był tak strachliwy, że wyjście poza furtkę własnego obejścia to nie lada wyczyn, a może zęby..., a może pigment...(o innych szczegółach wzorca pisać już nie będę czy to w ogóle był podhalan, bo przecież nikt tego nie weryfikował), a może miał HD D i nie był dopuszczony do hodowli, a może to był całkiem fajny pies, tylko nikt nie chciał się nim zająć? Może..., może..., może. Ale w hodowli psów wydaje mi się lepsza najgorsza prawda niż niewiedza. Bo wtedy można jej nadać jakiś logiczny kierunek, a nie błądzić po omacku. W przypadku dysplazji sprawa jest i tak szczególnie trudna, bo nie ma jednoznacznej odpowiedzi na pytanie -dlaczego występuje?. Na ile konsekwentna jest walka z dysplazją przy wykluczaniu z hodowli psów sprawdzonych w kilku pokoleniach, u których wiemy gdzie tkwi problem i jednoczesnym przyjmowaniu "niewiadomych" bo nie znamy ani wyników HD, ani oceny eksterieru, ani psychiki przodków. Co więc robić? Ideałem oczywiście byłby stan, gdybyśmy mieli w Ojczyźnie rasy tak dużo owczarków podhalańskich, z tak bardzo różnych linii hodowlanych, że dopuszczanie do rozrodu tylko osobników z wynikiem HD A, nie stanowiłoby zagrożenia dla rozwoju (czy obecnie w ogóle istnienia) rasy. Ale takiej sytuacji nie mamy i długo mieć nie będziemy. Trzeba wybrać jakieś "mniejsze zło". Może na ten moment traktować wynik HD jako bardzo ważną informację o konkretnym psie, ale jego "być albo nie być" w hodowli weryfikować na podstawie np. potomków dwóch pierwszych miotów, z różnymi partnerami, które musiałyby być prześwietlone w 60-70%?. W wypadku wyników gorszych od HD C warunkiem byłaby również doskonała psychika, wybitny eksterier, harmonijny ruch i partner sprawdzony w innych skojarzeniach pod względem wyników potomstwa? Zbierając przy tym jak najwięcej informacji i danych o wartości hodowlanej poszczególnych psów używanych w hodowli. Przy takim podejściu myślę, że byłyby one i znacznie bogatsze i bardziej wiarygodne. Przy jednoczesnej jawności takich danych i dla hodowców, i dla potencjalnych nabywców szczeniąt, nie sądzę, żeby był wielki problem z wykorzystywaniem w hodowli psów, dających w znacznym odsetku dysplastyczne szczenięta, nawet jeśli wynik własny tych psów to HD A. Dysplazja to temat bardzo trudny, rodzący bardzo wiele emocji, a alternatywą mogłoby być w ogóle zaprzestanie hodowli takich ras jak owczarek podhalański i wtedy już moglibyśmy naszym wnukom tylko pokazywać na zdjęciach, że kiedyś istniały takie piękne białe psy o wspaniałej psychice, przez wieki całe kształtowane w surowych, górskich warunkach by ochraniać swoją ludzką i zwierzęcą rodzinę. Barbara Sell "Badziar"Rasy psów z predyspozycją do zachorowania na dysplazję stawów. Rasy psów najbardziej narażone na wystąpienie dysplazji stawu biodrowego oraz łokciowego to: owczarek francuski briard, owczarek niemiecki, owczarek podhalański, owczarek szkocki, polski owczarek nizinny, bernardyn, berneński pies pasterski, bokser, doberman, nowofunland
Co 3-6 tygodni – w zależności od zaleceń ortopedy – musimy przychodzić na wizyty kontrolne, leczenie trwa zaś około pół roku. U niemowląt z dysplazją typu III i wyższym skuteczność aparatów się zmniejsza, najczęściej konieczne jest leczenie na wyciągu i założenie dziecku gipsu. Co to jest dysplazja? Co to jest dysplazja? Dysplazją nazywa się różnego rodzaju wady wrodzone, które polegają na zaburzeniu w budowie, organizacji lub czynności komórek w tkankach organizmu. Wyróżnia się dysplazje: kostno-stawowe, ektodermalne, ogniskowe dysplazje korowe. Co to jest dysplazja stawu biodrowego? Żeby jednak mówić o dysplazji należy zacząć od budowy anatomicznej zdrowego, prawidłowo ukształtowanego stawu biodrowego. Staw biodrowy (łac. articulatio coxae) jest stawem kulistym zbudowanym z głowy kości udowej i panewki stawu biodrowego kości miednicznej. Jakie są objawy dysplazji włóknistej kości? Wyróżnia się trzy postaci choroby: 1 dysplazję włóknistą kości monoostotyczną – dotyczy jednej kości i zwykle objawia się w okresie dojrzewania, a następnie 2 dysplazję włóknistą kości poliostotyczną – zajmuje co najmniej dwie kości i ma cięższy przebieg; 3 dysplazję włóknistą kości z zaburzeniami endokrynologicznymi – najcięższą postać, dotykająca głównie dzieci, która More Co to jest dysplazja szyjki macicy? Dysplazja szyjki macicy to nieprawidłowości w komórkach nabłonka szyjki macicy, które mogą prowadzić do rozwoju raka. Zmiany w komórkach można wykryć na podstawie badania cytologicznego. Cytologia polega na mikroskopowej ocenie materiału pobranego z szyjki macicy, czyli komórek nabłonka wielowarstwowego płaskiego i gruczołowego. Jak leczy się dysplazja? Leczenie dysplazji jest niezmiernie proste i polega na powolnym, stopniowym pokonywaniu oporu skróconych mięśni, powodujących ograniczenie odwiedzenia, aż do uzyskania pełnego odwiedzenia. Istotą leczenia jest scentrowanie głowy kości udowej na dno panewki. Czy dysplazja biodra jest uleczalna? Dysplazja biodra to najczęstsza wrodzona wada układu ruchu. USG bioder powinno mieć zrobione każde dziecko do 12 tygodnia życia. Wada wcześnie wykryta jest łatwo wyleczalna. Czy dysplazja boli? Należy tu dodać, że zwierzę z dysplazją już od samego początku czuje dyskomfort podczas poruszania się. Najpierw odczuwa jedynie nieprzyjemne tarcie, do którego się przyzwyczaja. Później pojawia się ból, który staje się coraz silniejszy. Jak rozpoznać dysplazję? Dysplazja czyli niestabilność w obrębie stawu biodrowego, objawia się przeskakiwaniem kości biodrowej, wyczuwalnym podczas zginania, odwodzenia i przywiedzenia nóżek. W miarę rozwoju dziecka i zwiększania jego siły mięśniowej, kość udowa zaczyna przesuwać się poza obręb panewki, doprowadzając do zwichnięcia. Czy dysplazja to rak? Warto podkreślić, że dysplazja jest stanem przedrakowym i może prowadzić do rozwinięcia się raka szyjki macicy. Im wyższy stopień dysplazji, tym zwykle większa szansa na rozwój raka i mniejsze prawdopodobieństwo cofnięcia się zmian. Czy pies może żyć z dysplazja? Podsumowując dysplazja jest najczęściej występującym schorzeniem wśród dużych ras. Nie jest niebezpieczna dla zdrowia i życia psa dlatego można z nią normalnie żyć bez prowadzania skompilowanych zabiegów. Czy Biodro może wyskoczyc? Dzieje się tak w wyniku nacisku dużej siły. W większości przypadków zwichnięcie stawu biodrowego jest konsekwencją poważnych urazów, głównie w trakcie wypadków komunikacyjnych lub podczas upadku z wysokości (np. upadek z drabiny czy rusztowania). Ile razy na bioderka? USG bioderek dziecka powinno być wykonane 3 razy (niektórzy specjaliści sugerują, że nawet 4 razy) – jest to spowodowane znaczną plastycznością bioder i intensywnymi zmianami w ich budowie, do których dochodzi wraz ze wzrostem dziecka. Pierwszy raz na USG bioderek należy zgłosić się do ortopedy (traumatologa) w 6. Co powoduje dysplazja stawu biodrowego? warunki ciąży – niewielka ilość wód płodowych (małowodzie). Zwiększa ryzyko zachorowania, ponieważ dziecko nie jest w stanie poruszać się swobodnie w macicy; pozycja narodzin – jeśli dziecko ma złe ułożenie w macicy, może to doprowadzić do ryzyka wystąpienia dysplazji stawu biodrowego. Na czym polega dysplazja? W terminologii medycznej dysplazja jest określana jako nieprawidłowości w wyglądzie komórek oraz zaburzenia w budowie tkanki, które wskazują na wczesną możliwą transformację nowotworową, zaburzenia budowy, dojrzewania i różnicowania komórek oraz ich struktury. Czy dysplazja żołądka jest uleczalna? Każde z nich może doprowadzić do wystąpienia krwawienia oraz rozległego owrzodzenia. Wcześnie rozpoznana i poprawnie leczona choroba żołądka jest wyleczalna w 80-90 procentach przypadków. Jak sprawdzić czy pies ma dysplazję? Dysplazja u psa – objawy ostrożne wstawanie i kładzenie się ostrożny chód. niechęć do biegania. charakterystyczny, sztywny chód. problemy z poruszaniem po odpoczynku. problemy ze wskakiwaniem na różne powierzchnie. niechęć do kładzenia się na twardym. odciążanie jednej łapy podczas siadania, kładzenia się Kiedy są pierwsze objawy dysplazji u psa? Dysplazja stawów biodrowych dotyczy nie tylko psów z dużych i ciężkich ras, jak np. labradorów retriever, sznaucerów olbrzymich, owczarków niemieckich czy kaukaskich, ale także małych zwierząt, jak np. mopsy, spaniele czy pekińczyki. Pierwsze objawy choroby zauważa się już u psów w wieku 3-4 miesięcy! Jak chodzi pies z dysplazja? Dysplazja stawów biodrowych u psów to przesunięcie główki kości udowej do tyłu lub do przodu względem prawidłowego ustawienia w panewce. W efekcie, cały staw staje niestabilny. Wówczas bardzo łatwo o jego zwichnięcie. .ile żyje pies z dysplazją
