Zakochanie —podobnie jak zależność dziecka od rodziców— to faza rozwoju a nie sposób na życie. Wielu (nie tylko młodych) ludzi utożsamia zakochanie ze szczytem szczęścia i marzy o tym, by zakochanie mogło trwać niemal wiecznie. Ludzie ci dziwią się, gdy stwierdzam, że podtrzymywać i ożywiać należy miłość a nie zakochanie. Niniejsze twierdzenie staje się oczywiste wtedy, gdy precyzyjnie określimy istotę procesu, zwanego zakochaniem. Otóż zakochanie jest czymś spontanicznym, gdyż wynika z emocjonalnej potrzeby bycia blisko drugiej osoby. Potrzebę tę szczególnie silnie przeżywamy w dzieciństwie w kontakcie z rodzicami. Dziecko pragnie nieustannie przebywać z rodzicami nawet wtedy, gdy przeżywają oni poważny kryzys i nie potrafią kochać syna czy córki. W okresie dorastania silnie odczuwana potrzeba bliskości — tym razem w odniesieniu do kogoś spoza rodziny — sprawia, że dany chłopak czy dziewczyna „musi” się zakochać. Wystarczającym „powodem” zakochania może być fryzura czy kolor oczu tej drugiej osoby. Istotą zakochania jest niezwykle silne zauroczenie emocjonalne, które prowadzi do równie silnej zależności od drugiej osoby. Jednak w człowieku nie ma nic bardziej zmiennego i nietrwałego niż uczucia. Właśnie dlatego zakochany bywa nieobliczalny. Czasem jest zdolny do wielkiego heroizmu, a za chwilę w porywie zazdrości może bezlitośnie skrzywdzić osobę, w której się zakochał. Trwanie całymi latami w zakochaniu byłoby coraz bardziej nieznośnym ciężarem zarówno dla zakochanego jak i (zwłaszcza!) dla osoby, w której on się zakochał i którą wszelkimi sposobami pragnie ukryć przed światem po to, by „mieć” ją tylko dla siebie. Pozostawanie na poziomie zakochania uniemożliwia dorastanie do miłości, gdyż potrafimy kochać jedynie tych ludzi, którymi się ogromnie cieszymy, ale od których nie jesteśmy aż tak bardzo emocjonalnie zależni, jak to ma miejsce w zakochaniu. Każde zakochanie — podobnie jak niezwykle silna zależność emocjonalna dziecka od rodziców - kiedyś się skończy. Zwykle następuje to po kilku lub kilkunastu miesiącach. Nie musi natomiast skończyć się więź między zakochanymi osobami. Więź ta może trwać i rozwijać się jednak jedynie wtedy, gdy zakochanie stopniowo zamienia się w miłość. W sensie ścisłym zakochania nie da się ożywiać, gdy jego istotą jest — czasem wręcz chorobliwa - zależność emocjonalna od drugiej osoby. Zależność ta pojawia się i „wyczerpuje” w sposób spontaniczny. Zakochany człowiek nie jest w stanie przedłużyć swego zakochania wysiłkiem woli. Nie jest też w stanie wzbudzić ani ożywić u drugiej osoby tych przeżyć, których on sam doświadcza. Nie jest zwłaszcza w stanie przymusić tej drugiej osoby do tego, by także ona się w nim zakochała. Z perspektywy rozwoju zakochanie jest potrzebną fazą dorastania do miłości, ale nigdy nie jest celem samym w sobie. Głównym zadaniem osób zakochanych jest czujność i dyscyplina, by nie wyrządzić krzywdy ani samemu sobie, ani tej drugiej osobie. Odpowiedzialność w zakochaniu polega zwłaszcza na tym, by coraz mniej poddawać się uczuciom - które bywają przecież ślepe - a coraz bardziej kierować się miłością, która oznacza troskę o rozwój i o świętość drugiej osoby. Doświadczenie dowodzi, iż dla wielu ludzi okres zakochania staje się początkiem tragedii zamiast stać się drogą do szczęścia. Wiąże się to zwłaszcza z faktem, że coraz młodsi chłopcy i dziewczęta przeżywają intensywne zakochanie. Zwykle jest to skutek braku miłości i radości w domu rodzinnym. Zakochanie bywa w takich przypadkach formą emocjonalnej ucieczki z domu, w którym ktoś nie czuje się szczęśliwy ani bezpieczny. Skutki niedojrzale przeżywanego zakochania bywają czasem tragiczne: prowadzą do dramatycznych zranień emocjonalnych, do nieodpowiedzialnej inicjacji seksualnej czy do śmiertelnych uzależnień chemicznych. Niedojrzałość w zakochaniu przejawia się najczęściej poprzez egoistyczne skupianie się na własnych przeżyciach, poprzez emocjonalne szantażowanie drugiej osoby a także poprzez szukanie cielesnej intymności dosłownie za wszelką cenę. Większość dramatów małżeńskich ma swoje korzenie w naiwnie przeżytym zakochaniu. Nierzadko zadajemy sobie pytanie: jak ktoś tak wrażliwy i szlachetny mógł poślubić kogoś tak powierzchownego i egoistycznego? W większości przypadków odpowiedź jest podobna: osoba ta (najczęściej kobieta) w okresie zakochania uległa emocjonalnemu szantażowi tej drugiej osoby i nierozważnie dopuściła do takiej intymności psychicznej i cielesnej, z której nie potrafiła się już wycofać. W konsekwencji zakochanie nie stało się drogą do miłości lecz zamieniło się w pożądanie lub w podporządkowanie. Warto pamiętać o tym, że każde zakochanie powinno być fazą dorastania do miłości, ale nie każde zakochanie powinno prowadzić do małżeństwa. Rzadko pierwsze zauroczenie kończy się małżeństwem, gdyż zwykle pojawia się zbyt wcześnie, by obie strony były już dojrzałe i gotowe do miłości małżeńskiej i rodzicielskiej. Czasem nie wolno wręcz dopuścić do tego, by zakochanie prowadziło do małżeństwa. Taka sytuacja ma miejsce na przykład wtedy, gdy ktoś z nastolatków zakochuje się w nauczycielu czy w księdzu, albo gdy osoba związana węzłem małżeńskim zakochuje się w kimś innym niż małżonek. Dojrzale przeżywane zakochanie nie przybiera formy romansu lecz przejawia się w coraz większym zdumieniu niepowtarzalnością oraz godnością drugiej osoby. Nigdy nie nauczy się kochać ten, kto w swym rozwoju zatrzymuje się w fazie zakochania. Dramatycznie mało do zaoferowania drugiej osobie ma ten, kto potrafi jej zaoferować jedynie swoje zakochanie. Sensem zakochania nie jest trwanie w tej fazie rozwoju lecz uczenie się dojrzałej miłości poprzez serdeczny kontakt z osobą drugiej płci. Więź między zakochanymi zamiera wtedy, gdy zakochanie nie przemienia się w miłość. W zakochaniu uczucia wyprzedzają miłość, a w miłości nie nadążają za radością. Pierwszym przejawem czułości między tymi, którzy kochają, jest cierpliwość. Tymczasem człowiek zakochany jest zwykle kimś wyjątkowo niecierpliwym. Czułość związana z miłością jest niezależna od wieku czy wyglądu drugiej osoby. Jest to czułość skupiona na osobie, a nie na jej cielesności. Przykładem takiej właśnie czułości jest kochający mąż, który przy łóżku schorowanej żony zachwyca się jej pięknem, którego nie widać z zewnątrz i okazuje żonie taką serdeczność, której mogą mu pozazdrościć wszyscy zakochani. Jeśli osoby zakochane dorastają do miłości, to pozostaną przyjaciółmi i będą sobie wdzięczne za ten okres wspólnego rozwoju także wtedy, gdy nie zdecydują się na zawarcie małżeństwa. Oczywiście zakochanie przynosi najbardziej niezwykły owoc wtedy, gdy staje się początkiem takiej historii miłości, która prowadzi do zawarcia małżeństwa i do założenia rodziny. Jeśli tak się stanie, to w kolejnych okresach życia nie jest potrzebne ożywianie zakochania lecz troska o wzajemną miłość, gdyż miłość — w przeciwieństwie do zakochania - nie jest postawą spontaniczną. Dorastanie do wiernej i świętej miłości wymaga czujności, dyscypliny i serdecznej więzi z Bogiem. Tylko Ten, który jest miłością, może nauczyć nas kochać w sposób nieodwołalny i niezawodny. Miłość chroniona przyjaźnią z Bogiem oraz prawdą i odpowiedzialnością, prowadzi do takiej radości i czułości, jaka jest nieosiągalna w zakochaniu. opr. mg/mg
Kwestia, w jakim czasie można się zakochać, jest bardzo dyskusyjna. Niektórzy twierdzą, że można się zakochać od pierwszego wejrzenia, inni uważają, że potrzeba więcej czasu. Wszystko zależy od indywidualnych doświadczeń i preferencji każdej osoby. Jedno jest pewne – miłość to proces, który wymaga czasu i wysiłku. Może trwać tygodnie lub miesiące, a nawet lata
Chyba od zawsze ludzie szukają odpowiedzi na pytania dotyczące miłości. Co to właściwie jest miłość? Jak znaleźć prawdziwą miłość? To, iż wielu gubiło się, szukając miłości, może trochę wynika z tego, że rzadko pytania te kierowano do filozofów. A przecież niemalże od samego początku swojej historii filozofia stara się udzielić odpowiedzi na te pytania. Już greccy myśliciele poświęcali miłości wiele ze swoich dzieł, uważając, że zrozumienie miłości jest także zrozumieniem człowieka, który kocha. Najlepszym przykładem jest tutaj jeden z najbardziej znanych dialogów Platona – Uczta. Gdybyśmy zwrócili się z tym pytaniem do św. Tomasza, pewnie zastanowiłby się chwilę i zaraz odpowiedział, podając nam jedną ze swoich definicji. Po czym otrzymalibyśmy zapewne błyskawiczne wyjaśnienie, czym się różni sposób, w jaki kocha Bóg, człowiek, i w końcu, jak kochają aniołowie. Oczywiście spora grupa słuchaczy uznałaby od razu, że odpowiedź św. Tomasza wcale nie jest tą odpowiedzią, której oczekiwali, a poza tym jest na tyle niezrozumiała, że niewiele wyjaśnia, dlaczego na przykład nie kocham już swojej żony tak, jak to było zaraz przed ślubem. My jednak, jako wytrwali uczniowie Doktora Anielskiego, spróbujmy podążyć przez chwilę za jego myślą, która choć niekiedy jest dość trudna, to wcale nie jest nieżyciowa. Miłość daje szczęście Na początku musimy zauważyć, że skoro do miłości zdolny jest człowiek, anioł i Bóg, to znaczy, że te sposoby kochania mają jednocześnie coś wspólnego i coś, co sprawia, że nie są one jednocześnie takie same. Chciałbym w tym miejscu wyjść od jednej z najprostszych i najkrótszych definicji miłości, którą możemy znaleźć u św. Tomasza. Zastanawiając się nad odmianą miłości, która jest nam najbliższa, a mianowicie miłością uczuciową, Doktor Anielski pisze, że jest to po prostu: „zasada dążenia do ukochanego celu”. Tym ukochanym celem jest oczywiście jakieś dobro. Jeżeli więc coś kochamy, to miłość niejako popycha nas do osiągnięcia tego dobra, ponieważ to daje nam szczęście. Można więc powiedzieć, że miłość jest początkiem wszelkich naszych dążeń, bo dzięki miłości nie tylko uznajemy, że pragniemy zdobyć coś, co daje nam szczęście, ale także miłość właśnie sprawia, że w ogóle chce nam się cokolwiek robić, aby osiągnąć ten cel. I w końcu, jeżeli jest w nas pragnienie dobra, to będziemy tym bardziej szczęśliwi, im to pragnienie będzie silniejsze, bo będziemy bliżej szczęścia. Choć wydaje się to nieco zawiłe, trzeba przypomnieć, że szczęście nie jest przecież czymś materialnym, oddalonym od nas o pewną odległość. Mimo to także w przypadku podróży do jakiegoś miejsca, radość zaczyna się już w momencie, kiedy wyruszamy w drogę, a nawet postanowimy, że gdzieś się wybierzemy, bo już wtedy pojawia się perspektywa dotarcia do celu. Radość zaś jest tym większa, im bardziej cel jest upragniony. Dlatego samo gorące pragnienie dobra, czyli gorąca miłość, jest już sama w sobie szczęściem. Szczęście bez granic W tym miejscu zaczynają się słynne Tomaszowe rozróżnienia. Okazuje się bowiem, że rodzaje miłości zależą od tego, w jaki sposób możemy czegoś chcieć. I tak, najbardziej podstawową odmianą miłości jest pewne dążenie, które wynika z natury, czyli z tego, kim jesteśmy. Ponieważ jesteśmy niedoskonali, pragniemy nieustannie dopełnienia i spełnienia przez zjednoczenie z tym, co jest doskonalsze. Oczywiście taka naturalna skłonność popycha człowieka ku temu, co jest Dobrem najwyższym i nieskończonym, ponieważ każdy chce być szczęśliwy nie tylko trochę, ale w całej pełni. Pełnia szczęścia jest zaś takim stanem, w którym owego szczęścia nie może nigdy zabraknąć. Myślę, że widzimy, dokąd zmierza św. Tomasz. Chce on nam powiedzieć, że to naturalne i zapisane niejako w nas pragnienie, to po prostu jakieś ukryte pragnienie Boga, który jest nieskończonym dobrem i dlatego tylko On może nam dać szczęście, jakiego pragniemy. Problem jednak polega na tym, że takie zapisane w naszej naturze pragnienie jest bardzo „niewyraźne”. Wiemy, że chcemy nieskończonego szczęścia, ale nie zawsze jesteśmy w stanie rozpoznać, że źródłem takiego szczęścia jest właśnie Bóg. Dlatego w naszej miłości tak często się potykamy na innych, mniejszych dobrach, które kochamy i w których upatrujemy źródła naszego szczęścia. Św. Tomasz podkreśla, że anioł, tak samo jak człowiek, posiada w sobie taką naturalną skłonność do kochania, ponieważ także nie jest w pełni doskonały. Dlatego musi w nim być takie pragnienie. Jednak to, jak ono zostanie zrealizowane, znów zależy od tego, jak dobrze anioł rozpozna przedmiot swojej miłości. Rozpoznać i wybrać ukochanego W tym miejscu trzeba jednak koniecznie przypomnieć to, co wyjaśniliśmy w poprzednim odcinku naszych rozważań. Aniołowie z racji tego, że nie posiadają ciał, nie kochają miłością zmysłową. Ponieważ każdy z nas jest cielesny, w swoich zmysłach także rozpoznaje różne dobra, które stają się przedmiotem naszych dążeń. Dobra materialne też w pewnym, bardzo ograniczonym stopniu, mogą uczynić nas szczęśliwymi, ponieważ dają nam przyjemność. Z tej racji zdarza się, że człowiek upatruje pełni swojego szczęścia w tym, co materialne. Kocha tylko to, co zmysłowe, i jest to chyba najtragiczniejszy przykład złego zrealizowania pragnienia szczęścia, które jest w naszej naturze. Zaznaczmy, że wcale nie chodzi tutaj o to, aby w ogóle ignorować świat materialny. Człowiek nie może tego zrobić, bo jest cielesny. Permanentne ignorowanie powietrza, wody i pożywienia, a także ubrania i innych rzeczy, które nas otaczają, byłoby dla nas po prostu śmiertelne. Chodzi tu zatem o porządek miłości, o to, aby nie pragnąć tego, co materialne, bardziej niż tego, co duchowe. Czymś bardzo ważnym staje się więc hierarchia miłości, dzięki której powinniśmy nieustannie rozróżniać, co jest ważniejsze, a co mniej ważne. Oczywiście aniołowie wolni są od zmysłowych pragnień. Nie grozi im zatem takie zakochanie się w tym, co materialne. Ich miłość jest czysto intelektualna. Nie znaczy to jednak, że jest wolna od zagrożeń. Tak samo jak w przypadku człowieka, muszą oni dobrze rozpoznać przedmiot swojej miłości i w sposób wolny wybrać to, co chcą kochać. Zły i dobry wybór W naszym przypadku jesteśmy w stanie jasno pokazać to na przykładzie. Chłopak najpierw szuka dziewczyny, następnie stara się ją dobrze poznać, a w końcu wybiera ją przed ołtarzem jako kogoś, kogo chce kochać przez całe swoje życie. Jaki jednak wybór ma anioł? Skoro odpadają rzeczy materialne, aniołowie nie żenią się i nie wychodzą za mąż (Mt 22, 30), a anioł jest najdoskonalszym ze stworzeń, to jasne jest, że w jego przypadku zły wybór może dotyczyć tylko jego samego. To znaczy, że anioł swoją wolną wolą może pokochać siebie bardziej niż Boga. Oczywiście zdajemy sobie sprawę, że taka sytuacja to właśnie opis grzechu aniołów, którzy wpatrzeni we własną doskonałość postanowili, że siebie będą kochać na pierwszym miejscu. Jest to właśnie najstraszniejszy ze wszystkich grzechów – grzech pychy. Wrócimy jeszcze do niego, kiedy będziemy zajmować się grzechem aniołów, jednak w tym miejscu św. Tomasz skłania nas do zauważenia, że także aniołowie mogą kochać w sposób wolny, to znaczy, że muszą sami zdecydować, kto zaspokoi najgłębsze pragnienie zakorzenione w nich samych. Czy mój Anioł Stróż mnie kocha? Powyższe pytanie, choć może się wydawać dziwne, to jednak koniecznie trzeba je zadać. Może się bowiem wydawać, że skoro wolą Boga jest, aby każdy z nas miał swojego Anioła Stróża, to dobrzy aniołowie opiekują się nami przede wszystkim z posłuszeństwa. Niekiedy nawet w literaturze i filmach pojawia się taki obraz, w którym człowiek jest dla Anioła Stróża niejako przedmiotem, którym się zajmuje, obiektem pracy, którą ma wykonać, aby wykazać się przed swoim pracodawcą. Jest to obraz całkowicie fałszywy. Jednym z kluczowych elementów w rozumieniu miłości, które podsuwa nam św. Tomasz, jest podobieństwo. Miłość jest tym większa, im bardziej podobne do siebie są kochające się osoby. Im więcej kochające się osoby robią razem, mając wspólne cele i zainteresowania, tym bardziej rośnie ich miłość. W ten sposób możemy także zrozumieć miłość dobrych aniołów do nas. Bo przecież aniołowie z miłości do Boga spełniają Jego wolę i pragną, aby wszyscy ludzie mieli udział w szczęściu, którego oni już doznają. Jesteśmy podobnie jak aniołowie osobami, a w dodatku najdoskonalszymi stworzeniami materialnymi. Dlatego też, jeżeli my także chcemy wypełniać wolę Bożą i wytrwale pracujemy, aby jak najwięcej ludzi zbliżyło się do Boga, to także nasze relacje z aniołami powinny być coraz głębsze. Aniołowie więc kochają nas nie dlatego, że Bóg im to nakazuje, ale stanowimy z nimi wspólnotę osób. Są oni, tak samo jak my, częścią wielkiej społeczności rozumnych stworzeń, które wielbią Boga i pragną, abyśmy wszyscy mogli Go uwielbiać w doskonałej jedności wspólnoty świętych w niebie. Czy ja kocham mojego Anioła Stróża? Jeżeli spojrzymy na to, jak my możemy odwzajemnić miłość aniołów do nas, to zauważamy od razu, że nie jest to łatwe. Nie możemy kochać aniołów miłością uczuciową, jako że są całkowicie niematerialni. Możemy jednak dokładnie tak samo, jak aniołowie nas, poznać ich i wybrać jako naszych pomocników w spełnianiu woli Bożej na ziemi. Zatem im bardziej współpracujemy z łaską Bożą, im wytrwalej dążymy do świętości, tym bardziej łączymy się z aniołami w uwielbieniu Boga i także rośnie nasza miłość do nich. Upodabniamy się bowiem do aniołów w ich doskonałym uwielbieniu Boga. Raz jeszcze uświadamiamy sobie, że niebieskie duchy uczą nas tego, czym jest prawdziwa miłość. Jeżeli bowiem kochamy tylko uczuciem, które łączy się z tym, co zmysłowe, nasza miłość zawsze jest nietrwała i przemijająca. Kiedy jednak poznamy i zdecydujemy, że pragniemy kogoś obdarzać naszą miłością, to taka właśnie miłość jest wieczna. Wtedy dopiero zaczniemy powoli rozumieć, co znaczą słowa św. Pawła z Hymnu o miłości: „Miłość nigdy nie ustaje…” (1 Kor 13, 8). Ks. Tomasz Stępień Tekst opublikowano w „Któż jak Bóg” nr 6 (102) listopad- grudzień 2009
Bo chyba nie w osobie na nim. Może nam się ona podobać lub wręcz przeciwnie, ale czy możemy stwierdzić, że pasujemy do siebie i chcemy spędzić resztę życia razem. Zastanawiam się, czy facet zwariował, postradał wszystkie zmysły i jest na najlepszej drodze, na której końcu znajduje się zakład zamknięty.
FilmUn Ange20181 godz. 45 min. {"id":"809204","linkUrl":"/film/Anio%C5%82-2018-809204","alt":"Anioł","imgUrl":" wakacji zdyskredytowany atleta zakochuje się w pełnej uroku prostytutce. Więcej Mniej {"tv":"/film/Anio%C5%82-2018-809204/tv","cinema":"/film/Anio%C5%82-2018-809204/showtimes/_cityName_"} {"userName":"Cinestetyk","thumbnail":" na sprzedaż","link":"/reviews/recenzja-filmu-Anio%C5%82-21853","more":"Przeczytaj recenzję Filmwebu"} {"linkA":"#unkown-link--stayAtHomePage--?ref=promo_stayAtHomeA","linkB":"#unkown-link--stayAtHomePage--?ref=promo_stayAtHomeB"} Fae jest senegalską prostytutką. Thierry to światowej sławy belgijski kolarz wyścigowy. Spotykają się, gdy Thierry i jego brat przyjeżdżają do Dakaru na wakacje. Kolarz nie jest zainteresowany lokalnymi usługami seksualnymi. Mówi, że musi najpierw się zakochać. Jednak kiedy spotyka Fae, czuje, że dzieje się z nim coś, czemu nie jest w stanie zaprzeczyć. Wspólnie doświadczają niezwykłej jedności, która przywraca obojgu zarówno poczucie godności, jak i obietnicę odkupienia. Piękne obrazy, przejmująca muzyka, ciężkie jest życie bez Boga i nadziei Koen Mortier zaprasza do swojej fantazji na temat ostatnich godzin życia Franka Vandenbroucke’a. Upadłej gwiazdy “pokolenia epo”, kolarza który nieco ponad dziesięć lat temu zmarł samotnie w Dakarze po nocy spędzonej z prostytutką. Tyle tylko, że chaotycznie epatuje chorobą psychiczną ... więcej
Naukowcy prowadzą wiele badań, również w dziedzinie miłości. Niektóre mówią, że można zakochać się od pierwszego wejrzenia, bowiem już 1/5 sekundy wystarczy, aby pojawiły się pierwsze symptomy. Wtedy do mózgu docierają substancje chemiczne i następuje „to coś”. Zdarza się jednak tak, że czas weryfikuje wszystko i
« Powrót do forum 2008-10-06 16:06:00 przez gość Jak to jest z uczuciami u chorych na schizofrenię? Czy mogą oni się zakochać pomimo objawów choroby oraz skutków ubocznych leków? Czy miłość ma wpływ na ich funkcjonowanie? Magdalena 2008-07-16 19:48:00 przez gość a czemu o to pytasz ? sprawdź sama ......... 2008-07-16 19:57:00 przez gość Taki z urojeniami przesladowczymi, to by myślał, że to nasłana szpiegówa. Podejrzeń od razu by miał, że ho ho! Ten z urojeniami wielkosciowymi, że to anioła mu los przysyła. A to ciekawe by było, ambiwalencję do tego włączyć, w jeden dzień by kochał, w drugi mógły nienawidzieć. 2008-07-16 23:29:00 przez mutek największy problem byłby chyba też z męskością (nie wiem jak tam mają kobiety..).. zero erekcji.. zero popędu.. przedwczesne wszystko.. i tylko frustracja! Ja seksu nie uprawiam! nie miałem nawet nigdy dziewczyny! trudno.. dzieci nie chcę mieć i myślę że żadna dziewczyna by ich ze mną nie chciała mieć! Schizofrenia nadal budzi lęk w śród zdrowych i zabobony! Wierzę w Królestwo Boże i powrót Chrystusa! myślę że nie warto na siłę nic robić, szczególnie w sferze płci, to może skrzywdzić dwie strony, a może nawet następne pokolenia (dzieci) 2008-07-16 23:31:00 przez gość Gdybyś jednak poznał dziewczyne jeszcze przed choroba, to byłoby co innego? Prawda? 2008-07-16 23:32:00 przez mutek tak, ale nie znałem to wielka strata! ja bardzo lubię kobiety! wolę im jednak głowy nie zawracać! 2008-07-16 23:41:00 przez gość "Przedwczesny" haha zawsze mnie to smieszy. Ja tak mam od zawsze z tym ze nie wiem co to w ogole jest inaczej. To jak walka bokserow ktorzy mieliby sie lać po ryjach bez siniaka przez 20 rund Pcham na tyle mocno, jest taki szal i podniecenie ze musi byc wczesniejszy niz pozniejszy. "powczesny" wytrysk to dla mnie synonim klopotow z wytryskiem, pozadaniem, technika, meskoscia... Zastanawiam sie u kobirty przedwczesna wilgotnosc pochwy albo stwardnienie sutków to wada nie?? 2008-07-17 00:25:00 przez mutek nie potrzebnie to napisałem.. :D chciałem dodać trochę grozy do mojej wypowiedzi! :D po Rispolepcie nie miałem wogóle nasienia i dla tego tak mi się napisało.. 2008-07-17 05:00:00 przez gość alerz owszem czemu nie, choremu też należy się!! 2008-07-17 06:19:00 przez gość wiesz laska JA osobiście znam kilka małżeństw schizofrenicznych - więc skoro ksiądz dał im ślub gdzie się wypowiada świadomą regułkę o miłości i są nauki przed małżeńskie, to chyba miłość nie jest obca schizolom, z tą że przypadłością można naprawdę normalnie funkcjonować w remisji wiem to po sobie i jeżeli jest stabilizacja to miłość w schizofreni nie różni się niczym od zdrowego uczucia między "zdrowymi" - tak więc chory/chora może się zakochać i leki w tym nie przeszkadzają chociarz może trochę otępiają - ale cóż, nikt nie jest doskonały... 2008-07-17 07:34:00 przez gość Ale gdy ktoś zatai chorobę psychiczną małżeństwo może być unieważniane. Poza tym choroby psychiczne są dziedziczne - więc lepiej żeby nie miał /-a dzieci . Chora psychicznie matka , czy ojciec bardzo często nie są w stanie zająć sie dzieckiem , po prostu nie dają rady, a nawet bywa niebezpieczny np. podczas urojeń . 2008-07-17 13:22:00 przez gość nie 2008-07-17 16:01:00 przez gość Ja też uwarzam, że chory/chora nie jest w stanie się zachochać. Mam 25 lat, od trzech lat mam zdiagnozowaną schizofrenię i nigdy nie miałam chłopaka, nigdy nawet do nikogo nic nie czułam, nigdy nie miałam ochoty odpowiedzieć na zaloty chłopaków z liceum. Zawsze byłam uczuciowo chłodna. Dodam, że nie odczuwam również pociągu do osób mojej płci. Nie wiem czy jestem zdolna choćby do przyjaźni. Chyba naprawdę nie czuję nic... 2008-07-17 16:19:00 przez gość Miałem dziewczyne i kilka bliskich kolerzanek. Miłosci było duzo w moim zyciu, czasami wa lato kiedy chormony buzowały zakochiwałem siebardzo szybko, zauraczałem w dziewczynach. Potem to zauroczenie ewoluowało w cos jeszcze piekniejszego. Godziny rozmów, zabawy, wypadów, swietnie razem spedzanych chwil, bliskosc, roska przyjazn, w takiej osobie widzi sie aniołka, chce sie zrobic wszystko jak najelepiej, kocha sie emocjonalnie, chce sie wiedziec wszystko o tej osobie i słuchac nieustannie. Jest flirt i zabwa. Czlowiek czujjesi jak by fruwał wsród motylków, bardzo przyjemne uczucie. Nieskonczone szczescie. Spojrzene w oczy, zachwyt, uniesienie, szczescie, milosc, glebokie wyzsze uczucia, podziw. NIestety po chorobie cos takiego znika, nie czuje sie juz nic. Milosc to byłą piekna sprawa ale teraz co najwyzej moge powspominac i podudawac przed samym soba ze mogło by tak jescze byc kiedy sie choruje na schizofrenie. Poped płuciowy jeszcze został ale to moze z tego wzgledu ze nie biore leków. Seks bez miłosci to jest jednak nic. Zreszta i tak nie ma sie juz odwag zagadac do rzdnej ziewczyny a kiedys to było sie mistrzem, romantykiem, facetem który imponował i który w oczach niejednej byl naprawde ideałem. Zabawny sympatyczny, przyjacielski, pewny siebie, inteligentny itd. To bylą tak bylo ale juztego nie ma. Nei ma sie daru, nie ma sie uczuc. choroba musi minąc rzeby to wruciło. Teraz kobiety sa mi obojętne a wczesniej działał na mnei urok kobiecy. Popatrzcie na schizofreników, pusci i zimne zombie, niezdolne do prawdziwej miosci. Piszacy jakies dyrdymaly o sutkach czy wytryskach. To jest chore nie tak zachowujesie kochajacy czlowiek. W milosci czlowiek jest jak w transie, jak na narkotykach wiecznego szczescia. Chiał bym zeby te chwile jeszcze wróciły, chiał bym jescze wrócic do swojej dziewczyny mimo ze sobie juz nowego znlazła. Nie ma zdrowia emocjonango to nie ma i milosci, pogodzcie si z tym. 2008-07-17 17:31:00 przez gość Schizofrenik może się zakochać, zauroczyć, ale także być obiektem czyichś uczuć - w remisji. Tyle - krótko i na temat. 2008-07-18 11:36:00 przez gość mam takie pytanie .. zaczęłam chorować mniej więcej w wieku 8/9 lat, teraz mam 21 i wciąż walczę z chorobą.. w okresie dojrzewania pojawili się chłopcy i z nimi problemy a mianowicie od zawsze mam problemy z wiernością, tzn pewnie powiecie że to domena młodości, ale nie oto mi chodzi, u mnie wygląda to inaczej mianowicie nie odczuwam zainteresowania mężczyznami ( choć mam bardzo duże powodzenie o dziwo) a mimo to wciąż pakuję się w różne mimowolne znajomości i to kilka jednocześnie tak jakbym chciała się ukarać bo dla mnie zbliżenia nie są przyjemne.. mimo że nic do tych osób nie czuję to i tak to robię.. teraz jestem w stałym związku od 2'5 roku mimo że tej osoby nie kocham ale czuję się tak bezpiecznie bo on o mnie dba ale i tak ciągle go zdradzam .. krzywdzę go, a jeszcze bardziej siebie, nie umiem od tego uciec, tak jakbym się ciągle biczowała choć nie wiem za co.. czy możecie mi to jakoś wyjaśnić ? dlaczego ja to robie? jak to przerwać? i najważniejsze czy ja kiedyś wreszcie coś poczuję? czy już zawsze będe mieć serce z kamienia? 2008-07-18 19:26:00 przez gość dla mnie to jesteś wyrafinowaną... jesteś interesowna - trzymasz się chłopaka, bo dba o ciebie , a go nie kochasz . To po co marnujesz komuś życie? chyba że on robi to samo - tzn. spotyka sie z innymi ... Zastanów sie dziewczyno - nie musisz robić tego co inni...!!!!!!!!!!!! uczucia to nie sport !!!!!! i nie baw sie innymi ludźmi !!! bo czasem los się mści!!!!!!!!!!! ps. i życzę ci tego 2008-07-18 20:47:00 przez gość Zdradzasz tzn sypiasz sobie z innymi facetami, których i tak nie kochasz? Podonie jak chłopaka z ktorym jestes jakis czas tylko z tego wzgledu ze masz jakies tam korzysci ze zwiazku. Wiesz jak sie nazywa takie dziewczyny? 2008-07-18 22:43:00 przez gość niby chora a tymczasem jaka cwana i wyrafinowana .... i do tego bidulkę udaje , a dobrze wie co jej się opłaca.... jesteś dziewczyno niestety k....... a przy tej dewiacji psychiatra nie pomoże - taki masz charakter ...takie coś jak ty mogą mieć i zdrowi i chorzy .... 2008-07-18 23:01:00 przez gość [CYTAT] 18-07-2008 o 11:36, gość : mam takie pytanie .. zaczęłam chorować mniej więcej w wieku 8/9 lat, teraz mam 21 i wciąż walczę z chorobą.. w okresie dojrzewania pojawili się chłopcy i z nimi problemy a mianowicie od zawsze mam problemy z wiernością, tzn pewnie powiecie że to domena młodości, ale nie oto mi chodzi, u mnie wygląda to inaczej mianowicie nie odczuwam zainteresowania mężczyznami ( choć mam bardzo duże powodzenie o dziwo) a mimo to wciąż pakuję się w różne mimowolne znajomości i to kilka jednocześnie tak jakbym chciała się ukarać bo dla mnie zbliżenia nie są przyjemne.. mimo że nic do tych osób nie czuję to i tak to robię.. teraz jestem w stałym związku od 2'5 roku mimo że tej osoby nie kocham ale czuję się tak bezpiecznie bo on o mnie dba ale i tak ciągle go zdradzam .. krzywdzę go, a jeszcze bardziej siebie, nie umiem od tego uciec, tak jakbym się ciągle biczowała choć nie wiem za co.. czy możecie mi to jakoś wyjaśnić ? dlaczego ja to robie? jak to przerwać? i najważniejsze czy ja kiedyś wreszcie coś poczuję? czy już zawsze będe mieć serce z kamienia? [/CYTAT] Krzywdzisz innych i ich uczucia ale ty chyba o uczuciach nie masz pojęcia.. Ale miej świadomość ze dla nich jesteś zwykłą sz, matą Takich jak ty ludzie nie cenią i nie szanują obrzydzenie bierze jak sie ciebie czyta .....cwaniaczku...... 2008-07-18 23:26:00 przez gość też uwarzam że jesteś zwykłą kur wą!!! ZI nic tego ie zmieni.
. xyqb5eiwme.pages.dev/582xyqb5eiwme.pages.dev/417xyqb5eiwme.pages.dev/853xyqb5eiwme.pages.dev/736xyqb5eiwme.pages.dev/940xyqb5eiwme.pages.dev/763xyqb5eiwme.pages.dev/369xyqb5eiwme.pages.dev/85xyqb5eiwme.pages.dev/716xyqb5eiwme.pages.dev/451xyqb5eiwme.pages.dev/897xyqb5eiwme.pages.dev/181xyqb5eiwme.pages.dev/671xyqb5eiwme.pages.dev/104xyqb5eiwme.pages.dev/858
czy anioł może się zakochać
