W 1822 roku nastąpiło wydanie pierwszego tomu poezji Adama Mickiewicza pt. „Ballady i Romanse”. Był to debiut jednego z najwybitniejszych w dziejach Polski poetów. To wydarzenie literackie nabrało tak ważnego znaczenia, że tę datę przyjęto później za początek romantyzmu, czyli próg nowej epoki w literaturze Polskiej. W 1945 roku ukazał się tomik poezji Władysława Broniewskiego zatytułowany „Drzewo rozpaczające”. W tomiku ukazał się między innymi wiersz pt. „Ballady i Romanse”. Nadając ten tytuł autor chciał w ten sposób pokazać, iż nastała nowa epoka dla Polskiej literatury. Epoka wojenna. Ballada jest gatunkiem wywodzącym się z literatury ludowej. Swoją treść w dużej mierze czerpie z podań, opowieści, wierzeń ludu. Ballada zawsze zawiera dramatyczną fabułę, opowiada o wydarzeniach tajemniczych, niezwykłych i o fantastycznych postaciach. Ten gatunek charakteryzuję się zatem uczuciowością, tajemniczością i fantastyką. Co do przynależności ballady do rodzaju literackiego, można powiedzieć, że jest to utwór epicko-liryczny. Utwór Broniewskiego nie posiada cech prawdziwej ballady. Owszem niektóre fragmenty wskazują na ten gatunek liryczny, ale jest także wiele różnic. Ballada jest gatunkiem wywodzącym się z literatury ludowej. Można powiedzieć, że wiersz Broniewskiego taki właśnie jest. Opowiada on o aktualnych, jak na tamte czasy oczywiście, wydarzeniach związanych z prostymi ludźmi. Wydarzeniach w bardzo ciekawy sposób rozwiązał problem fantastycznej postaci i wierzeń ludowych, które w prawdziwej balladzie występują. Mianowicie ukazał postać Jezusa. Ludzie w niego wierzą. Całe miliony stoją po stronie wiary w Jezusa. Jest on jakby symbolem, który ma ukazać nie tylko postać fantastyczną, ale także postać żyda. Staje się on symbolem wszystkich żydów, których faszyści tak nękali w czasach wojny. Drugą postacią, bohaterem głównym, jest Ryfka. Mała, trzynastoletnia dziewczynka o rudych włosach. Jest to postać bardzo ciekawa i złożona. W zaledwie kilku wersach autor powiązał postać Ryfki z czołowymi bohaterami ballad Mickiewicza. Jeżeli zamienimy literę „f”, na „b” w imieniu dziewczynki, powstanie nam Rybka. „Rybka”, utwór napisany przez Adama Mickiewicza, opowiada o losach biednej i zdradzonej dziewczyny. Rozżalona i biedna dziewczyna rzuciła się w otchłań rzeki, aby stać się Świtezianką. Jej jedynym przyjacielem jest sługa, który co rano przychodzi z jej dzieckiem, aby ta nakarmiła je piersią. Ryfka także ma tylko jednego przyjaciela, Jezusa. Kolejnym utworem do jakiego nawiązuje autor jest „Romantyczność”, także napisany przez Mickiewicza. Ten utwór ma o wiele większe znaczenie dla wiersza Broniewskiego niż mogłoby się zdawać. Zacytuję teraz pierwsze wersy „Romantyczności”:„Słuchaj, dzieweczko!– Ona nie słucha –– To dzień biały! To miasteczko!”.Jeżeli dobrze się przyjrzymy to zauważymy, iż Broniewski użył tego właśnie zwrotu, aby rozpocząć swój wiersz. Ten sam cytat znajdziemy także na końcu „Ballad i Romansów” Broniewskiego. Główną postacią „Romantyczności” jest Karusia. Także jest ona biedną dziewczyną. Ukochany Karusi miał na imię Jasio. Zmarł dwa lata temu (mówię oczywiście o czasach aktualnych dla utworu), lecz Karusia nadal widzi go nocami. Wyobraża sobie, że przychodzi do niej w nocy, a znika o świcie. Sytuacja powtarza się co noc. Taka sama sytuacja występuje w wierszu Broniewskiego. Ryfka gdy dostała bułkę od dobrych ludzi powiedziała:„Ja zaniosę tacie i mamie”.Wróćmy teraz do początku utworu:„Mama pod gruzami, tata w Majdanku…”.Jak widać dziewczynka jest osamotniona jednak nadal udaje, a może stara sobie wyobrazić, że ma do kogo pójść, że jej rodzice nadal żyją i są w pobliżu. Podsumowując, Władysław Broniewski nawiązał nazwą „Ballady i Romanse” do epoki romantyzmu. Cały wiersz jest upodobniony do bohaterów i twórczości, która ukazuje się w wierszach Adama Mickiewicza. Jednak Broniewski przedstawił coś całkiem nowego. Nową epokę, tragedii, zła i bezsilności. Epokę zaburzonej hierarchii własności. Ballada ta nie jest prawdziwą balladą. Nie wszystkie cechy zgadzają się z definicją jaką znamy z czasów romantyzmu. Nowa ballada ma cechy bardziej tragiczne. Zło nie zostaje ukarane. SS-mani mordują Ryfkę i Jezusa, a pomimo to nie spotyka ich żadna kara. Brak tutaj bajkowego opisu miejsca zdarzeń. Zastąpione je opisem ruin i gruzów. Jedynie koniec utworu nawiązuje do prawdziwej ballady. Zarówno Ryfka jak i Jezus „anieleli”. Można to rozumieć jako sygnał, iż trafili do nieba. Władysław Broniewski stworzył jeden z najlepiej zorganizowanych wierszy. Zawarł w nim ważne dla wydarzeń wojennych informacje o losach dziecka, osamotnionego i bezbronnego. Nie sądzę, aby ten utwór był tylko kolejnym wierszem. Są miliony, a nawet miliardy wierszy na naszym świecie. Jeśli jednak opracowujemy jakiś wiersz na lekcji języka Polskiego, to znaczy, że musi on mieć jakieś głębsze znaczenie. Pobierz, wysyłając SMS o treści pod numer 92505 Wpisz otrzymany kod : Nawigacja wpisu
Władysław Broniewski. Anka, to już trzy i pół roku, długo ogromnie, a nie ma takiego dnia, takiego kroku, żebym nie wspomniał o mnie: o mnie, osieroconym przez ciebie, i choć twardość sobie wbijam w łeb, nie widzę cię w żadnym niebie. i nie chcę takich nieb!
Utwór „Ballady i romanse” pochodzi z tomu Drzewo rozpaczające z roku 1945. Na poziomie tytułu nawiązuje do tomu poetyckiego Adama Mickiewicza Ballady i romanse. Z jednej strony, dzieło Broniewskiego jest poetycką wariacją na temat utworu romantycznego wieszcza, z drugiej – wykorzystanie akurat tego tytułu ma na celu zwrócenie uwagi na nastanie swoistej nowej epoki. Tak jak tom Mickiewicza zapowiadał nadejście kolejnego okresu literackiego, tak okropieństwa wojny według poety można uznać za początek nowego – dramatycznego – etapu w historii ludzkości. Utwór jest odpowiedzią poety na okrucieństwo, które stworzyło nową – przerażającą – rzeczywistość. Wiersz rozpoczyna się cytatem z utworu Mickiewicza Romantyczność, który uznano za manifest pokoleniowy. U Broniewskiego dzieweczką jest Ryfka, Żydówka. Dziewczynka nie ma domu, jest naga, straciła rodziców: „Słuchaj, dzieweczko! Ona nie słucha…To dzien biały, to miasteczko…”Nie ma miasteczka, nie ma żywego ducha,po gruzach biega naga, ruda Ryfka,trzynastoletnie dziecko. Jej historię opowiada pozornie obiektywny wszechwiedzący podmiot liryczny w trzeciej osobie. Dziewczyna jest szalona, podobnie jak bohaterka utworu romantycznego, jednakże jej szaleństwo jest wynikiem okropieństw wojny i trudnej sytuacji, w jakiej się znalazła (straciła dom i rodziców, nie ma jedzenia, jest naga). Dziewczynka dziwnie się zachowuje. Skacze, biega, śmieje się, nie zwraca na nikogo uwagi, nie zachowuje się racjonalnie. Nie postępuje ponadto zgodnie z instynktem samozachowawczym. Powinna uciekać na widok Niemców, tymczasem radośnie śpiewa piosenkę o swoich zmarłych rodzicach: Przejeżdżali grubi Niemcy w grubym tanku. (Uciekaj, uciekaj Ryfka!) „Mama pod gruzami, tata w Majdanku…” Roześmiała się, zakręciła się, znikła. W dalszej części utworu Ryfka postanawia zanieść otrzymany chleb rodzicom. Bohaterka liryczna popada ze stanów apatii w nadmierną pobudliwość. Prości ludzie zachowują się podobnie jak lud w utworze romantycznego wieszcza. Widzą szaleństwo dziewczynki, jednak nie krytykują jej. Próbują zrozumieć jej zachowanie, udzielają pomocy: Przejeżdżał chłop, rzucił grosik, przejeżdżała baba, też dała cosik, W utworze odwołano się do symboliki biblijnej. Oto obok Ryfki przejeżdża Jezus, który boleje nad losem jej oraz wielu innych Żydów. Wraz z dziewczyną Boży Syn zostaje pojmany przez Niemców. Niemcy zostali w wierszu ukazani jako naród bezduszny, bezlitosny, zdający sobie sprawę ze swoich przewinień. Chuda i naga Ryfka została zestawiona z grubymi Niemcami. Użycie tego epitetu stanowi bardzo wymowny kontrast. Broniewski nie znajduje nawet jednego słowa na wytłumaczenie ich postawy. Ukazuje z niezwykłą precyzją absurdalność takiego postępowania. Jak wszakże można wytłumaczyć, że Ryfka i Jezus muszą umrzeć tylko dlatego, że są rudzi i mają żydowskie korzenie? Podmiot liryczny obarcza Niemców całą winą za wojenne okropieństwa: „Słuchaj, Jezu, słuchaj, Ryfka, sie Juden, za koronę cierniową, za te włosy rude, za to, żeście nadzy, za to, żeśmy winni, obojeście umrzeć powinni.” Niemcy (przed którymi powinna uciekać Ryfka) byli wspomniani we wcześniejszej partii wiersza. Pojawili się także żołnierze SS. Teraz z kolei przytoczono niemieckie słowa po to, aby nie pozostawić wątpliwość, kto jest odpowiedzialny za wojenne mordy na Żydach. Jezus i ledwie 13-letnia Żydówka zostali zgładzeni poprzez rozstrzelanie. Postawienie Ryfki obok Syna Bożego pokazuje, że dziewczyna jest tak samo niewinna jak on, jest ofiarą złożoną na międzynarodowym ołtarzu (wszakże nikt z mijających ją osób nie udzielił jej znaczącej pomocy, ludzie zdobywali się tylko na darowanie dziewczynce drobnych przedmiotów), jest dobra. Przyszło jej żyć w złych czasach, które odbiły się piętnem na jej dziecięcej psychice. Na koniec warto zwrócić uwagę na pozornie obiektywnego „opowiadacza” historii 13-letniej Żydówki. Wydaje się, że opowiada on tylko o tragicznych losach dziewczynki, streszcza pewne wydarzenia. Jednak w wyniku użycia określonych porównań, kontrastów i epitetów, narzuca pewną postawę odbiorcy, waloryzuje świat ukazany w liryku. Ryfka jest biedna, niewinna, pokrzywdzona przez los. Niemcy są źli, okrutni. Wiersz w przejmujący sposób ukazuje okropieństwa wojny. Na przykładzie historii jednej dziewczynki przedstawia zło antysemityzmu. Jest to jeden z najbardziej przejmujących liryków w polskiej poezji XX wieku. Ballady i romanse – analiza utworu Wiersz Broniewskiego nie jest bogaty w środki stylistyczne (cytaty, epitety, subtelne metafory), jednakże jest bardzo silny w wyrazie. Utwór można uznać za liryczne świadectwo okropieństw II wojny światowej. Jest to opis holocaustu. Autor wykorzystał regułę pars pro toto – część zamiast całości. Na przykładzie historii jednej małej dziewczynki pokazał jak okrutnie postąpili Niemcy wobec narodu żydowskiego. Utwór składa się z czterech strof o różnej liczbie sylab w wersach (wiersz toniczny) – zazwyczaj rymy ułożone są krzyżowo. Zastosowane w wierszu epitety mają za zadanie ukazać okropieństwa i absurdalność wojny. Klamrą wiersza jest cytat z Romantyczności Mickiewicza. Niektórzy badacze uważają, że utwór jest wariacją na temat ballady. Przemawia za tym nawiązanie do twórczości Mickiewicza, podmiot liryczny przypominający narratora, występowanie fabuły i bohaterów, umieszczenie wypowiedzi postaci. Brak jednak ludowości, typowych elementów fantastycznych. Ponadto ostatecznie dobro nie odnosi zwycięstwa. Jezus i Ryfka umierają, źli Niemcy nie ponoszą kary za bezsensowne morderstwo.
Żołnierz polski – interpretacja. Autor wiersza Władysław Broniewski. tekst wiersza. Autorką interpretacji jest: Adrianna Strużyńska. Wiersz Władysława Broniewskiego „Żołnierz polski” został wydany w tomiku „Bagnet na broń” w 1943 roku. Był reakcją na klęskę kampanii wrześnioSłuchaj dzieweczko! Ona nie słucha... To dzień biały, to miasteczko..." Nie ma miasteczka, nie ma żywego ducha, po gruzach biega naga, ruda Ryfka, trzynastoletnie dziecko. Przejeżdżali grubi Niemcy w grubym tanku. (Uciekaj, uciekaj Ryfka!) "Mama pod gruzami, tata w Majdanku..." Roześmiała się, zakręciła się, znikła. I przejeżdżał znajomy, dobry łyk z Lubartowa: "Masz, Ryfka, bułkę, żebyś była zdrowa..." Wzięła, ugryzła, zaświeciła zębami: "Ja zaniosę tacie i mamie." Przejeżdżał chłop, rzucił grosik, przejeżdżała baba, też dała cosik, przejeżdżało dużo, dużo luda, każdy się dziwił, że goła i ruda. I przejeżdżał bolejący Pan Jezus, SS-mani go wiedli na męki, postawili ich oboje pod miedzą, potem wzięli karabiny do ręki. "Słuchaj, Jezu, słuchaj, Ryfka, sie Juden, za koronę cierniową, za te włosy rude, za to, żeście nadzy, za to, żeśmy winni, obojeście umrzeć powinni." I ozwało się Alleluja w Galilei, i oboje anieleli po kolei, potem salwa rozległa się głucha... "Słuchaj, dzieweczko!...Ona nie słucha... Władysław Broniewski. Dzień nam roboczy nastał. Młot niesiemy, kilof i łom. Idziemy budować miasta, stupiętrowy za domem dom. Filary bijemy w głębie. rozsrebrzonych na północ rzek, rozpalamy węgiel Zagłębia. w piersiach maszyn wlokących wiek. Władysław Broniewski urodził się 17 grudnia 1897 roku w Płocku. Zmarł 10 lutego 1962 roku w Warszawie. Uważa się, że jest jednym z najwybitniejszych przedstawicieli poezji rewolucyjnej oraz socrealizmu w Polsce. Poza działalnością artystyczną, zajmował się również tłumaczeniami. Ponadto był żołnierzem Legionów Polskich i uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Krótki życiorys Władysława Broniewskiego Władysław Broniewski w wieku 17 lat wstąpił do Legionów Piłsudzkiego, a kilka lat później uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Został za to odznaczony Orderem Virtuti Militari (najwyższe odznaczenie za zasługi bojowe). W latach 30. sympatyzował z lewicowymi ruchami. W roku 1939 po agresji III Rzeszy na Polskę zachęcał w twórczości do odkładania na bok różnic politycznych i walki z agresorem. Był świadkiem wkroczenia wojsk Armii Czerwonej do Lwowa. Początkowo publikował swoje wiersze w gazecie wydawanej przez Sowietów. Jednak został aresztowany przez NKWD i po czterech miesiącach przewieziony do Moskwy na Łubiankę na kolejne trzynaście miesięcy. Wraz z polską armią gen. Andersa opuścił Związek Radziecki, a następnie przez Iran udał się do Iraku i Palestyn. W 1951 roku napisał ważny polityczny wiersz, pt. „Słowo o Stalinie”. Następnie Broniewski stał się ważną postacią polityczną i został uznany przez władze za ważnego poetę narodowego. Broniewskiemu udało się jednak uzyskać pewien stopień samodzielności. Był także tłumaczem poezji i prozy. Tłumaczył dzieła Dostojewskiego, Jesienina, Majakowskiego czy Brechta. W ciągu kilku lat jego zdrowie zostało zrujnowane przez nadużywanie alkoholu. Zmarł na raka krtani. Został pochowany na Powązkach w Alei Zasłużonych. Biografia rozszerzona Władysława Broniewskiego Twórczość Jego pierwszy zbiór wierszy to „Wiatraki”. Stworzył je w 1925 roku. W tym samym roku napisał manifest programowy poezji proletariackiej, pt. „Trzy salwy” razem z Witoldem Wandurskim i Stanisławem Stande. W tekstach z lat 20. i 30. głęboko widoczne były idee walki rewolucyjnej, ale też internacjonalizmu proletariackiego i antyfaszyzmu. Sztandarowymi przykładami mogą być zbiory „Dymy nad miastem” (zwłaszcza wiersz „Komuna Paryska”) czy „Smutek i pieśń”. W czasie II Wojny Światowej wydał zbiory patriotycznych wierszy pt. „Bagnet na broń” i „Drzewo rozpaczające”. Po wojnie napisał takie tomiki jak „Nadzieja”, „Anka” czy „Mazowsze”. W cyklu „Anka” szeroko opisywał swój ból po śmierci córki, Anny (tragicznie zginęła przez zatrucie gazem w 1954 roku). Cykl niezmiennie jest porównywany do „Trenów” Jana Kochanowskiego. Do klasyków Broniewski nawiązywał również w „Ballady i romanse” (nawiązanie do zbioru Adama Mickiewicza). Wiersz opisywał śmierć trzynastoletniej Żydówki, Ryfka, która umiera wraz z zabitym przez hitlerowców Jezusem Chrystusem. Poezja Broniewskiego podejmuje problematykę życia ludzkiego w kontekstach wydarzeń historycznych. Skupiał się przede wszystkim na rewolucjach i wojnach. Niemniej istotnymi motywami twórczości była sprawiedliwości, walki o wolność i patriotyzm. Broniewski był konserwatywny jeśli chodzi o formę artystyczną. Stosował klasyczne formy wierszy. Tłumaczenia Przez wszystkie lata życia Broniewskiego zajmował się tłumaczeniami. Były one bardzo cenione nie tylko w środowiskach akademickich i artystycznych. Do dziś są uznawane za wzorcowe dla innych tłumaczeń. Przetłumaczył takie dzieła jak „Skrzywdzeni i poniżeni” i „Gracz” Dostojewskiego, „Martwe dusze ” Gogola lub „Idąc przez mękę” Tołstoja. Rodzina i dzieciństwo Władysław Broniewski był synem Antoniego i Zofii z Lubowidzkich. Wywodził się z inteligenckiej rodziny o szlacheckich i patriotycznych tradycjach. Miał dwie starsze siostry (Janinę i Zofię). Uczęszczał do Gimnazjum Polskiego w Płocku (dziś: Liceum Ogólnokształcące im. Władysława Jagiełły w Płocku). Założył tam konspiracyjną drużynę skautów. Nawiązywała do tradycji powstania styczniowego. Ponadto był jednym z organizatorów oddziału Związku Strzeleckiego. Działalność wojskowa Władysław Broniewski (ps. Orlik) służył w Legionach Polskich, Polskiej Organizacji Wojskowej, Wojsku Polskim oraz Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie w latach 1915-1922, 1939 oraz w 1941-1945. W Legionach wstąpił do 4. pułku piechoty i uczestniczył w bitwie pod Jastkowem (k. Lublina). Po kryzysie przysięgowym był internowany w Szczypiornie. Po uwolnieniu zdał eksternistycznie maturę, ale też uczestniczył w konspiracji w ramach Polskiej Organizacji Wojskowej. W wojnie polsko-bolszewickiej brał udział jako podporucznik w ramach 1. pułku piechoty Legionów. Uczestniczył w bitwie białostockiej. Za zasługi wojenne otrzymał Srebrny Krzyż Orderu Wojskowego Virtuti Militari oraz cztery razy Krzyż Walecznych. W latach 40. został ponownie internowany. Po amnestii, która była skutkiem układu Sikorski-Majski, wstąpił do armii gen. Andersa. Po powrocie do ojczyzny Mimo niechęci i obaw przed stalinizmem, Broniewski wrócił do Polski. Początkowo tworzył poezję propagandową i polityczną. W 1949 roku otrzymał Order Sztandaru Pracy I klasy. Był też członkiem Komitetu Obchodu 70-lecia urodzin Józefa Stalina. W wyniku wycieku gazu, 1 września 1954 zmarła córka Broniewskiego, Joanna (nazywana Anką). Tragedia spowodowała u Broniewskiego kłopoty psychiczne. Trafił wtedy do kościańskiego szpitala psychiatrycznego. Ciekawostki o Władysławie Broniewskim Wiele wierszy Broniewskiego było zablokowanych przez cenzurę. Nie przeszkodziło to w kontynuowaniu działalności literackiej. Mimo, że powoływał się na szlacheckie korzenie, był uznawany przez władze za proletariackiego poetę. W czasie internowania w Łubiance stracił wszystkie zęby. Śmierć drugiej żony Broniewskiego, Marii była dla poety dwukrotną tragedią. Pierwszy raz myślał, że zmarła w obozie koncentracyjnym. Po kilku miesiącach od wyzwolenia, zmarła na nieuleczalną chorobę. Istnieją pogłoski, że córka Broniewskiego popełniła samobójstwo. W ciągu 5 dni pokonał ponad 500 kilometrów, aby dogonić swoją jednostkę wojskową. Opracowano na podstawie: Życiorys poety
odejdziesz dumny, obojętny. i żegnać się nie będziesz z nikim. Jak gdybyś zchodził z tej planety. (ty wiesz, że nie ma dokąd odejść), zabierzesz tylko gniew poety, a wiatrom świata oddasz młodość. I tak na zawsze. Zamiast wieści, milczeniem wzgardę prześlesz tłumom.
Autorem opracowania jest: Adrianna Strużyńska. Wiersz Władysława Broniewskiego „Ballady i romanse” został wydany w 1945 roku jako część szóstego tomiku poety zatytułowanego „Drzewo rozpaczające”. Cały zbiór był rozrachunkiem z dramatycznymi wydarzeniami II Wojny Światowej, stanowi obraz upadku człowieczeństwa. Utwór jest nawiązaniem do ballady Adama Mickiewicza „Romantyczność” wydanej w 1822 treściBallady i romanse - analiza utworuBallady i romanse - interpretacja utworu Ballady i romanse - analiza utworu Jak wskazuje tytuł, utwór jest balladą, chociaż Broniewski nie przestrzegał ściśle wzorca tego gatunku. Poeta zrezygnował z elementów fantastycznych, postaci i sceneria mają charakter realistyczny. Broniewski wprowadził postać Jezusa, który symbolizuje wierzenia prostego ludu, nie pojawiają się bóstwa pogańskie. Złamana została również zasada obowiązująca w balladach, gdzie dobro zawsze zwycięża zło. W utworze SS-mani wykorzystują swoją przewagę i nie ponoszą żadnych konsekwencji za zabicie Ryfki i Jezusa. Język jest typowy dla ballady romantycznej, pojawia się gwara ludowa („też dała cosik”, „dużo luda”, „przejeżdżał chłop”, „przejeżdżała baba”). Zastosowano również wiele zdrobnień („dzieweczko”, „miasteczka”, „grosik”). Broniewski stworzył własną wersję ballady Mickiewicza, utwór ma formę aluzji literackiej. Ryfka przypomina Mickiewiczowską Karusię, która rozmawiała ze zmarłym ukochanym. Imię dziewczynki również nawiązuje do twórczości Mickiewicza. Po zmianie jednej litery, otrzymujemy imię „Rybka”, które jest tytułem innej ballady polskiego wieszcza, opowiadającej o zdradzonej kobiecie rzucającej się do rzeki. W utworze wypowiada się obiektywny narrator, który jest obserwatorem opisywanych zdarzeń. Ballada łączy w sobie elementy liryki, epiki i dramatu. Pojawiają się więc również elementy dialogowe, narrator cytuje wypowiedzi bohaterów. Utwór składa się z siedmiu strof, pierwsza z nich ma pięć wersów, pozostałe są czterowersowe. Różni się ilość sylab w wersie. Układ rymów również nie jest jednorodny, pojawiają się rymy parzyste i krzyżowe. Regularność rymów zakłóca cytat z „Romantyczności” pełniący funkcję klamry kompozycyjnej. Ballada rozpoczyna się i kończy słowami „Słuchaj, dzieweczko! Ona nie słucha...”. Rymy występują w schemacie abacb. W drugim wersie ostatniej strofy pojawia się również rym wewnętrzny („anieleli” - „po kolei”). Warstwa stylistyczna utworu jest rozbudowana, pojawia się wiele środków poetyckich. Autor stworzył za ich pomocą nastrój strachu i zagubienia. W utworze zastosowano epitety („dzień biały”, „żywego ducha”, „naga, ruda Ryfka”, „grubym tanku”, „dobry łyk”, „bolejący Pan Jezus”, „włosy rude”). Na rytm wpływają anafory, kilka wersów rozpoczyna się od słów „przejeżdżał”, „i” oraz „za”. Pojawiają się również powtórzenia („nie ma miasteczka, nie ma żywego ducha”, „dużo, dużo luda”). Poeta zastosował także metafory („ozwało się Alleluja w Galilei”, „anieleli po kolei”). Obecne są wyliczenia („to dzień biały, to miasteczko”, „za koronę cierniową, za te włosy rude, za to, żeście nadzy, za to, żeśmy winni”). Pojawiają się również wtrącenia („Uciekaj, uciekaj, Ryfka!”), które świadczą o pozytywnym stosunku narratora do bohaterki ballady. Ważną rolę w utworze odgrywa interpunkcja, obecne są wielokropki, które wyciszają wypowiedź i zwracają uwagę na jej wieloznaczność. Dwukropki rozpoczynają opisowe fragmenty zaczerpnięte z epiki. Emocjonalny charakter utworu podkreślają też wykrzyknienia („Słuchaj dzieweczko!”). Ballady i romanse - interpretacja utworu Bohaterką utworu jest trzynastoletnia Żydówka Ryfka. Narrator opisuje jej szaleństwo, które spowodowały zrównanie z ziemią rodzinnego miasta i strata rodziców. Wszystkie bliskie osoby dziewczynki zginęły podczas wybuchu bomby, Ryfka biega po gruzach, pozostawiona sama sobie. Dziewczyna śmieje się w niepohamowany, histeryczny sposób, skacze i kręci wokół własnej osi. Nie zauważa przechodzących obok niej ludzi, żyje we własnym świecie. Utwór porusza motyw dziecięcego bohatera, którego dotknęła trauma, często pojawiający się w twórczości Mickiewicza. Dziewczynka jest niestabilna psychicznie, na zmianę popada w euforię i apatię. Ryfka siedzi bezczynnie, a chwilami rzuca się na poszukiwanie rodziców. Podmiot liryczny podejrzewa, że dziewczynka jest świadoma śmierci bliskich, ale woli popaść w szaleństwo, by poradzić sobie z rzeczywistością. Prości ludzie podchodzą do sytuacji z wyrozumiałością, podobnie jak mieszkańcy wsi traktowali obłąkaną Karusię w dziele Mickiewicza. Próbują pomóc Ryfce, nie tłumaczą jej, że rodzice, którym chce zanieść jedzenie, są martwi pod gruzami miasteczka. Dziewczynka jest naga, mieszkańcy nie ubierają jej na siłę, starają się traktować ją delikatnie. Niektórzy oferowali Żydówce pomoc, choć wiele przejeżdżających osób mijało ją obojętnie. Wielu ludzi nie wiedziało jak zareagować, spuszczało wzrok. Mimo, że nie dokuczali dziewczynce, nie można powiedzieć, że byli bez winy. Obojętność również jest grzechem. Dziewczynka rzuca się w oczy, jest naga, ma rudy kolor włosów. Nikt jednak nie jest w stanie jej pomóc. Ludzie wręczają dziewczynce jedzenie lub drobne sumy pieniędzy, bardziej żeby uciszyć własne sumienie niż faktycznie uratować Żydówkę. W końcu pojawiają się SS-mani, prowadzący Jezusa na mękę. Zabierają ze sobą też Ryfkę, którą mordują razem z Chrystusem. Utwór jest przerażającym obrazem holocaustu. Ryfka i Jezus niczym nie zawinili, giną ze względu na swoje żydowskie pochodzenie i rudy kolor włosów. Ballada przedstawia istotę antysemityzmu, który nie miał żadnego racjonalnego uzasadnienia, opierał się na wykorzystaniu cudzej słabości. Poeta przedstawił działanie polityki III Rzeszy opartej na ideologii hitleryzmu. W wizji zgermanizowanej Europy nie było miejsca na religię judaistyczną, czy rudy kolor włosów, dlatego Ryfka i Jezus musieli zostać zlikwidowani. Broniewski potrafił wyciągać wnioski z historii i trafnie je wyrażać za pomocą prostych historii, takich jak przedstawiona w utworze „Ballady i romanse”. Ballada stanowi nie tylko przestrogę dla kolejnych pokoleń, ale jest też próbą oddania hołdu wszystkim ofiarom II Wojny Światowej. Ryfka jest symbolem wszystkich ocalałych ludzi, których cechuje niewinność i dziecięca wrażliwość. Nawet dorosłym ludziom trudno było odnaleźć się w nowej rzeczywistości i wrócić do normalnego życia, po wszystkich doświadczonym traumach. Przejście do porządku dziennego nad zagładą milionów ludzi dla wielu było niemożliwe, popadali w szaleństwo, podobnie jak Ryfka. Niektóre osoby wybierały życie we własnym świecie, a nie rzeczywistości, która niesie ze sobą tyle cierpienia. Jezus również ma w utworze wartość symboliczną, reprezentuje śmierć niewinnych Żydów, wymordowanych przez Niemców podczas II Wojny Światowej. Przedstawieni w utworze SS-mani przyznają się do ludobójstwa, mówią wprost, że nie mają żadnej racjonalnej przyczyny, żeby zabić Ryfkę i Jezusa. Podczas wojny zwyczajni, niewinni ludzie stawali się ofiarami brutalnych czasów, niczym nie zasłużyli sobie na taki los. Kończyli podobnie jak Chrystus, niesłusznie wydany na męczeńską śmierć. Czytaj dalej: Syn podbitego narodu, syn niepodległej pieśni interpretacja Ostatnia aktualizacja: 2020-11-19 12:43:07 Władysław Broniewski. Przecierało sie niebo mgławe, kołysały się gibkie trzciny, miesiąc z bory wypłynął i stanął nad stawem -. w stawię kąpią się nocą dziewczyny. Białe lilie zrywają z łodyg. i wplatają miękko we włosy, miło pod chłodnym niebem miesięcznej pogody. strącać z piersi kropelki rosy, Bohaterką wiersza jest kobieta. Wiemy, że żyła w czasie drugiej wojny światowej. Autorka przedstawia ją w sytuacji , kiedy ta zupełnie nie jest w stanie pogodzić się z faktem, jak bardzo wojna zmieniła miasto z którego pochodzi. Wszystko jest w gruzach, mieszkańcy, których znała kobieta zginęli. Ci natomiast, którym udało się przeżyć, zostali wywiezieni przez hitlerowców do obozów śmierci. Część ludzi nadal ukrywa się w ruinach miasta, w piwnicach zniszczonych budynków. Tam też ukrywają się rodzice trzynastoletniej Ryfki. Autor oskarża tych, którzy doprowadzili życie ludzi do takiego strasznego stanu. Zabrali dom kilkuletniemu dziecku, jego rodzinę. Dziecko, aby przeżyć zmuszone było do żebrania. Władysław Broniewski przedstawia w swoim wierszu realia wojny. Mówi o tym, że dla Niemców każdy powód był dobry dla zabicia Żyda, czy Polaka: „za to żeście nadzy, za to, żeśmy winni”. W wierszu widać także wyraźne nawiązania do Biblii. Autor porównuje oprawców Chrystusa z SS – manami. Ludzie, którzy ukrzyżowali Jezusa, zrobili to między innymi dlatego, że miał koronę cierniową. SS – mani zabili Ryfkę dlatego, że miała rude włosy: „Słuchaj, Jezu, słuchaj, Ryfka, Sie Juden, Za koronę cierniową, za te włosy rude, Za to żeście nadzy, za to, żeśmy winni, Obojeście umrzeć powinni”. Pobierz, wysyłając SMS o treści pod numer 92505 Wpisz otrzymany kod : Nawigacja wpisuwładysław broniewski ballady i romanse
