Każde unieruchomienie i stabilizacja po złamaniu obojczyka wpływa na sztywność w rejonie obręczy barkowej, głównie stawu ramiennego. Oczywiście czasem dochodzi do wizualnej sztuczki, gdzie ruchy wydają się nie takie złe, ale kosztem nadruchomości łopatki, która „fruwa” po całych plecach by nadrobić ile się da…

Ręka się nie zgina po złamaniu kości promieniowej jest coś nie tak. Jak pani w sklepie medycznym zdjęła mi gips ręka była wielka w nadgarstku, w ogóle nie mogłem ją ruszyć i bolała jak przy złamaniu. Rehabilitacja trwała tydzień tj. 15 min lampa Sollux i 15 min ultradźwięki. Nic mi nie dała

W tym artykule w przystępny sposób przekaże Ci informacje na temat:– przyczyn i objawów złamania kości łódeczkowatej– wszystkich możliwości leczenia– rokowań i niezbędnych wskazówek do poprawy Twojej sprawnościKość łódeczkowata należy do jednej z ośmiu kości nadgarstka. Do złamania kości łódeczkowatej może dojść najczęściej w przypadku upadku na wyprostowaną dłoń lub przy powtarzających się przeciążeniach. Złamanie kości łódeczkowatej należy do najczęstszych złamań w obrębie kości nadgarstka. Ze względu na specyfikę budowy tej kości, jej położenie oraz słabe ukrwienie może dojść do różnych komplikacji podczas o anatomii i szczegółach złamaniaZłożony staw nadgarstkowy jest odpowiedzialny za bardzo precyzyjne ruchy dłoni i palców. Mimo niewielkiej przestrzeni w tej okolicy przebiegają bardzo ważne struktury takie jak: nerw pośrodkowy, nerw łokciowy, nerw promieniowy, naczynia krwionośne oraz liczne mięśnie odpowiedzialne za ruchy nadgarstka i wszystkich palcówFot. Budowa kostna okolicy nadgarstkaNadgarstek zbudowany jest z ośmiu niewielkich kości, które tworzą dwa rzędy. Pierwszy rząd tworzy połączenie z przedramieniem (staw promieniowo-nadgarstkowy – składający się z panewki utworzonej przez kość promieniową i krążek stawowy oraz główki utworzonej przez kość łódeczkowatą, księżycowatą i trójgraniastą). Kości drugiego rzędu oprócz połączeń z pierwszym rzędem tworzą połączenia z kośćmi śródręcza. Całość jest silnie stabilizowana przez torebkę stawową, a także bardzo złożony układ więzadłowy. Dzięki więzadłom, torebkom stawowym oraz licznym mięśniom zachowana jest stabilność stawowa nawet podczas bardzo dużych obciążeń nadgarstka umożliwiają trójwymiarowe ruchy dłoni: zgięcie grzbietowe (gdy palce skierowane są ku górze), zgięcie dłoniowe (gdy palce skierowane są w dół), odchylenie w prawo i w lewo (nazywane zgięciem dopromieniowym i dołokciowym) oraz obwodzenie, na które składają się wszystkie wymienione wyżej ruchy. Dodatkowo nadgarstek wpływa na ruchy śródręcza oraz kości łódeczkowatej może być zlokalizowane w:– proksymalnej jednej trzeciej– środkowej jednej trzeciej– dystalnej jednej trzeciejW przypadku uszkodzenia kości łódeczkowatej szczelina złamania nie zawsze jest dobrze widoczna. Jest to związane z małym rozmiarem tej kości, który w praktyce możemy porównać do wielkości paznokcia. Na proces zrostu kości zawsze ma wpływ odpowiednie lokalne krążenie. W przypadku kości łódeczkowatej ukrwienie pochodzi z gałązek kości promieniowej oraz poprzez krążenie śródkostne. Jednakże nie wszystkie rejony kości są ukrwione równomiernie, co w części przypadków grozi martwicą kości i utrudnionym zrostem, a co za tym idzie brakiem powrotu codziennej funkcji złamania kości łódeczkowatejGłównym objawem złamania kości łódeczkowatej jest ból i tkliwość w okolicy tzw tabakierki anatomicznej (trójkątny dołek po stronie kciuka). Zaraz po złamaniu objawy będą się nasilały podczas nacisku na kciuk lub w momencie oparcia dłoni na podłożu (szczególnie rejonu kciuka). Dodatkowo objawy mogą być wywołane przez ruchy palców oraz ruchy skrętne przedramienia. Dolegliwości bólowe w większym stopniu występują od strony grzbietowej, nadgarstka, jednak jest to zależne od dokładnego miejsca złamania. Bardzo często ból przenosi się na całą dłoń a nawet przedramię. W większości przypadków w rejonie złamania pojawia się opuchlizna. W niektórych sytuacjach pacjenci odczuwają tylko niewielkie dolegliwości bólowe i nie biorą pod uwagę złamania kości, podejrzewając zwichnięcie lub uszkodzenie mięśniowe. Niestety bagatelizowanie problemu i opóźnienie wdrożenia właściwego leczenia może mieć niekorzystne przypadku pomyłki diagnostycznej lub nieudanego leczenia czasem dochodzi do braku zrostu, martwicy kostnej lub zrostu wadliwego, co w przyszłości może wpłynąć na jakość funkcji ręki oraz wcześniejsze zmiany złamań kości łódeczkowatejGłówną przyczyną złamania kości łódeczkowatej są wszelkie urazy okolicy dłoni. Najczęściej do złamania dochodzi w momencie upadku na wyprostowaną dłoń. Bardzo często tego typu złamanie występuję u osób trenujących sport w momencie upadku (podczas próby asekuracji dłońmi).Czynnikiem, który może sprzyjać złamaniu jest osłabienie stabilności stawowej w rejonie nadgarstka oraz wszelkie choroby związanie z osłabieniem struktury kości (m. in.: osteoporoza, zmiany zwyrodnieniowe). W niektórych przypadkach osłabienie kości jest związane z efektem ubocznym przyjmowania leków. Złamania w rejonie przedramion i nadgarstka częściej dotyczą kobiet, których układ kostny jest znacznie drobniejszy od złamania kości łódeczkowatejDiagnostyka powinna się rozpocząć od dokładnego wywiadu. Lekarz powinien zapytać o szczegóły urazu oraz choroby dodatkowe. Kolejnym etapem jest badanie. Podczas badania kluczowa jest ocena rejonu największej bolesności, obrzęku, zakresów ruchomości oraz wpływu stawów sąsiadujących na wzrost 1 Złamanie kości łódeczkowatejW celu potwierdzenia złamania kości łódeczkowatej istotna jest diagnostyka obrazowa, gdzie na początku rozpoczyna się od badania RTG. Niestety w przypadku tego badania złamanie może zostać przeoczone ze względu na brak ewidentnej szczeliny złamania. Często lekarz, by uzyskać bardziej dokładny obraz uszkodzenia decyduje się na wykonanie badania MR (Rezonans magnetyczny) lub TK (Tomografia komputerowa). W trakcie leczenia, badania są powtarzane co kilka tygodni dla oceny jakości zrostu różnicowaKość łódeczkowata należy do ośmiu niewielkich kości nadgarstka dlatego nie jest łatwo dokonać odpowiedniej diagnozy. W przypadku złamania kości łódeczkowatej należy wykluczyć złamania innych kości nadgarstka, kości śródręcza oraz części dalszej kości promieniowej. Ponadto należy wykluczyć dolegliwości mogące być efektem: zmian zwyrodnieniowych, uszkodzeń mięśniowowo-stawowych oraz konfliktu grzbietowego możliwości leczeniaW przypadku złamania kości łódeczkowatej kluczowa jest odpowiednia diagnostyka. Na podstawie wyników badań lekarz wybiera strategię leczenia. W przypadku pęknięcia lub złamania bez przemieszczeń lekarz może się zdecydować na leczenia zachowawcze poprzez opatrunek gipsowy (zakładany nawet na kilka miesięcy). W momencie zdjęcia opatrunku lekarz decyduje o rozpoczęciu procesu rehabilitacji (warunkiem jest odpowiedni zrost kostny). W trakcie rehabilitacji fizjoterapeuta, powinien współpracować z lekarzem w celu ustalenia bezpiecznej i skutecznej strategii usunięciu opatrunku gipsowego lub stabilizatora terapię warto rozpocząć od rozluźniania mięśniowo-powięziowego przedramienia, ramienia oraz dłoni. Dodatkowo pomocne może być rozluźnienie odległych rejonów, które mogą w sposób pośredni przyczyniać się do ograniczenia ruchomości. Rozluźnienie tkanek miękkich poprawi krążenie oraz mobilność stawową. Dodatkowo mogą zostać usunięte zrosty i zwłóknienia w obrębie mięśni i powięzi, co pomoże w poprawie zakresu ruchomości dłoni po długim zdjęciu unieruchomienia u wszystkich pacjentów uwidaczniają się spore ograniczenia ruchomości. W przypadku ograniczenia ruchomości stawu nadgarstkowego, stawów dłoni oraz stawu łokciowego konieczna jest poprawa zakresów ruchomości. Do tego celu wykorzystać można zarówno ćwiczenia, rozciąganie jak i terapię manualną (poprawi elastyczność torebek stawowych oraz tkanek okołostawowych). Aby ćwiczenia były skuteczne należy je wykonywać regularnie. W wielu przypadkach dla poprawy zakresu ruchomości ćwiczenia należy wykonywać co kilka etapem procesu rehabilitacji powinna być stabilizacja. Ćwiczenia stabilizujące są bardzo ważnym elementem terapii bowiem dążą do trwałej zmiany nieprawidłowych obciążeń. W przypadku ćwiczeń stabilizujących kluczowe jest osiągniecie prawidłowego ustawienia osi nadgarstka (przypadającej w podporze na pięściach na okolicę drugiej i trzeciej kości śródręcza). Ćwiczenia stabilizujące powinny się rozpocząć od minimalnego obciążenia nadgarstka. W przypadku braku dolegliwości bólowych należy zwiększać trudność ćwiczeń np. poprzez dodanie niestabilnego podłoża i zwiększenie ciężaru obciążenia. Bardzo istotna będzie również praca nad wyrównaniem dysbalansu mięśniowego (rozluźnienie i rozciągnięcie mięśni przeciążonych a wzmocnienie osłabionych).Dla utrzymania efektów terapii bardzo ważna jest również profilaktyka. Należy w każdych warunkach pamiętać o właściwych nawykach. Chodzi tu głównie o unikanie przez okres kilku miesięcy pracy wymagającej długiego i mocnego ściskania przedmiotów w chorej ręce. Ryzykowny może być także niewłaściwy podpór na ręce. Lekarz powinien poinformować Cię o dodatkowych ograniczeniach wynikających z procesu Twojego leczenia zachowawczego oraz leczenia operacyjnego złamania kości łódeczkowatej mogą być zabiegi fizykoterapii. W przypadku leczenia operacyjnego należy pamiętać o przeciwwskazaniach (do niektórych zabiegów) związanych z metalową stabilizacją odłamów kostnych. W przypadku braku przeciwwskazań korzystna może być: laseroterapia, magnetoterapia, ultradźwięki lub hydroterapia. Zabiegi te mają działanie: rozluźniające, przeciwbólowe oraz poprawiające ukrwienie i zrost kostny. Mogą one być szczególnie istotne w przypadku opóźnienia zrostu. W warunkach domowych bardzo korzystne są wszelkie hydro masażery, do których możemy wkładać codziennie dłonie i wykonywać proste ortopedyczneW przypadku złamania kości łódeczkowatej zaopatrzenie ortopedyczne może być przydatne zarówno po zdjęciu gipsu jak i po zabiegu operacyjnym. O zaleceniu ortezy decyduje lekarz oraz fizjoterapeuta biorąc pod uwagę obecny stan leczenia. Należy jedynie pamiętać, że każdy stabilizator należy nosić tylko przez kilka godzin dziennie, tak by nie wpływać na osłabienie układu mięśniowego. Z czasem kiedy funkcja i siła dłoni wróci warto jedynie korzystać z mniej sztywnej opaski lub owijek na nadgarstki jeśli planujesz intensywną pracę lub mocno obciążający trening sportowy. W przypadku sportów ekstremalnych koniecznie należy stosować operacyjne po złamaniu kości łódeczkowatejW przypadku złamania kości łódeczkowatej zabieg operacyjny jest często jedynym wyjściem. Istnieje kilka wskazań do wykonania zabiegu. Możemy do nich zaliczyć: konieczność szybkiego powrotu do zdrowia (powrót do pracy lub do treningów sportowych), przemieszczenie odłamów kostnych oraz brak zrostu w przypadku leczenia zachowawczego. Decyzje o rodzaju zabiegu podejmuje lekarz po ocenie diagnostyki obrazowej. Istnieją dwa sposoby założenia stabilizacji. Zespolenie wewnętrzne lub zewnętrzne za pomocą śrub kaniulowanych. Czas zastosowania stabilizacji jest indywidualny i zależy on stopnia zrostu kości. Przebieg rehabilitacji po zabiegu będzie zawsze indywidualny, ponieważ zależy od co najmniej kilku czynników. Decyzje o doborze ćwiczeń powinni wspólnie podejmować lekarz wraz z fizjoterapeutą. Głównymi celami będzie uzyskanie zrostu, poprawa ruchomości, siły oraz stabilności stawowej w obrębie całej kończyny złamań kości łódeczkowatej goi się dobrze. Tylko w okolu 10-20% przypadków dochodzi do powikłań. Do powikłań należą: brak zrostu, zrost w nieprawidłowym ustawieniu, martwica kości, zespół Sudecka, zmiany zwyrodnieniowe oraz zaburzenia funkcji dłoni (ograniczony zakres ruchomości i dolegliwości bólowe). To co warto zapamiętać, to fakt, że po zdjęciu opatrunku gipsowego (leczenie zachowawcze) lub po operacji zaczyna się co najmniej kilku tygodniowy proces rehabilitacji. Tylko właściwa terapia pomoże na powrót funkcji i sprawności dłoni sprzed urazu!Zachęcam do komentowania i zadawania pytań pod artykułem!Fotografie1. By Mohamed Jarraya, Daichi Hayashi, Frank W. Roemer, Michel D. Crema, Luis Diaz, Jane Conlin, Monica D. Marra, Nabil Jomaah, and Ali Guermazi – (2013). "Radiographically Occult and Subtle Fractures: A Pictorial Review". Radiology Research and Practice 2013: 1–10. DOI: ISSN 2090-1941. CC-BY CC BY Jestem fizjoterapeutą i propagatorem zdrowego stylu życia. Moim celem nr 1 jest powrót pacjentów do sprawności. Pisząc i nagrywając dla Was materiały staram się wskazać właściwą drogę do zdrowia i pokazać ile zależy od Ciebie!Złamanie kości łódeczkowatej Kość łódeczkowata jest jedną z ośmiu kości nadgarstka i jest największą kością szeregu bliższego. Złamanie kości łódeczkowatej jest najczęstszym złamaniem kości nadgarstka i stanowi ok. 80% wszystkich złamań w jego obrębie. Do urazu dochodzi najczęściej podczas upadku na zgięty grzbietowo nadgarstek, tzw. podparcie. Złamanie kości łódeczkowatejPodczas wywiadu lekarskiego pacjent zwykle zgłasza upadek na wyprostowaną kończynę górną przy ustawieniu nadgarstka w objawami złamania kości łódeczkowatej są dolegliwości bólowe w nadgarstku po stronie towarzyszy obrzęk zlokalizowany po promieniowej stronie nadgarstka oraz ograniczenie ruchomości w często oparta jest na stwierdzeniu charakterystycznych objawów, takich jak ból w tabakierce anatomicznej oraz ból przy przyparciu I i II jest wykonanie dokładnych zdjęć RTG w różnych projekcjach, a następnie precyzyjna ich ocena. Pomimo częstego występowania tego urazu, diagnostyka jest dość pomocne jest badanie rezonansu magnetycznego, dzięki któremu możliwa jest dokładna ocena złamania i żywotność odłamów kości łódeczkowatej bez przemieszczenia leczone jest zachowawczo w unieruchomieniu gipsowym przez okres 6-12 tygodni. U sportowców wyczynowych złamania stabilne mogą być leczone operacyjnie. Po założeniu opatrunku gipsowego możliwy jest powrót do aktywności już po 2 tygodniach od uszkodzenia, ale nadal wymaga stosowania ortezy usztywniającej, dopóki zrost nie zostanie potwierdzony na zdjęciu RTG. W przypadku niestabilnych złamań z przemieszczeniem konieczne jest nastawienie i wewnętrzne zespolenie operacyjnie. Leczenie takich przypadków w sposób zachowawczy niesie ryzyko nieprawidłowego zrostu. Operacyjne leczenie złamań kości łódeczkowatej wskazane jest w przypadku:złamania z przemieszczeniem powyżej 1 mm;złamań wieloodłamowych;złamania bieguna bliższego;opóźnienie rozpoznania i leczenia;przemieszczenia kątowego po złamaniu kości łódeczkowatejRehabilitacja po urazie, jakim jest złamanie kości łódeczkowatej, trwa od kilku tygodni do pół roku. Leczenie polega na stopniowym przywracaniu czucia głębokiego i koordynacji nerwowo-mięśniowej. W tym czasie nie należy przeciążać ręki, np. nosząc Pomimo prawidłowej diagnozy i wczesnego leczenia uraz ten wiąże się ze sporym odsetkiem powikłań. Większość złamań bieguna dalszego goi się po unieruchomieniu w opatrunku gipsowym, Nieprzemieszczone złamanie talii lub przemieszczenie do 1 mm, uważane są za stabilne i mogą być leczone zachowawczo. Złamania okolicy bieguna bliższego kości niosą ryzyko trwałego braku zrost (staw rzekomy) przekraczające 50 %. Uprawianie aktywności fizycznej po zespoleniu złamania niestabilnego jest możliwe, ale zależy od jakości zespolenia w czasie zabiegu. Pełny powrót do sportu może nastąpić, gdy badanie RTG lub MRI wykaże pełny zrost odłamów. Po wygojeniu złamania kości łódeczkowatej zwykle niezbędna jest intensywna rehabilitacja, która umożliwia odzyskanie zakresu ruchu kości łódeczkowatejZłamanie kości łódeczkowatej jest najczęstszym złamaniem w obrębie ręki, w związku z czym często potocznie opisuje się je zamiennie jako złamanie kości łódeczkowatejKość łódeczkowata jest największą kością szeregu bliższego nadgarstka i odgrywa bardzo ważną rolę w jego funkcjonowaniu oraz w czynności stawu promieniowo-nadgarstkowego, gdyż zapewnia prawidłowe ustawienie kości nadgarstka i tym samym jego prawidłowy również: Kości ręki – podział, łódeczkowata nachylona jest pod kątem 45 stopni w kierunku dłoniowym i 45 stopni w kierunku promieniowym. Łączy bliższy i dalszy szereg kości nadgarstka. W efekcie, skręcenie tej kości powoduje rotację całego bliższego szeregu kości kości łódeczkowatej – przyczynyZłamanie kości łódeczkowatej powstaje najczęściej z mechanizmu pośredniego, czyli po upadku na wyprostowaną i odwiedzioną w kierunku dołokciowym rękę. Właśnie w tej pozycji kość ustawiona jest pionowo. Do złamań kości łódeczkowatej może dojść także w neutralnym położeniu nadgarstka lub w jego lekkim wyróżnia się specyficzny typ złamania, tzw. “złamanie bokserskie”. Powstaje ono, gdy siła uderzenia przenoszona jest wzdłuż długiej osi drugiej kości śródręcza, a następnie przez kość czworoboczną większą, co powoduje zgięcie jej bieguna są charakterystyczne dla ogólnego urazu, jakim jest złamanie, czyli obejmują:obrzęk w okolicy złamania;zaczerwienienie skóry wskazujące na stan zapalny;ograniczenie ruchomości nadgarstka i kontuzji tej towarzyszy ból w obrębie tabakierki anatomicznej podczas opierania się o podłoże kłębem kciuka, a także przy ruchu supinacji przedramienia z oporem. Tabakierka anatomiczna obejmuje obszar między ścięgnami mięśnia prostownika długiego kciuka i mięśnia prostownika krótkiego bólowe mogą obejmować całą grzbietową powierzchnię ręki lub jej fragment. Charakterystyczna jest tkliwość w stawie łódeczkowato-czworobocznym oraz wspomnianej tabakierce anatomicznej. Jeśli złamaniu towarzyszy uraz więzadeł, nadgarstek staje się kontuzji mogą wiązać się zarówno z patologią złamania, jak również nieodpowiednim leczeniem. Do najczęściej występujących należą:martwica bliższego fragmentu kości łódeczkowatej;zmiany zwyrodnieniowe w stawie promieniowo-łódeczkowatym;uszkodzenie nerwu pośrodkowego;opóźniony zrost;staw rzekomy powstaje często w nierozpoznanych złamaniach, gdy wyrostek rylcowaty kości promieniowej działający jako klin rozsuwa odłamy kostne. Powikłanie to wymaga leczenia złamania kości łódeczkowatejWyróżnia się 4 podstawowe typy złamań kości łódeczkowatej, w zależności od lokalizacji urazu. Są to złamania:awulsyjne – z powodu pociągania przez więzadło poboczne promieniowe;guzka (części dystalnej) – około 10%;trzonu (części środkowej) – około 70%;części bliższej – z reguły trudne do wygojenia z powodu zaburzeń może zostać przeoczony, zwłaszcza jeśli początkowo na zdjęciach rentgenowskich w projekcji przednio-bocznej nie stwierdza się szczeliny złamania. Jeśli mimo braku zmian na RTG dolegliwości bólowe w obrębie tabakierki anatomicznej utrzymują się, badanie kliniczne i radiologiczne należy powtórzyć, ponieważ szczelina ma tendencje do pojawiania się po 3 tygodniach, a nawet 3 miesiącach od urazu w następstwie resorpcji brzeżnej kości wokół szpary rozpoznania jest badanie fizykalne, RTG oraz wywiad z pacjentem. Wywiad często wskazuje przyczynę złamania, jakim jest opisany wcześniej upadek. Dodatkowo można wykonać rezonans magnetyczny, który pozwoli na ocenę unaczynienia kości i stanu tkanek miękkich w jej obrębie. Mała intensywność sygnałów na obrazie wskaże wówczas na martwicę rozpoznanie złamania ma niezwykle istotny wpływ na proces gojenia, co sprzyja dobrym wynikom leczenia. Nierozpoznanie złamania może prowadzić do niebezpiecznych kości łódeczkowatej – leczenieZłamanie kości łódeczkowatej wymaga kompleksowej rehabilitacji. Rokowania są dobre, gdyż ponad 90% przypadków goi się bez powikłań. Do oceny jakości zrostu odłamów podczas leczenia przydatna jest tomografia zachowawczeLeczeniu zachowawczemu podlegają stabilne złamania kości łódeczkowatej, bez przemieszczeń kątowych i bez towarzyszącej niestabilności nadgarstka. W efekcie nadgarstek unieruchamia się w opatrunku gipsowym przedramienia z ujęciem kciuka na około 12-16 tygodni. Zrost odłamów trwa około 12 tygodni, przy czym podczas odpowiednio prowadzonej rehabilitacji uzyskuje się go u ponad 90% unieruchomienia bardzo ważna jest kinezyterapia obejmująca ćwiczenia synergistyczne i ćwiczenia izometryczne. Mają one na celu zapobieganie zanikom mięśniowym. Można wprowadzić także magnetoterapię, która przyspiesza zespalanie się odłamów i regenerację po zdjęciu unieruchomieniaW okresie wczesnym po zdjęciu opatrunku gipsowego zaleca się unikanie obciążania ręki oraz unikanie ruchów nasilających ból. Nie należy zatem dźwigać ciężkich przedmiotów czy nosić siatek z zakupami. W dalszym ciągu można stosować magnetoterapię, dodatkowo w połączeniu z laseroterapią, ultradźwiękami czy elektroterapią. Skuteczna jest również kąpiel wirowa chorej kończyny górnej. Metodą wspomagającą jest kinesiotaping, który utrzymuje nadgarstek w prawidłowym położeniu oraz go późniejszym etapie po złamaniu wprowadza się terapię manualną, która odblokowuje staw, w związku z czym przywraca prawidłową ruchomość, a także masaż tkanek głębokich oddziałujący na chirurgiczneNależy pamiętać, że źle poprowadzone leczenie operacyjne daje o wiele gorsze wyniki, niż źle poprowadzone leczenie zachowawcze. Do wskazań w tym przypadku należą:przemieszczenie boczne odłamów lub ich obrót;niestabilność złamania;bolesny staw rzekomy;przedłużony zrost kostny powyżej 16 tygodni;skośny przebieg szczeliny po złamaniu nadgarstka Case study numeru15 grudnia 2020NR 122 (Grudzień 2020) Emila BednarczykZłamania nadgarstka są dość powszechnym urazem, niestety często lekceważonym. W wyniku złamania dochodzi do zaburzenia wykonywania wielu podstawowych czynności. Zbagatelizowanie problemu może przyczyniać się do niesprawności oraz przewlekłych dolegliwości uniemożliwiających pracę, a także normalne to grupa kostek, które są ze sobą połączone niewielkimi stawami oraz licznymi więzadłami. Jest to również miejsce, w którym przebiega wiele naczyń krwionośnych i nerwów wpływających na prawidłową pracę ręki. Nadgarstek ma bardzo skomplikowaną budowę anatomiczną. Zamiast jednej główki stawowej w nadgarstku występuje osiem kości, które są ułożone kolejno w dwóch szeregach: bliższym oraz dalszym. W szeregu bliższym, licząc od strony kości promieniowej, znajdują się następujące kości:łódeczkowata,księżycowata,trójgraniasta, w skład szeregu dalszego, również licząc od strony kości promieniowej, wchodzą kości:czworoboczna większa, czworoboczna mniejsza, główkowata, haczykowata. Kości budujące nadgarstek posiadają po kilka powierzchni stawowych łączących się z sąsiednimi kośćmi zarówno w szeregu bliższym, jak i dalszym. Połączone dwa rzędy nadgarstka tworzą łuk, który jest zwrócony stroną wklęsłą do powierzchni dłoniowej, a stroną wypukłą do strony grzbietowej dłoni. Nadgarstek stanowi połączenie przedramienia z ręką. Funkcjonalność ręki w dużym stopniu zależy od stanu funkcjonalnego tego połączenia. Stabilizację nadgarstka zapewnia kompleks więzadeł, które należą do systemu wewnętrznego oraz zewnętrznego. Więzadła nadgarstka wewnętrzne odpowiadają za wiązanie kości nadgarstka ze sobą. Więzadło łódeczkowato-księżycowate posiada największe znaczenie kliniczne. Więzadła zewnętrzne łączą kości nadgarstka proksymalnie z kością promieniową oraz łokciową, natomiast dystalnie z kośćmi śródręcza. Więzadła położone po stronie dłoniowej są grubsze i liczniejsze niż więzadła grzbietowe. Ruchy w nadgarstku zachodzą w płaszczyźnie strzałkowej (zgięcie i wyprost) oraz w płaszczyźnie czołowej (odwiedzenie dopromieniowe oraz odwiedzenie odłokciowe).Charakterystyka kości nadgarstkaKość łódeczkowata Jest to największa kość szeregu bliższego nadgarstka. Odgrywa istotną rolę w jego funkcjonowaniu, jak również w czynności stawu promieniowo-nadgarstkowego, ponieważ odpowiada za prawidłowe ustawienie kości nadgarstka, tym samym wpływając na jego prawidłowy ruch. Do chropowatej powierzchni promieniowej przyczepia się więzadło poboczne promieniowe nadgarstka. Powierzchnia dłoniowa kości jest u góry wklęsła, a u dołu i bocznie wypukła, przez co tworzy w tym miejscu guzek kości łódeczkowatej. Do guzka przyczepia się troczek zginaczy oraz mięsień odwodziciel krótki kciuka. Kość łódeczkowata jest jedną z najczęściej kontuzjowanych kości w obrębie nadgarstka, gdyż podczas upadków na dłoniową powierzchnię ręki często dochodzi do jej księżycowataKość trójgraniastaKość grochowataKość czworoboczna większaKość czworoboczna mniejszaKość główkowataKość haczykowata Ma półksiężycowaty zarys. Powierzchnia dalsza jest wklęsła i łączy się stawowo z końcem dalszym kości promieniowej, a także z krążkiem stawowym. Ma kształt przypominający piramidę skierowaną podstawą ku górze i bocznie. Do powierzchni łokciowej stanowiącej wierzchołek piramidy przyczepia się więzadło poboczne łokciowe nadgarstka. Elementami różniącymi kość grochowatą od pozostałych jest jej nieznaczny rozmiar oraz występowanie tylko jednej powierzchni stawowej. Powierzchnia dłoniowa jest chropowata, ponieważ stanowi przyczep troczka zginaczy, więzadła kości grochowatej, a także mięśnia zginacza łokciowego nadgarstka oraz mięśnia odwodziciela palca małego. Po stronie promieniowej w niewielkim rowku przechodzi gałąź dłoniowa nerwu łokciowego. Jej powierzchnia dalsza jest siodełkowata, gdyż łączy się stawowo z pierwszą kością śródręcza. Na powierzchni dłoniowej można wyróżnić głęboką bruzdę, w której przechodzi ścięgno zginacza promieniowego nadgarstka. Bocznie od bruzdy znajduje się niewielki guzek, który stanowi przeczep dla troczka zginaczy. Do powierzchni dłoniowej przyczepiają się również ścięgna mięśnia przeciwstawiacza kciuka, a także mięśni odwodziciela oraz zginacza krótkiego kciuka. Jest najmniejszą kością szeregu dalszego. Powierzchnia dalsza jest siodełkowata i łączy się z drugą kością śródręcza. Do powierzchni dłoniowej przyczepia się mięsień zginacz krótki kciuka. Jest największą kością ze wszystkich kości nadgarstka. Do powierzchni dłoniowej przyczepia się przywodziciel kciuka. Powierzchnia dalsza składa się z trzech części, które łączą się z drugą, trzecią i czwartą kością śródręcza. Ma kształt klinowaty, podstawą jest skierowana ku dołowi. Posiada wyrostek haczykowaty. Powierzchnia dłoniowa stanowi przyczep troczka zginaczy, mięśnia zginacza krótkiego palca małego oraz mięśnia przeciwstawiacza palca nadgarstkaNadgarstek swą ruchomość zawdzięcza połączeniom stawowym z wieloma sąsiadującymi elementami kostnymi. Do stawów tych należą:Staw promieniowo-nadgarstkowy W stawie tym znajdują się więzadła: Jest to staw dwuosiowy. Odpowiada za ruchy zginania i prostowania, a także przywodzenia i odwodzenia. Kości szeregu bliższego łączą się z kośćmi przedramienia, tworząc staw promieniowo-nadgarstkowy. Panewka stawu promieniowo-nadgarstkowego jest utworzona przez powierzchnię nadgarstkową kości promieniowej oraz krążek śródstawowy położony między nadgarstkiem a kością łokciową. Główkę stawu stanowią trzy kości: łódeczkowata, księżycowata oraz trójgraniasta. Pierwszy szereg nadgarstka łączy się bezpośrednio z kością promieniową, a z kością łokciową łączy się poprzez chrząstkę poboczne promieniowe nadgarstka,więzadło poboczne łokciowe nadgarstka, – te więzadła występują po obydwu bocznych częściach nadgarstka, odpowiadają za hamowanie ruchów odwodzenia i przywodzenia ręki;więzadło promieniowo-nadgarstkowe dłoniowe,więzadło łukowate dłoniowe nadgarstka,więzadło łokciowo-nadgarstkowe dłoniowe, – te więzadła odpowiadają za ograniczenie zgięcia grzbietowego;więzadło promieniowo-nadgarstkowe grzbietowe,więzadło łukowate grzbietowe nadgarstka, – te więzadła ograniczają ruchy zgięcia śródnadgarstkowy Zwany również stawem dalszym ręki. Utworzony jest przez bliższy oraz dalszy szereg kości nadgarstka. Szczelina stawowa ma kształt litery S. W tym stawie zachodzi ruch zginania oraz prostowania międzynadgarstkowe Występują pomiędzy sąsiadującymi ze sobą kośćmi w pierwszym oraz drugim rzędzie nadgarstka. Kości są połączone poprzez torebki stawowe oraz więzadła. Więzadła są bardzo krótkie i płaskie. Zachodzące w tych stawach ruchy są dość mocno nadgarstkowo-śródręczne Występują poprzez połączenie kości drugiego rzędu nadgarstka z bliższymi końcami kości śródręcza. Stawy mają bardzo ograniczoną ruchomość, za wyjątkiem stawu złamań nadgarstkaZłamania kości nadgarstka obejmują uraz każdej z ośmiu kości nadgarstka oraz obwodowych końców kości łokciowej lub promieniowej. Najczęściej dochodzi do złamania obwodowego końca kości promieniowej, które powszechnie jest określane jako złamanie kości łódeczkowatej Złamanie kości łódeczkowatej jest najczęściej występującym złamaniem kości nadgarstka. Powstaje w wyniku upadku na wyprostowaną rękę. Złamania kości łódeczkowatej są często niezauważane we wczesnym zdjęciu RTG. Złamanie może być widoczne dopiero po 7–14 się cztery podstawowe typy złamań kości łódeczkowatej, w zależności od miejsca urazu:złamanie awulsyjne – będące wynikiem pociągania przez więzadło poboczne promieniowe,złamanie guzka (części dystalnej),złamanie trzonu (części środkowej),złamanie części kości trójgraniastej Zaraz po złamaniach kości łódeczkowatej to najczęściej występujące złamania. Częstotliwość uszkodzeń tej kości jest wynikiem jej położenia. Złamania kości trójgraniastej można podzielić na:złamania awulsyjne,złamania trzonu kości księżycowatej W dużej mierze są to złamania kompresyjne, które powstają na skutek zgniatania poprzez kość promieniową i główkowatą. Dzieje się tak w wyniku upadku na zgiętą dogrzbietowo i odłokciowo kości haczykowatejZłamania kości grochowatejZłamania kości czworobocznej większejZłamania dalszej nasady kości promieniowej Do złamań kości haczykowatej dochodzi głównie w wyniku urazów bezpośrednich. Jest to wynik lokalizacji kości od strony łokciowej nadgarstka. Przy złamaniach kości haczykowatej może również dojść do uszkodzenia nerwu łokciowego. Do złamań kości grochowatej ze względu na jej lokalizację dochodzi w wyniku upadku na dłoń bądź poprzez uderzenie. Do złamań kości czworobocznej większej dochodzi najrzadziej. Są one wynikiem urazów bezpośrednich. W zależności od sposobu upadku na rękę rozróżnia się dwa rodzaje złamań:złamanie Collesa – obejmuje nasadę dalszej kości promieniowej w odległości ok. 2,5 cm od stawu nadgarstka. Dochodzi do niego w wyniku upadku z równoczesnym podparciem się zgiętą grzbietowo dłonią o podłoże. Wskutek złamania nasady kości promieniowej część obwodowa kończyny przemieszcza się ku grzbietowi nadgarstka,złamanie Smitha – dochodzi do niego w wyniku upadku na grzbiet dłoni. Na skutek uszkodzenia część obwodowa przemieszcza się przeciążeń nadgarstka oraz kontuzji dochodzi w wyniku przekroczenia fizjologicznego zakresu ruchomości. Najpowszechniejszą przyczyną złamania nadgarstka jest upadek na rękę w momencie wyciągnięcia jej przy próbie obrony przed zderzeniem z podłożem. Może mieć to miejsce podczas spaceru czy w trakcie uprawiania sportu. Złamanie nadgarstka może również nastąpić w wyniku: uderzenia o twardą powierzchnię,przygniecenia dłoni ciężkim przedmiotem,wypadku komunikacyjnego,osłabienia kości w wyniku oraz rodzaj uszkodzenia są zależne od wielu czynników, takich jak wiek, stan kostny danego człowieka, jak również rodzaj uprawianego sportu czy aktywności. Główne objawy złamania nadgarstka są takie same jak przy złamaniu innych elementów kostnych. Należą do nich:ból nadgarstka oraz obrzęk okolicy złamania,krwiak i zasinienie, pogrubienie i deformacja kształtu nadgarstka,ograniczenie ruchomości nadgarstka i ręki,wystąpienie patologicznej ruchomości kości w miejscu złamania. Diagnostykabadanie RTG – należy pamiętać, iż w przypadku złamań kości nadgarstka, np. kości łódeczkowatej, złamanie może nie być od razu widoczne w obrazie RTG. Należy wykonać powtórne badanie RTG po upływie jednego–dwóch tygodni od urazu. Wówczas zdjęcie RTG powinno już ukazać szczelinę złamania, która po tym czasie staje się lepiej widoczna,badanie USG – w badaniu USG okostna jest dobrze widoczna. Objawem, który może wskazywać na ewentualne złamanie, jest jej przerwanie, a także obecność krwiaka podokostnowego,tomografia komputerowa – jest obecnie najlepszym badaniem, które pozwala na uwidocznienie anatomii kostnej. Do głównych powikłań zalicza się:zespół cieśni nadgarstka,niestabilność nadgarstka,zespół Sudecka,przykurcze mięśni,zmiany zwyrodnieniowe. Postępowanie fizjoterapeutyczne po złamaniu nadgarstka – leczenie zachowawczePostępowanie fizjoterapeutyczne jest zależne od charakteru złamania. Przy złamaniu stabilnym, bez przemieszczenia, wykonuje się leczenie zachowawcze. Leczenie zachowawcze polega w pierwszym etapie na unieruchomieniu ręki. Czas unieruchomienia dobierany jest indywidualnie dla każdego pacjenta. Poszczególne złamania nadgarstka są leczone zachowawczo w odmienny sposób. Rehabilitację można zacząć już w pierwszych dobach po złamaniu podczas unieruchomienia ręki. W tym czasie zaleca się wykonywanie:magnetoterapii – w celu przyspieszenia procesów regeneracji tkanki kostnej,kinezyterapii – jest ważna podczas unieruchomienia; można wdrożyć już ćwiczenia synergistyczne oraz ćwiczenia izometryczne. Zapobiegają one zanikom zdję… Co zyskasz, kupując prenumeratę?11 wydań czasopisma “Praktyczna Fizjoterapia i Rehabilitacja”Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma…i wiele więcej! Sprawdź

Bóle kręgosłupa. Spędzamy zbyt wiele czasu w pozycji siedzącej. Prowadzi to do bólu pleców. Warto wstać,przejść się. Zredukujemy wtedy dolegliwości bólowe kręgosłupa. W pierwszych dniach po zabiegu nie można, jednak po wgojeniu się gwoździa tak (w przypadku stabilnego zespolenia). Szanowana Pani, gwóźdź śródszpikowy jest Kość łódeczkowata znajduje się u podstawy kciuka. Jest jedną z ośmiu kości nadgarstka – tą, która najczęściej ulega złamaniu. Ze względu na swoje położenie i niewielkie rozmiary często przysparza problemów diagnostycznych, a leczenie jest trudne i długotrwałe. Do urazów kości łódeczkowatej dochodzi najczęściej na skutek upadku na wyprostowaną rękę. W przypadku złamań bez przemieszczenia zakłada się opatrunek gipsowy (na wiele tygodni), natomiast wieloodłamowe uszkodzenie struktury kości łódeczkowatej wymaga leczenia operacyjnego. Kość łódeczkowata nadgarstka (z łac. os scaphoideum) jest największą kością w obszarze tzw. szeregu bliższego. Swoją nazwę zawdzięcza podobieństwu do łódki, niektórzy twierdzą, że wyglądem przypomina orzech ziemny lub orzech nerkowca. Kość łódeczkowata stanowi miejsce przyczepu więzadeł oraz mięśni, tam, gdzie przytwierdzony jest troczek zginaczy oraz odwodziciel krótki kciuka. Owa kość łączy się od góry z kością promieniową, dolna część to połączenie z kością czworoboczną większą oraz mniejszą. Natomiast brzeg łokciowy to kość główkowata oraz księżycowata. Punkt jej kostnienia powstaje między 4,5–6 rokiem życia. K W stopie występuje struktura o bardzo podobnej nazwie. Jest to kość łódkowata (z łac. os naviculare). Stanowi ona odpowiednik kości łódeczkowatej nadgarstka we wczesnej fazie rozwojowej. Zlokalizowana jest między kośćmi klinowatymi, a kością skokową. Kość łódkowata również może ulegać złamaniu. Kość łódeczkowata – objawy złamania kości łódeczkowatej Mechanizm kontuzji w obrębie nadgarstka jest w wielu przypadkach podobny. Do uszkodzenia struktury kości dochodzi najczęściej w rezultacie upadku i gwałtownego przeciążenia ręki ustawionej w pozycji zgięcia grzbietowego oraz niewielkiego odchylenia w kierunku łokciowym. Powoduje to przekroczenie bariery wytrzymałości tkankowej i prowadzi do złamania kości łódeczkowatej nadgarstka. Najczęstsze objawy to: silny ból nasilający się podczas ruchów w nadgarstku, tkliwość palpacyjna okolicy kości łódeczkowatej, tzw. tabakiery anatomicznej, opuchlizna, zaczerwienienie skóry nad kością, charakterystyczny ból przy nacisku kciuka w jego osi oraz podczas poruszania nim obecność krwiaka. Przeważnie objawy znacząco utrudniają czynności manipulacyjne w obrębie ręki. Bolesne przy złamanej kości łódeczkowatej może stać się poruszanie przedramieniem. Kość łódeczkowata – diagnostyka złamań kości łódeczkowatej Mimo niewielkich rozmiarów, złamana kość łódeczkowata może przysparzać bardzo wielu problemów diagnostycznych. Złamanie struktury o tak małym rozmiarze może sprawić trudność w uwidocznieniu szczeliny złamania na radiogramie (RTG), mimo że zazwyczaj wykonuje się aż 4 projekcje w różnym ustawieniu nadgarstka. Dlatego lekarz może zadecydować o wykonaniu rezonansu magnetycznego, ponownego zdjęcia rentgenowskiego po upływie 2 tygodni lub też o obrazowaniu z wykorzystaniem scyntygrafii. Poza diagnostyką obrazową wykorzystuje się oczywiście standardowe procedury diagnostyczne: wywiad, aby pomóc określić mechanizm urazu, oraz szereg testów prowokacyjnych, uciskowych. Kość łódeczkowata – leczenie złamań kości łódeczkowatej Najpowszechniejszą metodą leczenia nieoperacyjnego jest zastosowanie unieruchomienia w opatrunku gipsowym na okres nawet 12 tygodni (tak długo zrasta się kość łódeczkowata). Ze względu na lokalizację miejsca złamania nadgarstka samo ułożenie i zagipsowanie odbywa się w tzw. rękawicy balowej (przypomina rękawice stosowane w baseballu amerykańskim). Następnie po upływie dwóch tygodni dokonuje się ponownej diagnostyki radiologicznej. Należy podkreślić, że takie postępowanie odbywa się jedynie w sytuacji złamania kości łódeczkowatej nadgarstka bez przemieszczenia. W przeciwnym razie proces leczenia jest odmienny. Wieloodłamowe uszkodzenie struktury kości łódeczkowatej wymaga ustawienia odłamów, ustabilizowania oraz unieruchomienia. Zabieg operacyjny najczęściej przeprowadzany jest w znieczuleniu miejscowym, wówczas stabilizacja fragmentów kości odbywa się z wykorzystaniem tzw. śruby Herberta oraz drutów Kirschnera. Cała operacja kości łódeczkowatej przebiega z wykorzystaniem promieni rentgenowskich, aby precyzyjnie uwidocznić miejsce uszkodzenia i móc kontrolować przebieg zabiegu. W przypadku, kiedy pacjent zgłasza się z objawami złamania, które wystąpiło już jakiś czas temu, możemy mieć do czynienia z tzw. stawem rzekomym kości łódeczkowatej (w obszarze nadgarstka). W miejscu uszkodzenia kości następuje wtedy wytworzenie się pseudo-stawu, który jest rezultatem braku ustabilizowania i zrostu odłamów kostnych (złamanie nadgarstka z przemieszczeniem). Wtedy należy dokonać przeszczepu kostnego i uzupełnić powstałe ubytki w szczelinie złamania w trakcie leczenia operacyjnego. Rehabilitacja po złamaniu kości łódeczkowatej Fizjoterapia w początkowym okresie skupia się na stworzeniu warunków do prawidłowego zrostu i gojenia kości. Ważne jest odciążenie ręki, odpoczynek i ewentualne zastosowanie magnetoterapii. Należy zaznaczyć, że obecność metalu w przypadku tego rodzaju zabiegu nie stanowi przeciwwskazania. Po usunięciu unieruchomienia zaleca się unikanie dźwigania z zaangażowaniem tej ręki oraz czynności mogących sprzyjać jej przeciążeniu. Jest to bardzo ważne ze względu na słabe anatomiczne ukrwienie tej kości i co za tym idzie osłabione warunki regeneracji. Jednym z możliwych powikłań, poza wspomnianym stawem rzekomym, jest martwica po złamaniu kości łódeczkowatej. W celu poprawy ukrwienia zaleca się zabiegi wodne – np. masaż wirowy czy krioterapię. Zabiegi z wykorzystaniem terapii manualnej oraz powięziowej mają za zadanie przywrócić grę stawową oraz uwolnić restrykcje tkankowe. Ćwiczenia sprawności manualnej po złamaniu kości nadgarstka poprawiają możliwości funkcjonalne w zakresie chwytu oraz pomagają odzyskać zakres ruchu. Zastosowanie tapingu po przebytym urazie kości łódeczkowatej pomaga skoncentrować napływ krwi żylnej, przyspieszając tym samym proces regeneracji. Dodatkowo odciąży nadgarstek i zredukuje ból. Wzbogacenie jadłospisu o suplementy z witaminą D oraz suplementacja witaminy C również nie jest bez znaczenia. Pomoże bowiem we właściwym gojeniu i odbudowie struktury tkanki kostnej. Przez pewien czas po zdjęciu gipsu warto zastanowić się nad czasowym noszeniem ortezy. Ma to szczególne znaczenie przy powrocie do pracy. Pomoże to odciążyć staw i zmniejszy ryzyko ewentualnych powikłań czy ponownych urazów. wróć do bloga czytaj kolejny L. F. Lao, Q. Y. Li, G. B. Zhong i in., Intraosseous ganglion of the scaphoid: a case report and review of published reports, „Journal of Orthopaedic Surgery” 2014, nr 6. K. Kawamura, K. C. Chung, Treatment of scaphoid fractures and nonunions, „Journal of Hand Surgery” 2008, nr 33. H. Schma, P. C. Strohm, M. Jaeger, N. P. Südkamp, Flexible fixation and fracture healing: do locked plating ‘internal fixators’ resemble external fixators? „Journal of Orthopaedic Trauma 2011, nr 25, s. 15–20. opaska, reumatyzm, stłuczenie, zwichnięcie zł ibuprofen, kapsułki, ból, gorączka, stan zapalny zł ibuprofen, tabletka, ból, gorączka, przeziębienie, grypa, stan zapalny, migrena zł opaska, zapalenie, stłuczenie, ból zł Dokładamy wszelkich starań, aby podane zdjęcie i opis oferowanych produktów były aktualne, w pełni prawidłowe oraz kompletne. Jeśli widzisz błąd, poinformuj nas o tym. Zgłoś uwagi Zapalenie płuc (ang. pneumonia) to stan zapalny obejmujący miąższ płatów płucnych, czyli pęcherzyków płucnych i tkanki śródmiąższowej. Przebieg choroby zależy od wielu czynników, od etiologii (wyróżnia się zapalenie płuc bakteryjne, wirusowe, grzybicze, pasożytnicze) czy od wieku (na ciężki przebieg zapalenia płuc szczególnie narażone są małe dzieci oraz osoby powyżej 65. roku życia). Jakie objawy pojawiają się przy zapaleniu płuc? Jak wygląda leczenie? Mikroglej to nieneuronalne komórki układu nerwowego, które są odpowiedzialne za utrzymanie w nim homeostazy. W świetle najnowszych badań okazuje się, że oprócz funkcji immunologicznej i regulacyjnej, komórki mikrogleju mają udział także w tworzeniu sieci połączeń neuronalnych w mózgu. Odkrycie to otwiera nowe możliwości na rozwój terapii zaburzeń neurorozwojowych i psychiatrycznych. Terapia onkologiczna raka piersi, jest zawsze „krojona na miarę”, czyli zlecana indywidualnie dla każdej pacjentki. Zdarza się, że leczenie nie przynosi oczekiwanych rezultatów i choroba nie ustępuje. Wpływ na ten proces ma szereg czynników, w tym również sam typ raka piersi. Jaka jest rola hormonów na rozwój raka piersi, jakie są nowe metody diagnozowania i czym jest profilowanie hormonalne w leczeniu raka sutka? O elektrolitach słyszał prawie każdy, natomiast nie każdy zdaje sobie sprawę, jak ważną rolę pełnią w naszym organizmie. Bez nich nie byłoby możliwe prawidłowe funkcjonowanie, ich obecność jest wręcz niezbędna do życia. Dlatego też istotne jest niedopuszczanie do ich niedoboru. Kiedy wiadomo, że mamy niedobór elektrolitów? Jak uzupełniać ich poziom w organizmie? Zapalenie zatok przynosowych jest jednym z najczęściej występujących schorzeń w sezonie jesienno-zimowym. Blokada nosa, zielony katar, ból twarzy, utrata węchu to najczęstsze objawy chorych zatok. Jak rozpoznać i skutecznie leczyć zapalenie zatok oraz czy antybiotyk jest zawsze konieczny? Odpowiedzi na te pytania znajdują się w poniższym artykule. Plecy okrągłe to wada postawy, która występuje przede wszystkim u dzieci oraz u osób starszych. Charakteryzuje się pogłębieniem fizjologicznej kifozy piersiowej i może prowadzić do powstania garba. Podstawą leczenia są ćwiczenia na plecy okrągłe, które wzmacniają mięśnie pleców oraz rozciągają klatkę piersiową. Lekarze z Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego (WUM) przeprowadzili pionierską operację – wszczepili pacjentowi „szytą na miarę” endoprotezę stawu kolanowego. Zachowanie więzadła krzyżowego tylnego pozwala pacjentowi na większą aktywność fizyczną i lepiej odtwarza biomechanikę zdrowego kolana. W jaki sposób powstają spersonalizowane protezy typu custom-made? Jakie są korzyści z ich zastosowania? Złamanie nadgarstka – jak wygląda rehabilitacja? Kość łódeczkowata to statystycznie najczęściej doznająca złamania kość nadgarstka, często trudnych do rozpoznania i leczenia. Do powikłań zalicza się brak zrostu i zrost wadliwy, który zmienia prawidłowy fizjologiczny ruch ręki oraz jego zakres. Osłabiona zostaje również siła mięśniowa oraz występuje ból. Złamanie kości łódeczkowatej – objawy i leczenie Do złamań kości łódeczkowatej najczęściej dochodzi po upadku na wyprostowaną rękę oraz na zgięty grzbietowo nadgarstek, czyli na tak zwane „podparcie”. Statystycznie ten uraz dotyczy młodych mężczyzn, którzy są bardzo zaangażowani w aktywność fizyczną. Pacjent, u którego doszło do złamania nadgarstka, najczęstszym objawem, jaki będzie zgłaszał jest ból w nadgarstku po stronie grzbietowej. Bólowi towarzyszy obrzęk zlokalizowany po promieniowej stronie nadgarstka oraz ograniczenie ruchomości w stawie. Aby upewnić się, że mamy do czynienia ze złamaniem właśnie kości łódeczkowatej należy potwierdzić diagnozę badaniem RTG, które powinno być wykonane w różnych projekcjach. Czasami warto jest wspomóc się też rezonansem magnetycznym. Złamanie nadgarstka bez przemieszczenia odłamów można leczyć metodą zamkniętą. Wygojenie niemal zawsze uzyskuje się po unieruchomieniu kciuka w szynie gipsowej. Leczenie operacyjne jest wskazane w złamaniach bez przemieszczenia, kiedy nie można dopuścić do wystąpienia powikłań związanych z długotrwałym unieruchomieniem. Przykładem może być przymus szybszego powrotu do zajęć sportowych (u profesjonalnych sportowców). W złamaniach z przemieszczeniem wykonuje się nastawienie metodą otwartą i zespolenie wewnętrzne tzw. ORIF. Rehabilitacja po złamaniu ręki w nadgarstku W okresie wczesnym po zdjęciu opatrunku gipsowego zaleca się unikanie obciążania ręki oraz unikanie ruchów nasilających ból. Rehabilitacja po złamaniu ręki w nadgarstku polega na pracy nad odzyskaniem pełnego zakresu ruchomości w stawie oraz na wzmocnieniu siły mięśniowej. Bardzo dobrze działającą formą rehabilitacji jest terapia manualna połączona z ćwiczeniami pod okiem fizjoterapeuty. Jakub Okruch [Łącznie: 0 Średnia: 0] Złamanie kości łódeczkowatej Złamanie kości łódeczkowatej jest najczęstszym złamaniem w obrębie ręki, w związku z czym często potocznie opisuje się je zamiennie jako złamanie nadgarstka. Rola kości łódeczkowatej Kość łódeczkowata jest największą kością szeregu bliższego nadgarstka i odgrywa bardzo ważną rolę w jego funkcjonowaniu oraz w czynności stawu promieniowo-nadgarstkowego, gdyż zapewnia prawidłowe ustawienie kości nadgarstka i tym samym jego prawidłowy ruch. Zobacz również: Kości ręki – podział, budowa. Kość łódeczkowata nachylona jest pod kątem 45 stopni w kierunku dłoniowym i 45 stopni w kierunku promieniowym. Łączy bliższy i dalszy szereg kości nadgarstka. W efekcie, skręcenie tej kości powoduje rotację całego bliższego szeregu kości nadgarstka. Złamanie kości łódeczkowatej – przyczyny Złamanie kości łódeczkowatej powstaje najczęściej z mechanizmu pośredniego, czyli po upadku na wyprostowaną i odwiedzioną w kierunku dołokciowym rękę. Właśnie w tej pozycji kość ustawiona jest pionowo. Do złamań kości łódeczkowatej może dojść także w neutralnym położeniu nadgarstka lub w jego lekkim zgięciu. Dodatkowo wyróżnia się specyficzny typ złamania, tzw. “złamanie bokserskie”. Powstaje ono, gdy siła uderzenia przenoszona jest wzdłuż długiej osi drugiej kości śródręcza, a następnie przez kość czworoboczną większą, co powoduje zgięcie jej bieguna dalszego. Objawy Objawy są charakterystyczne dla ogólnego urazu, jakim jest złamanie, czyli obejmują: obrzęk w okolicy złamania; zaczerwienienie skóry wskazujące na stan zapalny; ograniczenie ruchomości nadgarstka i kciuka. Zwykle kontuzji tej towarzyszy ból w obrębie tabakierki anatomicznej podczas opierania się o podłoże kłębem kciuka, a także przy ruchu supinacji przedramienia z oporem. Tabakierka anatomiczna obejmuje obszar między ścięgnami mięśnia prostownika długiego kciuka i mięśnia prostownika krótkiego kciuka. Dolegliwości bólowe mogą obejmować całą grzbietową powierzchnię ręki lub jej fragment. Charakterystyczna jest tkliwość w stawie łódeczkowato-czworobocznym oraz wspomnianej tabakierce anatomicznej. Jeśli złamaniu towarzyszy uraz więzadeł, nadgarstek staje się niestabilny. Powikłania Powikłania kontuzji mogą wiązać się zarówno z patologią złamania, jak również nieodpowiednim leczeniem. Do najczęściej występujących należą: martwica bliższego fragmentu kości łódeczkowatej; zmiany zwyrodnieniowe w stawie promieniowo-łódeczkowatym; uszkodzenie nerwu pośrodkowego; opóźniony zrost; staw rzekomy. Staw rzekomy powstaje często w nierozpoznanych złamaniach, gdy wyrostek rylcowaty kości promieniowej działający jako klin rozsuwa odłamy kostne. Powikłanie to wymaga leczenia operacyjnego. Rodzaje złamania kości łódeczkowatej Wyróżnia się 4 podstawowe typy złamań kości łódeczkowatej, w zależności od lokalizacji urazu. Są to złamania: awulsyjne – z powodu pociągania przez więzadło poboczne promieniowe; guzka (części dystalnej) – około 10%; trzonu (części środkowej) – około 70%; części bliższej – z reguły trudne do wygojenia z powodu zaburzeń ukrwienia. Diagnostyka Uraz może zostać przeoczony, zwłaszcza jeśli początkowo na zdjęciach rentgenowskich w projekcji przednio-bocznej nie stwierdza się szczeliny złamania. Jeśli mimo braku zmian na RTG dolegliwości bólowe w obrębie tabakierki anatomicznej utrzymują się, badanie kliniczne i radiologiczne należy powtórzyć, ponieważ szczelina ma tendencje do pojawiania się po 3 tygodniach, a nawet 3 miesiącach od urazu w następstwie resorpcji brzeżnej kości wokół szpary złamania. Podstawą rozpoznania jest badanie fizykalne, RTG oraz wywiad z pacjentem. Wywiad często wskazuje przyczynę złamania, jakim jest opisany wcześniej upadek. Dodatkowo można wykonać rezonans magnetyczny, który pozwoli na ocenę unaczynienia kości i stanu tkanek miękkich w jej obrębie. Mała intensywność sygnałów na obrazie wskaże wówczas na martwicę kości. Wczesne rozpoznanie złamania ma niezwykle istotny wpływ na proces gojenia, co sprzyja dobrym wynikom leczenia. Nierozpoznanie złamania może prowadzić do niebezpiecznych powikłań. Złamanie kości łódeczkowatej – leczenie Złamanie kości łódeczkowatej wymaga kompleksowej rehabilitacji. Rokowania są dobre, gdyż ponad 90% przypadków goi się bez powikłań. Do oceny jakości zrostu odłamów podczas leczenia przydatna jest tomografia komputerowa. Leczenie zachowawcze Leczeniu zachowawczemu podlegają stabilne złamania kości łódeczkowatej, bez przemieszczeń kątowych i bez towarzyszącej niestabilności nadgarstka. W efekcie nadgarstek unieruchamia się w opatrunku gipsowym przedramienia z ujęciem kciuka na około 12-16 tygodni. Zrost odłamów trwa około 12 tygodni, przy czym podczas odpowiednio prowadzonej rehabilitacji uzyskuje się go u ponad 90% pacjentów. Podczas unieruchomienia bardzo ważna jest kinezyterapia obejmująca ćwiczenia synergistyczne i ćwiczenia izometryczne. Mają one na celu zapobieganie zanikom mięśniowym. Można wprowadzić także magnetoterapię, która przyspiesza zespalanie się odłamów i regenerację tkanek. Rehabilitacja po zdjęciu unieruchomienia W okresie wczesnym po zdjęciu opatrunku gipsowego zaleca się unikanie obciążania ręki oraz unikanie ruchów nasilających ból. Nie należy zatem dźwigać ciężkich przedmiotów czy nosić siatek z zakupami. W dalszym ciągu można stosować magnetoterapię, dodatkowo w połączeniu z laseroterapią, ultradźwiękami czy elektroterapią. Skuteczna jest również kąpiel wirowa chorej kończyny górnej. Metodą wspomagającą jest kinesiotaping, który utrzymuje nadgarstek w prawidłowym położeniu oraz go odciąża. W późniejszym etapie po złamaniu wprowadza się terapię manualną, która odblokowuje staw, w związku z czym przywraca prawidłową ruchomość, a także masaż tkanek głębokich oddziałujący na powięzie. Leczenie chirurgiczne Należy pamiętać, że źle poprowadzone leczenie operacyjne daje o wiele gorsze wyniki, niż źle poprowadzone leczenie zachowawcze. Do wskazań w tym przypadku należą: przemieszczenie boczne odłamów lub ich obrót; niestabilność złamania; bolesny staw rzekomy; przedłużony zrost kostny powyżej 16 tygodni; skośny przebieg szczeliny złamania. Złamanie kości łódeczkowatej Kość łódeczkowata jest jedną z ośmiu kości nadgarstka i jest największą kością szeregu bliższego. Złamanie kości łódeczkowatej jest najczęstszym złamaniem kości nadgarstka i stanowi ok. 80% wszystkich złamań w jego obrębie. Do urazu dochodzi najczęściej podczas upadku na zgięty grzbietowo nadgarstek, tzw. podparcie. Złamanie kości łódeczkowatej Podczas wywiadu lekarskiego pacjent zwykle zgłasza upadek na wyprostowaną kończynę górną przy ustawieniu nadgarstka w przeproście. Pierwszymi objawami złamania kości łódeczkowatej są dolegliwości bólowe w nadgarstku po stronie grzbietowej. Bólowi towarzyszy obrzęk zlokalizowany po promieniowej stronie nadgarstka oraz ograniczenie ruchomości w stawie. Diagnoza często oparta jest na stwierdzeniu charakterystycznych objawów, takich jak ból w tabakierce anatomicznej oraz ból przy przyparciu I i II palca. Konieczne jest wykonanie dokładnych zdjęć RTG w różnych projekcjach, a następnie precyzyjna ich ocena. Pomimo częstego występowania tego urazu, diagnostyka jest dość trudna. Czasami pomocne jest badanie rezonansu magnetycznego, dzięki któremu możliwa jest dokładna ocena złamania i żywotność odłamów kostnych. Złamanie kości łódeczkowatej bez przemieszczenia leczone jest zachowawczo w unieruchomieniu gipsowym przez okres 6-12 tygodni. U sportowców wyczynowych złamania stabilne mogą być leczone operacyjnie. Po założeniu opatrunku gipsowego możliwy jest powrót do aktywności już po 2 tygodniach od uszkodzenia, ale nadal wymaga stosowania ortezy usztywniającej, dopóki zrost nie zostanie potwierdzony na zdjęciu RTG. W przypadku niestabilnych złamań z przemieszczeniem konieczne jest nastawienie i wewnętrzne zespolenie operacyjnie. Leczenie takich przypadków w sposób zachowawczy niesie ryzyko nieprawidłowego zrostu. Operacyjne leczenie złamań kości łódeczkowatej wskazane jest w przypadku: złamania z przemieszczeniem powyżej 1 mm; złamań wieloodłamowych; złamania bieguna bliższego; opóźnienie rozpoznania i leczenia; przemieszczenia kątowego odłamów. Rehabilitacja po złamaniu kości łódeczkowatej Rehabilitacja po urazie, jakim jest złamanie kości łódeczkowatej, trwa od kilku tygodni do pół roku. Leczenie polega na stopniowym przywracaniu czucia głębokiego i koordynacji nerwowo-mięśniowej. W tym czasie nie należy przeciążać ręki, np. nosząc zakupy. Rokowanie Pomimo prawidłowej diagnozy i wczesnego leczenia uraz ten wiąże się ze sporym odsetkiem powikłań. Większość złamań bieguna dalszego goi się po unieruchomieniu w opatrunku gipsowym, Nieprzemieszczone złamanie talii lub przemieszczenie do 1 mm, uważane są za stabilne i mogą być leczone zachowawczo. Złamania okolicy bieguna bliższego kości niosą ryzyko trwałego braku zrost (staw rzekomy) przekraczające 50 %. Uprawianie aktywności fizycznej po zespoleniu złamania niestabilnego jest możliwe, ale zależy od jakości zespolenia w czasie zabiegu. Pełny powrót do sportu może nastąpić, gdy badanie RTG lub MRI wykaże pełny zrost odłamów. Po wygojeniu złamania kości łódeczkowatej zwykle niezbędna jest intensywna rehabilitacja, która umożliwia odzyskanie zakresu ruchu nadgarstka. Złamanie kości łódeczkowatej nadgarstka, operacja kości łódeczkowatej, objawy 2021-06-02 Złamanie kości łódeczkowatej – objawy Główne objawy, które mogą wystąpić w złamaniu kości łódeczkowatej to: silny ból u podstawy kciuka po stronie grzbietowej (od zewnątrz), nasilający się przy uciskaniu tej okolicy, chwytaniu i ruchach nadgarstka, obrzęk, zasinienie i zwiększone ucieplenie nadgarstka (związane ze stanem zapalnym), ograniczenie ruchomości nadgarstka, Kość łódeczkowata – złamanie, którego nie można bagatelizować Ważne jest wczesne stwierdzenie, że została uszkodzona kość łódeczkowata. Złamanie jest urazem, któremu nie towarzyszy deformacja stawu, w związku z czym często jest bagatelizowane. Nie należy jednak tego robić, ponieważ zbyt późne wdrożenie leczenia może grozić licznymi powikłaniami. Diagnostyka przy pęknięciu kości łódeczkowatej Podstawowym badaniem dodatkowym w przebiegu diagnostyki złamania kości łódeczkowatej jest zdjęcie rentgenowskie (RTG) ręki. Niestety okolica ta jest wyjątkowo trudna diagnostycznie i pierwsze wykonane zdjęcie może nie uwidocznić złamania. Dlatego bardzo ważną częścią diagnostyki w tym wypadku jest badanie ortopedyczne oraz wywiad lekarski – jeśli lekarz na ich podstawie podejrzewa złamanie kości łódeczkowatej nadgarstka (nawet jeśli nie widać go w RTG) powinien zabezpieczyć pacjenta za pomocą gipsu i przeprowadzić dalszą diagnostykę. Może być to skierowanie na tomografię komputerową bądź rezonans magnetyczny lub na ponowne wykonanie prześwietlenia za 1-2 tygodnie. Leczenie i operacja kości łódeczkowatej Niewielka część złamań kości łódeczkowatej może być leczona zachowawczo za pomocą gipsu zakładanego na okres około 6 tygodni. Słabe ukrwienie tej okolicy sprawia, że gojenie złamań kości łódeczkowatej jest trudne i długotrwałe. Często leczenie operacyjne jako jedyne pozwala uniknąć poważnych powikłań i umożliwia osiągnięcie zrostu. Operacja kości łódeczkowatej zwykle polega na zespoleniu kości za pomocą śruby umieszczanej wewnątrz kości pod stałą kontrolą RTG. Konieczna jest zawsze, jeśli mamy do czynienia ze złamaniem przemieszczonym bądź wieloodłamowym, a także w niektórych przypadkach złamań nieprzemieszczonych. Rehabilitacja i powrót do sprawności Rehabilitacja złamania kości łódeczkowatej może trwać od kilku tygodni do nawet pół roku. Początkowo stosowane są zabiegi zmniejszające ból i obrzęk oraz odciążające rękę. W kolejnych fazach, po usunięciu unieruchomienia, następuje mobilizacja okolicy urazu, która ma na celu przywrócenie sprawności ręki sprzed złamania. Przed zdjęciem gipsu i rozpoczęciem tego etapu ważne jest wykonanie prześwietlenia, aby skontrolować zrost kości. Podczas rehabilitacji zastosowanie mogą znaleźć takie techniki jak terapia manualna, magnetoterapia, masaże wirowe, krioterapia czy kinesiotaping. W czasie całego procesu nie należy przeciążać ręki (np. nosząc torebkę czy zakupy). Jest to bardzo ważny element, ponieważ niezastosowanie się do tego zalecenia może znacząco opóźnić proces regeneracji lub doprowadzić do powikłań. Aby pamiętać o odciążaniu ręki warto przez pewien czas po zdjęciu gipsu nosić ortezę. Powikłania, które mogą wystąpić Powikłania najczęściej występują jeśli nie zostanie wdrożone leczenie. Zwykle ma to miejsce, kiedy pacjenci bagatelizują objawy i nie zgłaszają się do lekarza. Po jakimś czasie od złamania może wytworzyć się tzw. staw rzekomy, czyli brak zrostu. Powikłanie to może wystąpić nawet u 10% pacjentów prawidłowo leczonych. Możliwe jest także wystąpienie martwicy kości łódeczkowatej. Oba te powikłania związane są ze słabym unaczynieniem tej okolicy anatomicznej i wynikającymi z tego trudno zachodzącymi procesami gojenia. Więcej informacji z zakresu leczenia złamań w CMGamma dostępnych jest na podstronie chirurgia ręki. Nadgarstek – uważaj latem na „ciche złamania” Uraz kości łódeczkowatej stanowi od 60 do 80% wszystkich złamań kości nadgarstka. Rocznie dotyka kilkuset osób na każdą milionową populację, zwłaszcza w okresie sprzyjającym wszelkiej aktywności sportowej, to znaczy od wiosny do wczesnej jesieni. Ryzyko złamania kości łódeczkowatej wzrasta w przypadku sportów, w których jesteśmy narażeni na silny upadek na wyprostowane ręce, czyli np.: piłka nożna, jazda na rolkach, jazda na deskorolce, rowerze czy jazda konna. Złamanie nadgarstka dotyczy małej kości i początkowo nie wiąże się z dokuczliwymi objawami. W pierwszej fazie pojawia się tylko mały obrzęk i minimalny ból, jak przy zwykłym stłuczeniu. Dlatego większość osób bagatelizuje uraz. Z czasem pojawia się silny ból nadgarstka podczas chwytania oraz dyskomfort w momencie ucisku w miejscu tak zwanej „tabakierki anatomicznej”. Jest to sygnał, że sytuacja jest poważna i wymaga natychmiastowej interwencji lekarskiej. Dodatkową przeszkodą w zdiagnozowaniu złamania jest to, że często bywa ono niewidoczne na zdjęciu rentgenowskim. Dotyczy to przede wszystkim urazów bez przemieszczenia, dlatego ortopedzi nazywają tę kontuzję „cichym złamaniem”. Aż w 40% podczas konsultacji lekarskich złamanie nadgarstka nie zostaje rozpoznane w porę, co ma ogromny wpływ na rozwój schorzenia. Kość łódeczkowata jest najważniejszą kością nadgarstka. Uszkodzenie jej ma bezpośredni wpływ na funkcjonowanie całej ręki, bowiem odbiera jej siłę, a ból utrudnia wykonywanie codziennych czynności. Nieprawidłowo rozpoznane i nieleczone złamanie prowadzi w konsekwencji do zmian zwyrodnieniowych oraz zniszczenia całego nadgarstka w perspektywie od 5 do 25 lat od momentu powstania urazu. Właściwa diagnoza w odpowiednim czasie może uratować sprawność ręki i uchronić chorego przed niepotrzebnym bólem związanym z operacją. Zabieg na świeżym złamaniu kości łódeczkowatej jest małoinwazyjny. Poprzez małe nacięcie skóry umieszcza się w kości specjalną śrubę, kontrolując jej poprawne wprowadzenie telewizją rentgenowską albo specjalną kamerą wewnątrz nadgarstka. Pacjent może już następnego dnia swobodnie poruszać ręką. Zabieg ten rekomenduje się jednak wyłącznie pacjentom, u których w porę rozpoznano kontuzję kości łódeczkowatej. – Komplikacje rozpoczynają się dopiero w momencie, gdy mamy do czynienia z zadawnionym złamaniem. W przypadku kości łódeczkowatej w tego typu sytuacjach bardzo trudno zmienić zrost – mówi dr Paweł Nowicki, specjalista ortopedii i traumatologii, chirurg ręki ze Szpitala Centrum ENEL-MED. – Nieprawidłowy zrost to konsekwencja zbagatelizowania urazu. Leczenie zaburzeń zrostu kości łódeczkowatej jest dziesięć razy trudniejsze od zabiegu stosowanego w przypadku świeżego złamania. Operacja kości łódeczkowatej niesie ze sobą określone ryzyko powikłań oraz niepowodzenia, przede wszystkim z powodu: towarzyszących temu urazowi zaburzeń krążenia w odłamkach kości, trudności technicznych w osadzaniu implantów scalających kość, uszkodzeń tkanek otaczających kość przy operacji sposobem tradycyjnym. Zabieg trwa nawet do sześciu godzin. Wymaga przeszczepienia do nadgarstka kości z innej okolicy, najczęściej łokcia, biodra i kolana, oraz dodatkowych tętnic. – Medycyna wypracowała jednak sposoby, dzięki którym nawet w przypadku zadawnionego złamania możliwe jest przywrócenie dawnej sprawności nadgarstka. Operacja jest niezwykle trudna i wymaga specjalnych kwalifikacji, ale jest możliwa i wykonuje się ją w Polsce – wyjaśnia dr Paweł Nowicki. W przypadku gdy wszystkie sposoby zawiodą, pozostaje jeszcze rekonstrukcja nadgarstka za pomocą artroskopowej odbudowy kości łódeczkowatej przez „dziurkę od klucza”. Pierwsza taka operacja została wykonana w Polsce w 2012 roku w Szpitalu Centrum ENEL-MED. Jest to zabieg wymagający najwyższych umiejętności i nie jest powszechnie dostępny w Polsce. Prawidłowo wykonany daje jednak 95% szans na przywrócenie sprawności nadgarstka. Pacjenci, którzy zakończyli leczenie złamania kości łódeczkowatej, powinni być obowiązkowo poddani rehabilitacji. Dzięki specjalnym ćwiczeniom z zakresu kinezyterapii (terapia ruchem) dochodzi do pobudzenia ukrwienia oraz złagodzenia bólu, a z czasem przywrócenia całkowitej sprawności nadgarstka. dr Paweł Nowicki, specjalista ortopedii i traumatologii, chirurg ręki ze Szpitala Centrum ENEL-MED. Posiada wieloletnie doświadczenie w leczeniu chorób i urazów nadgarstka – szczególnie przy użyciu metod małoinwazyjnych i artroskopowych. Wykonuje ok. 700 operacji rocznie, wykorzystując najnowocześniejsze techniki. W 2009 roku jako jeden z nielicznych lekarzy w Polsce zdał prestiżowy międzynarodowy egzamin z chirurgii ręki przed komisją europejską, złożoną z wybitnych chirurgów w tej dziedzinie. Jest członkiem i współzałożycielem Polskiego Towarzystwa Chirurgii Ręki oraz członkiem zarządu sekcji chirurgii ręki Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego. Dr Nowicki należy również do Federacji Europejskich Stowarzyszeń Chirurgii Ręki (FESSH) oraz do Europejskiego Towarzystwa Artroskopii Nadgarstka (EWAS). Złamanie kości łódeczkowatej Kość łódeczkowata jest jedną z ośmiu kości budujących nadgarstek. Znajduje się po stronie promieniowej, w okolicach podstawy kciuka. Jest kością nieregularnie sześcienną, największą w szeregu bliższym. Z jednej strony łączy się z dalszym końcem kości promieniowej, z drugiej natomiast z kośćmi czworoboczną mniejszą i większą. Złamanie kości łódeczkowatej jest najczęstszym złamaniem w obrębie nadgarstka. W większości przypadków dotyczy okolicy talii (ok. 65/ 75%), w następnej kolejności 1/3 bliższej części kości (15/20%), 1/3 dalszej ( oraz guzka kości (ok. 8 %). Uraz występuje głównie u mężczyzn w wieku 20 – 40, szczególnie sportowców. Dzieci oraz osoby starsze są mniej narażone. Złamanie często bywa bagatelizowane ze względu na nieznaczną bolesność oraz niewielki obrzęk. Z powodu słabego i nierównomiernego ukrwienia kości, złamania w jej obrębie mogą się słabo zrastać, co w konsekwencji może doprowadzić do jałowej martwicy i wczesnych zmian zwyrodnieniowych. Dotyczy to w szczególności złamań w okolicy 1/3 dalszej. Aby temu zapobiec niezbędna jest precyzyjna diagnoza oraz wdrożenie odpowiedniego postępowania leczniczego. Przyczyny Do złamania kości łódeczkowatej dochodzi najczęściej na skutek upadku na wyprostowaną kończynę górną ze zgiętym grzbietowo nadgarstkiem przy jego równoczesnym odchyleniu dopromieniowym. Tego typu urazy mogą powstawać podczas uprawiania dyscyplin sportowych, w których upadki występują powszechnie (piłka nożna, sporty walki, jazda na nartach). O miejscu złamania, decyduje w tym przypadku kąt zgięcia nadgarstka podczas upadku. Kąt większy niż 90 stopni uszkadza kość łódeczkowatą, natomiast kąt mniejszy niż 90 stopni – kości przedramienia. Złamanie może być także wynikiem uderzenia bezpośredniego (rzadziej) lub uderzania pięścią np. w worek treningowy (tzw. złamanie bokserskie), gdzie siła przechodzi przez II kość śródręcza i czworoboczną większą bezpośrednio na kość łódeczkowatą. Objawy Podstawowym objawem złamania kości łódeczkowatej jest ból zlokalizowany w okolicy tabakierki anatomicznej (promieniowa część nadgarstka). Dolegliwości nasilają się podczas oporowanej supinacji nadgarstka (odwracanie, rotacja zewnętrzna), także w czasie chwytania oraz przy ucisku okolicy dołka promieniowego (przestrzeń w kształcie trójkąta ograniczona ścięgnami, tabakierka anatomiczna ). Dodatkowo dolegliwości mogą nasilać się przy zwiększonym zgięciu dopromieniowym i dołokciowym nadgarstka oraz przy osiowym odciąganiu i dociskaniu kciuka. Kolejnym objawem złamania kości jest obrzęk, który lokalizuje się w okolicach podstawy kciuka oraz grzbietowej strony ręki. Może on powstać po kilku godzinach od urazu, a także bardzo szybko zmaleć. Charakterystyczne jest również zasinienie skóry w obrębie promieniowej części nadgarstka. Zazwyczaj pojawia się ograniczenie ruchomości, spowodowane dolegliwościami bólowymi oraz obrzękiem, a także tkliwość guzka kości łódeczkowatej. Złamanie, które nie będzie w porę właściwie zdiagnozowane, po czasie może dawać objawy podobne do niestabilności, z bolesnym przeskakiwaniem, nawracającymi obrzękami oraz ograniczeniem funkcji nadgarstka. Rozpoznanie Rozpoznanie złamanie kości łódeczkowatej jest możliwe na podstawie szczegółowego wywiadu, badania klinicznego oraz charakterystycznych objawów. W badaniu klinicznym najczęściej wykonuje się test ucisku tabakierki anatomicznej. Ból podczas ucisku może świadczyć o złamaniu kości, jednak podobne dolegliwości wywoła między innymi złamanie kości czworobocznej większej oraz złamanie wyrostka rylcowatego kości promieniowej. Bardziej wiarygodny powinien być test ucisku guzka kości łódeczkowatej. Brak bólu przy kompresji tej struktury, oznacza małe prawdopodobieństwo złamania, natomiast równoczesny brak bólu przy ucisku tabakierki, praktycznie je wyklucza. Diagnostykę w każdym przypadku rozszerza się o zdjęcia RTG, które powinny rozstrzygnąć ewentualne wątpliwości. Jeśli fragmenty kostne nie są przemieszczone, zdjęcia wykonane w krótkim czasie po urazie, mogą nie wykazywać szczeliny złamania. W tym przypadku wniosek o złamaniu oparty jest na analizie beleczkowania, a także warstwy korowej kości łódeczkowatej. Dodatkowym objawem sugerującym uszkodzenie kości może być zmiana położenia linii tłuszczowej łódeczkowatej, która w wyniku obrzęku oraz krwawienia po urazie, ulega wybrzuszeniu. Do prawidłowej oceny, niezbędne są zdjęcia w kilku projekcjach. Najczęściej wykonuje się projekcje: tylno – przednią z odchyleniem dołokciowym, boczną oraz skośne (z ułożeniem ręki z 30-60 stopniową supinacją oraz z 30-60 stopniową pronacją). Jeśli powyższe projekcje zdjęć nie wykazują złamania, a badanie kliniczne na to wskazuje, wykonuje się zdjęcia w kolejnych projekcjach. Można również wykonać inne badania obrazowe, z których najlepszym i najdokładniejszym będzie rezonans magnetyczny. Leczenie / Fizjoterapia Leczenie złamań kości łódeczkowatej może być zachowawcze lub operacyjne. Sposób postępowania leczniczego uzależniony jest między innymi od miejsca złamania, stopnia przemieszczenia oraz uszkodzeń współistniejących. Leczenie zachowawcze powinno obejmować złamania stabilne, bez przemieszczenia, w których szpara złamania nie przekracza 1 mm. W tym przypadku stosuje się opatrunek gipsowy, którego rodzaj, czas unieruchomienia czy odpowiednia pozycja, pozostają kwestia dyskusyjną. Najczęściej nadgarstek unieruchamia się na okres około 6 tygodni ( typ unieruchomienia najczęściej – rękawiczka balowa). Przy złamaniach 1/3 dalszej bez cech przemieszczenia, z reguły stosuje się krótką łuskę na okres 6 – 8 tygodni. Z kolei przy złamaniach 1/3 bliższej lub skośnych zalecane jest długie unieruchomienie przedramienia z łokciem w 90 stopniach zgięcia. Ogranicza się w ten sposób ruchy pronacji (nawracanie) i supinacji (odwracanie) przedramienia, które wprowadzają ruch na poziomie kości łódeczkowatej. W tym przypadku powinna obowiązywać regularna kontrola unieruchomienia (co 2 tyg.), z ewentualna korektą oraz zdjęciem RTG, w celu sprawdzenia zrostu kostnego. Wdrożenie leczenia operacyjnego wskazane jest przy złamaniach niestabilnych, z przemieszczeniem oraz urazami towarzyszącymi (kostno – stawowymi), także przy opóźnionym zroście kostnym, stawach rzekomych oraz jałowej martwicy kostnej. Zabieg chirurgiczny jest możliwy przy złamaniach stabilnych, bez cech przemieszczenia. Wykonuje się go zazwyczaj u ludzi młodych, aktywnych fizycznie (właściwa technika operacyjna daje szybsze i lepsze efekty niż długotrwałe unieruchomienie). Leczenie operacyjne polega na zespoleniu kości śrubą lub specjalnymi drutami. Zarówno po unieruchomieniu jak i po operacji wymagana jest odpowiednio przeprowadzona rehabilitacja. Stosuje się ćwiczenia lecznicze mające na celu odzyskanie siły oraz zwiększenie ruchomości nadgarstka. Dodatkowo, istotne jest przywrócenie czucia głębokiego i koordynacji nerwowo-mięśniowej. Powyższe czynności pozwolą odzyskać sprawność uszkodzonego nadgarstka oraz będą zapobiegać kolejnym epizodom urazowym w tej okolicy. Postępowanie rehabilitacyjne powinno trwać od kilku tygodni do 6 miesięcy. Złamania kości łódeczkowatej wymagają z reguły długotrwałego leczenia. Opóźniona diagnoza, niewłaściwe leczenie lub całkowite jego zaniechanie, zwiększają ryzyko wystąpienia powikłań, w tym zaburzeń zrostu kości. W konsekwencji może to doprowadzić do wystąpienia wczesnych zmian zwyrodnieniowych w obrębie nadgarstka. Podsumowanie Kość łódeczkowata jest największą kością szeregu bliższego nadgarstka. Położona jest po promieniowej jego części, u podstawy kciuka. Złamania kości łódeczkowatej stanowią większość złamań w obrębie nadgarstka. Do urazu najczęściej dochodzi w wyniku upadku na wyprostowaną kończynę górną ze zgiętym grzbietowo nadgarstkiem oraz jego odchyleniem dopromieniowym. Może być również rezultatem uderzenia bezpośredniego w okolicę kości lub uderzania pięścią np. w worek treningowy. Uraz dotyczy z reguły mężczyzn w wieku 20 – 40 lat. Podstawowym objawem złamania jest ból w okolicy tabakierki anatomicznej, poniżej podstawy kciuka. Dolegliwości nasilają się podczas ruchów czynnych nadgarstka, w szczególności oporowanego nawracania i odwracania, a także podczas chwytania. Dodatkowo w miejscu urazu pojawia się obrzęk i zasinienie. Ograniczona jest również ruchomość stawu. Rozpoznanie złamania opiera się na szczegółowym wywiadzie, badaniu klinicznym oraz występujących objawach. Diagnostykę rozszerza się również o badanie RTG (zdjęcia w kilku projekcjach), a w razie wątpliwości wykonuje się rezonans magnetyczny. Postępowanie lecznicze w zależności od miejsca złamania, stopnia przemieszczenia oraz uszkodzeń współistniejących, może być zachowawcze lub operacyjne. Złamania stabilne, bez przemieszczenia leczy się zachowawczo (opatrunek gipsowy na kilka tygodni), natomiast interwencja chirurgiczna (zespolenie odłamów kostnych za pomocą śruby lub drutów) niezbędna jest w przypadku złamań niestabilnych, z przemieszczeniem oraz urazami towarzyszącymi, a także przy braku prawidłowego zrostu, jałowej martwicy lub u sportowców. Zarówno po unieruchomieniu w opatrunku gipsowym, jak i po operacjach, obowiązuje kilkutygodniowe (do 6 miesięcy) postępowanie usprawniające. Nakierowane jest ono na wzmocnienie siły oraz zwiększenie ruchomości nadgarstka, a także poprawę czucia głębokiego oraz koordynacji nerwowo – mięśniowej stawu. Prawidłowo przeprowadzona rehabilitacja wspomoże powrót do pełnej sprawności i będzie zapobiegać ponownym epizodom urazowym w obrębie ręki. Opracował:

Wszystko przez siedzący tryb życia. Jeździmy samochodem, potem pracujemy przed komputerem, a nasze plecy cierpią. Sprawdź, jakie ćwiczenia wzmocnią kręgosłup. Lek. Tomasz Kowalczyk Ortopedia. 84 poziom zaufania. Trzeba stosować leki przeciwzakrzepowe, trzymać nogę wysoko, ruszać palcami.

Złamania nadgarstka są dość powszechnym urazem, niestety często lekceważonym. W wyniku złamania dochodzi do zaburzenia wykonywania wielu podstawowych czynności. Zbagatelizowanie problemu może przyczyniać się do niesprawności oraz przewlekłych dolegliwości uniemożliwiających pracę, a także normalne życie. Nadgarstek to grupa kostek, które są ze sobą połączone niewielkimi stawami oraz licznymi więzadłami. Jest to również miejsce, w którym przebiega wiele naczyń krwionośnych i nerwów wpływających na prawidłową pracę ręki. Nadgarstek ma bardzo skomplikowaną budowę anatomiczną. Zamiast jednej główki stawowej w nadgarstku występuje osiem kości, które są ułożone kolejno w dwóch szeregach: bliższym oraz dalszym. W szeregu bliższym, licząc od strony kości promieniowej, znajdują się następujące kości:POLECAMY łódeczkowata, księżycowata, trójgraniasta, grochowata. Natomiast w skład szeregu dalszego, również licząc od strony kości promieniowej, wchodzą kości: czworoboczna większa, czworoboczna mniejsza, główkowata, haczykowata. Kości budujące nadgarstek posiadają po kilka powierzchni stawowych łączących się z sąsiednimi kośćmi zarówno w szeregu bliższym, jak i dalszym. Połączone dwa rzędy nadgarstka tworzą łuk, który jest zwrócony stroną wklęsłą do powierzchni dłoniowej, a stroną wypukłą do strony grzbietowej dłoni. Nadgarstek stanowi połączenie przedramienia z ręką. Funkcjonalność ręki w dużym stopniu zależy od stanu funkcjonalnego tego połączenia. Stabilizację nadgarstka zapewnia kompleks więzadeł, które należą do systemu wewnętrznego oraz zewnętrznego. Więzadła nadgarstka wewnętrzne odpowiadają za wiązanie kości nadgarstka ze sobą. Więzadło łódeczkowato-księżycowate posiada największe znaczenie kliniczne. Więzadła zewnętrzne łączą kości nadgarstka proksymalnie z kością promieniową oraz łokciową, natomiast dystalnie z kośćmi śródręcza. Więzadła położone po stronie dłoniowej są grubsze i liczniejsze niż więzadła grzbietowe. Ruchy w nadgarstku zachodzą w płaszczyźnie strzałkowej (zgięcie i wyprost) oraz w płaszczyźnie czołowej (odwiedzenie dopromieniowe oraz odwiedzenie odłokciowe). Charakterystyka kości nadgarstka Kość łódeczkowata Jest to największa kość szeregu bliższego nadgarstka. Odgrywa istotną rolę w jego funkcjonowaniu, jak również w czynności stawu promieniowo-nadgarstkowego, ponieważ odpowiada za prawidłowe ustawienie kości nadgarstka, tym samym wpływając na jego prawidłowy ruch. Do chropowatej powierzchni promieniowej przyczepia się więzadło poboczne promieniowe nadgarstka. Powierzchnia dłoniowa kości jest u góry wklęsła, a u dołu i bocznie wypukła, przez co tworzy w tym miejscu guzek kości łódeczkowatej. Do guzka przyczepia się troczek zginaczy oraz mięsień odwodziciel krótki kciuka. Kość łódeczkowata jest jedną z najczęściej kontuzjowanych kości w obrębie nadgarstka, gdyż podczas upadków na dłoniową powierzchnię ręki często dochodzi do jej księżycowata Ma półksiężycowaty zarys. Powierzchnia dalsza jest wklęsła i łączy się stawowo z końcem dalszym kości promieniowej, a także z krążkiem trójgraniasta Ma kształt przypominający piramidę skierowaną podstawą ku górze i bocznie. Do powierzchni łokciowej stanowiącej wierzchołek piramidy przyczepia się więzadło poboczne łokciowe grochowata Elementami różniącymi kość grochowatą od pozostałych jest jej nieznaczny rozmiar oraz występowanie tylko jednej powierzchni stawowej. Powierzchnia dłoniowa jest chropowata, ponieważ stanowi przyczep troczka zginaczy, więzadła kości grochowatej, a także mięśnia zginacza łokciowego nadgarstka oraz mięśnia odwodziciela palca małego. Po stronie promieniowej w niewielkim rowku przechodzi gałąź dłoniowa nerwu czworoboczna większa Jej powierzchnia dalsza jest siodełkowata, gdyż łączy się stawowo z pierwszą kością śródręcza. Na powierzchni dłoniowej można wyróżnić głęboką bruzdę, w której przechodzi ścięgno zginacza promieniowego nadgarstka. Bocznie od bruzdy znajduje się niewielki guzek, który stanowi przeczep dla troczka zginaczy. Do powierzchni dłoniowej przyczepiają się również ścięgna mięśnia przeciwstawiacza kciuka, a także mięśni odwodziciela oraz zginacza krótkiego czworoboczna mniejsza Jest najmniejszą kością szeregu dalszego. Powierzchnia dalsza jest siodełkowata i łączy się z drugą kością śródręcza. Do powierzchni dłoniowej przyczepia się mięsień zginacz krótki główkowata Jest największą kością ze wszystkich kości nadgarstka. Do powierzchni dłoniowej przyczepia się przywodziciel kciuka. Powierzchnia dalsza składa się z trzech części, które łączą się z drugą, trzecią i czwartą kością haczykowata Ma kształt klinowaty, podstawą jest skierowana ku dołowi. Posiada wyrostek haczykowaty. Powierzchnia dłoniowa stanowi przyczep troczka zginaczy, mięśnia zginacza krótkiego palca małego oraz mięśnia przeciwstawiacza palca małego. Połączenia nadgarstka Nadgarstek swą ruchomość zawdzięcza połączeniom stawowym z wieloma sąsiadującymi elementami kostnymi. Do stawów tych należą:Staw promieniowo-nadgarstkowy Jest to staw dwuosiowy. Odpowiada za ruchy zginania i prostowania, a także przywodzenia i odwodzenia. Kości szeregu bliższego łączą się z kośćmi przedramienia, tworząc staw promieniowo-nadgarstkowy. Panewka stawu promieniowo-nadgarstkowego jest utworzona przez powierzchnię nadgarstkową kości promieniowej oraz krążek śródstawowy położony między nadgarstkiem a kością łokciową. Główkę stawu stanowią trzy kości: łódeczkowata, księżycowata oraz trójgraniasta. Pierwszy szereg nadgarstka łączy się bezpośrednio z kością promieniową, a z kością łokciową łączy się poprzez chrząstkę trójkątną. W stawie tym znajdują się więzadła: więzadło poboczne promieniowe nadgarstka, więzadło poboczne łokciowe nadgarstka, – te więzadła występują po obydwu bocznych częściach nadgarstka, odpowiadają za hamowanie ruchów odwodzenia i przywodzenia ręki; więzadło promieniowo-nadgarstkowe dłoniowe, więzadło łukowate dłoniowe nadgarstka, więzadło łokciowo-nadgarstkowe dłoniowe, – te więzadła odpowiadają za ograniczenie zgięcia grzbietowego; więzadło promieniowo-nadgarstkowe grzbietowe, więzadło łukowate grzbietowe nadgarstka, – te więzadła ograniczają ruchy zgięcia dłoniowego. Staw śródnadgarstkowy Zwany również stawem dalszym ręki. Utworzony jest przez bliższy oraz dalszy szereg kości nadgarstka. Szczelina stawowa ma kształt litery S. W tym stawie zachodzi ruch zginania oraz prostowania międzynadgarstkowe Występują pomiędzy sąsiadującymi ze sobą kośćmi w pierwszym oraz drugim rzędzie nadgarstka. Kości są połączone poprzez torebki stawowe oraz więzadła. Więzadła są bardzo krótkie i płaskie. Zachodzące w tych stawach ruchy są dość mocno nadgarstkowo-śródręczne Występują poprzez połączenie kości drugiego rzędu nadgarstka z bliższymi końcami kości śródręcza. Stawy mają bardzo ograniczoną ruchomość, za wyjątkiem stawu kciuka. Lokalizacje złamań nadgarstka Złamania kości nadgarstka obejmują uraz każdej z ośmiu kości nadgarstka oraz obwodowych końców kości łokciowej lub promieniowej. Najczęściej dochodzi do złamania obwodowego końca kości promieniowej, które powszechnie jest określane jako złamanie kości łódeczkowatej Złamanie kości łódeczkowatej jest najczęściej występującym złamaniem kości nadgarstka. Powstaje w wyniku upadku na wyprostowaną rękę. Złamania kości łódeczkowatej są często niezauważane we wczesnym zdjęciu RTG. Złamanie może być widoczne dopiero po 7–14 dniach. Wyróżnia się cztery podstawowe typy złamań kości łódeczkowatej, w zależności od miejsca urazu: złamanie awulsyjne – będące wynikiem pociągania przez więzadło poboczne promieniowe, złamanie guzka (części dystalnej), złamanie trzonu (części środkowej), złamanie części bliższej. Złamania kości trójgraniastej Zaraz po złamaniach kości łódeczkowatej to najczęściej występujące złamania. Częstotliwość uszkodzeń tej kości jest wynikiem jej położenia. Złamania kości trójgraniastej można podzielić na: złamania awulsyjne, złamania trzonu kości. Złamania kości księżycowatej W dużej mierze są to złamania kompresyjne, które powstają na skutek zgniatania poprzez kość promieniową i główkowatą. Dzieje się tak w wyniku upadku na zgiętą dogrzbietowo i odłokciowo kości haczykowatej Do złamań kości haczykowatej dochodzi głównie w wyniku urazów bezpośrednich. Jest to wynik lokalizacji kości od strony łokciowej nadgarstka. Przy złamaniach kości haczykowatej może również dojść do uszkodzenia nerwu kości grochowatej Do złamań kości grochowatej ze względu na jej lokalizację dochodzi w wyniku upadku na dłoń bądź poprzez uderzenie. Złamania kości czworobocznej większej Do złamań kości czworobocznej większej dochodzi najrzadziej. Są one wynikiem urazów dalszej nasady kości promieniowej W zależności od sposobu upadku na rękę rozróżnia się dwa rodzaje złamań: złamanie Collesa – obejmuje nasadę dalszej kości promieniowej w odległości ok. 2,5 cm od stawu nadgarstka. Dochodzi do niego w wyniku upadku z równoczesnym podparciem się zgiętą grzbietowo dłonią o podłoże. Wskutek złamania nasady kości promieniowej część obwodowa kończyny przemieszcza się ku grzbietowi nadgarstka, złamanie Smitha – dochodzi do niego w wyniku upadku na grzbiet dłoni. Na skutek uszkodzenia część obwodowa przemieszcza się dłoniowo. Przyczyny Do przeciążeń nadgarstka oraz kontuzji dochodzi w wyniku przekroczenia fizjologicznego zakresu ruchomości. Najpowszechniejszą przyczyną złamania nadgarstka jest upadek na rękę w momencie wyciągnięcia jej przy próbie obrony przed zderzeniem z podłożem. Może mieć to miejsce podczas spaceru czy w trakcie uprawiania sportu. Złamanie nadgarstka może również nastąpić w wyniku: uderzenia o twardą powierzchnię, przygniecenia dłoni ciężkim przedmiotem, wypadku komunikacyjnego, osłabienia kości w wyniku osteoporozy. Stopień oraz rodzaj uszkodzenia są zależne od wielu czynników, takich jak wiek, stan kostny danego człowieka, jak również rodzaj uprawianego sportu czy aktywności. Objawy Główne objawy złamania nadgarstka są takie same jak przy złamaniu innych elementów kostnych. Należą do nich: ból nadgarstka oraz obrzęk okolicy złamania, krwiak i zasinienie, pogrubienie i deformacja kształtu nadgarstka, ograniczenie ruchomości nadgarstka i ręki, wystąpienie patologicznej ruchomości kości w miejscu złamania. Diagnostyka Badanie podmiotowe: wywiad z pacjentem. Badanie przedmiotowe: oglądanie, palpacja. Badania dodatkowe: badanie RTG – należy pamiętać, iż w przypadku złamań kości nadgarstka, np. kości łódeczkowatej, złamanie może nie być od razu widoczne w obrazie RTG. Należy wykonać powtórne badanie RTG po upływie jednego–dwóch tygodni od urazu. Wówczas zdjęcie RTG powinno już ukazać szczelinę złamania, która po tym czasie staje się lepiej widoczna, badanie USG – w badaniu USG okostna jest dobrze widoczna. Objawem, który może wskazywać na ewentualne złamanie, jest jej przerwanie, a także obecność krwiaka podokostnowego, tomografia komputerowa – jest obecnie najlepszym badaniem, które pozwala na uwidocznienie anatomii kostnej. Możliwe powikłania po złamaniu nadgarstka Do głównych powikłań zalicza się: zespół cieśni nadgarstka, niestabilność nadgarstka, zespół Sudecka, przykurcze mięśni, zmiany zwyrodnieniowe. Postępowanie fizjoterapeutyczne po złamaniu nadgarstka – leczenie zachowawcze Postępowanie fizjoterapeutyczne jest zależne od charakteru złamania. Przy złamaniu stabilnym, bez przemieszczenia, wykonuje się leczenie zachowawcze. Leczenie zachowawcze polega w pierwszym etapie na unieruchomieniu ręki. Czas unieruchomienia dobierany jest indywidualnie dla każdego pacjenta. Poszczególne złamania nadgarstka są leczone zachowawczo w odmienny sposób. Rehabilitację można zacząć już w pierwszych dobach po złamaniu podczas unieruchomienia ręki. W tym czasie zaleca się wykonywanie: magnetoterapii – w celu przyspieszenia procesów regeneracji tkanki kostnej, kinezyterapii – jest ważna podczas unieruchomienia; można wdrożyć już ćwiczenia synergistyczne oraz ćwiczenia izometryczne. Zapobiegają one zanikom mięśniowym. Po zdję... Artykuł jest dostępny w całości tylko dla zalogowanych użytkowników. Jak uzyskać dostęp? Wystarczy, że założysz bezpłatne konto lub zalogujesz się. Czeka na Ciebie pakiet inspirujących materiałow pokazowych. Załóż bezpłatne konto Zaloguj się Rehabilitacja po złamaniu kości nadgarstka jest ważnym elementem procesu powrotu do zdrowia i pełnej funkcjonalności ręki. Celem rehabilitacji jest przywrócenie ruchomości, siły i stabilności nadgarstka oraz zapobieganie powstawaniu problemów związanych z bólem i utratą sprawności. Oto kilka kroków, które można podjąć w Podczas upadku do przodu i typowego podparcia się dłonią o podłoże może dojść do poważnego urazu jakim jest złamanie kości łódeczkowata jest jedną z wielu kości tworzących nadgarstek. Leży ona w pierwszym z dwóch szeregów kości nadgarstka, po stronie kciuka. Złamanie kości łódeczkowatej jest zdecydowanie najczęstsze wśród złamań kości nadgarstka. Zdarza się głównie u młodych osób, podczas uprawiania sportu (narty, rower, rolki, sporty drużynowe)..Najważniejszym objawem złamania kości łódeczkowatej jest ból w okolicy tej kości, czyli u podstawy kciuka. Ból nasila się przy uciskaniu tej okolicy, a także przy ruchach nadgarstka. Może również pojawić się obrzęk i zasinienie tej okolicy. Często uraz ten jednak nie powoduje jednak zbyt dużych dolegliwości. Może nie wystąpić wydatny obrzęk, ból może być przez dłuższy czas na poziomie akceptowalnym dla Pacjenta, zazwyczaj też nie widać zewnętrznej deformacji nadgarstka. Wtedy diagnostyka tej kontuzji może być utrudniona, ponieważ często obraz na zdjęciu RTG nie jest jednoznaczny. W takiej sytuacji postawienie prawidłowej diagnozy sprawia trudności. WskazaniaKość łódeczkowata jest słabo ukrwiona i niektóre złamania, nawet te nieprzemieszczone, powinny być od razu leczone operacyjnie. W przypadku nieprzemieszczonych złamań, zlokalizowanych w dobrze ukrwionym obszarze kości, można zastosować leczenie zachowawcze. Polega ono na całkowitym unieruchomieniu nadgarstka na okres 6-12 przemieszczone złamania kości łódeczkowatej kwalifikują się do leczenia i kwalifikacja do zabieguW trakcie konsultacji ze specjalistą ortopedą przeprowadzany jest wywiad, badanie fizykalne i ocena stanu klinicznego nadgarstka. Lekarz zleca wykonanie na miejscu badań z zakresu diagnostyki obrazowej – każdorazowo jest to badanie RTG (często w celu porównania prześwietla się także zdrową rękę). W wielu przypadkach wynik pierwszego badania RTG nie jest wiążący i dopiero dalsza diagnostyka może wykluczyć lub potwierdzić złamanie. Zlecone może być powtórne badanie RTG za 7–14 dni, wykonanie tomografii komputerowej lub rezonansu magnetycznego – od razu lub również po 7–14 zebraniu i przeanalizowaniu wszystkich wyników, lekarz ortopeda przedstawia Pacjentowi plan leczenia. Po zakwalifikowaniu do zabiegu odbywa się konsultacja anestezjologiczna i wykonywane są niezbędne badania laboratoryjne krwi. ZABIEG – złamanie kości łódeczkowatej rehabilitacja 6–12tygodni „Powyższe wartości są czasem normatywnym, tzn. czasem planowanym i uśrednionym najczęściej występującym u Pacjentów”. Przygotowanie do zabieguProsimy o zapoznanie się z ogólnymi dokumentami dotyczącymi zabiegów ZOBACZPrzebieg zabieguZabieg operacyjny wykonywany jest przez zespół lekarzy na sali operacyjnej przy użyciu zestawu specjalistycznych narzędzi i implantów oraz aparatu RTG pozwalającego na precyzyjną repozycje odłamów kostnych. Operacja jest przeprowadzana w znieczuleniu ogólnym lub w znieczuleniu splotu ramiennego, czyli lokalnym znieczuleniu operowanej kończyny. Chirurg wykonuje cięcie skóry, o długości kilku centymetrów, zlokalizowane ponad złamaniem. Lokalizacja i długość nacięcia uzależniona jest od rodzaju złamania i procedury jaką należy wykonać. Po precyzyjnym nastawieniu odłamów kostnych, zostają one zespolone za pomocą odpowiednich implantów. Obecnie najczęściej jest to zespolenie tytanową śrubą lub płytą i kilkoma śrubami. Chirurg planując operacje a także w trakcie zabiegu, dobiera rodzaj implantu, indywidualnie do każdego przypadku złamania. Po operacji ranę skóry zamyka się szwami, które zostają usunięte po około 10-14 dniach. Po zabieguW zależności od rodzaju złamania i stabilności zespolenia, po zabiegu operacyjnym może zostać zalecone częściowe unieruchomienie operowanej kończyny. Zazwyczaj po operacji zespolenia złamania kości łódeczkowatej na okres kilku tygodni zaleca się stosowanie ortezy. Orteza zabezpiecza miejsce zespolenia kości i dzięki niej można kontrolować zakres ruchów w nadgarstku, czasami rękę umieszcza się też na temblaku. Zazwyczaj w pierwszych dniach po chirurgicznym zespoleniu złamania możliwe jest rozpoczęcie ćwiczeń ruchowych nadgarstka (co nigdy nie jest możliwe podczas leczenia nieoperacyjnego). W niektórych przypadkach, na okres pierwszych 2-3 tygodni od operacji, może zostać zalecone pełne unieruchomienie etapem leczenia operacyjnego jest rehabilitacja przeprowadzona pod nadzorem doświadczonego fizjoterapeuty, połączona z samodzielnymi ćwiczeniami wykonywanymi w zazwyczaj trwa od 6 do 12 tygodni i opiera się przede wszystkim na kinezyterapii, czyli wykonywaniu ćwiczeń leczniczych. W początkowej fazie rehabilitacji najlepiej wykonywać z terapeutą delikatne ćwiczenia bez obciążania chorej kończyny (ćwiczenia w odciążeniu, izometryczne, rozciągające oraz pobudzające stymulację nerwowo-mięśniową). Rehabilitant powinien prowadzić również terapie manualną nadgarstka. Stopniowo wprowadza się ćwiczenia oporowe wzmacniające siłę mięśniową, poprawiające stabilizację, elastyczność tkanek miękkich oraz propriocepcję, czyli czucie stawu w przestrzeni. Na końcu stosuje się ćwiczenia całej kończyny górnej, zwiększające siłę mięśniową i poprawiające dynamikę ruchów wszystkich kości łódeczkowatej niosą ryzyko trwałego braku zrost (czyli powstania tzw. stawu rzekomego) przekraczające 50%. Lekarze wykonujący zabieg lek. med. Krzysztof Onaczyszyn Specjalista Ortopeda Traumatolog dr n. med. Henryk Noga Specjalista Ortopeda Traumatolog dr n. med. Adam Pierzchała Specjalista Ortopeda Traumatolog lek. med. Mariusz Smolik Specjalista Medycyny SportowejSpecjalista Ortopeda Traumatolog ^{Rehabilitacja po złamaniu IV lub V kości śródręcza. Po leczeniu zachowawczym lub chirurgicznym rozpoczyna się istotna faza rehabilitacji po złamaniu IV lub V kości śródręcza. Proces rehabilitacji ma na celu przywrócenie pełnej funkcji dłoni oraz poprawę siły i zręczności. Oto kilka istotnych aspektów rehabilitacji po} Jakie są przyczyny złamania kości łódeczkowatej? Kość łódeczkowata jest jedną z kości tworzących nadgarstek, która leży w pierwszym z dwóch szeregów kości nadgarstka po stronie kciuka (czyli po stronie promieniowej). Przyczyną złamania tej kości są najczęściej upadki z podparciem się nadgarstkiem. Jak często zdarzają się złamania kości łódeczkowatej? Złamania kości nadgarstka zdarzają się dość rzadko, ale spośród nich złamanie kości łódeczkowatej jest zdecydowanie najczęstsze. Zdarzają się głównie u młodych osób. Jakie są objawy złamania kości łódeczkowatej? Najważniejszym objawem złamania kości łódeczkowatej jest ból w okolicy tej kości związany z przebytym urazem – u podstawy kciuka. Ból nasila się przy uciskaniu tej okolicy, a także przy ruchach nadgarstka. Może również pojawić się obrzęk i zasinienie tej okolicy. Co zrobić w przypadku wystąpienia takich objawów? W przypadku przebytego urazu nadgarstka, gdy utrzymują się dolegliwości bólowe i ograniczenie ruchomości, należy zgłosić się na ostry dyżur ortopedyczny. Jak lekarz ustala rozpoznanie złamania kości łódeczkowatej? Ustalenie pewnego rozpoznania kości łódeczkowatej jest trudne. Po zebraniu wywiadu i przeprowadzeniu badania klinicznego nadgarstka ortopeda może podejrzewać złamanie tej kości, ale potwierdzenie tej diagnozy bywa kłopotliwe. Wszyscy pacjenci z podejrzeniem złamania kości łódeczkowatej kierowani są na RTG (często w celu porównania prześwietla się także zdrową rękę), które tylko w niektórych przypadkach uwidacznia złamanie. W wielu przypadkach złamanie jest obecne, ale nie widać go na wstępnym zdjęciu. Gdy ortopeda nie widzi złamania kości łódeczkowatej na zdjęciu, ale badanie kliniczne wskazuje, że możliwe, iż doszło do złamania, jest zobowiązany do zabezpieczenia pacjenta – założenia gipsu i skierowania na dalszą diagnostykę. Możliwości dalszej diagnostyki jest kilka i o tym, jak zostanie pokierowany pacjent, decyduje lekarz. Możliwe jest powtórzenie zdjęć RTG za 7–14 dni, wykonanie tomografii komputerowej lub rezonansu magnetycznego – od razu lub również po 7–14 dniach. Wynik pierwszego badania RTG w tym wypadku nie jest wiążący. Dopiero jeśli dalsza diagnostyka wykluczy złamanie, można pacjentowi zdjąć unieruchomienie. Dzieje się tak dlatego, że konsekwencje przeoczenia tego złamania są dla pacjenta dużo bardziej niebezpieczne w skutkach niż 1–2 tygodnie noszenia teoretycznie „zbędnego” unieruchomienia. Jakie są metody leczenia złamania kości łódeczkowatej? W przypadku, gdy złamanie kości łódeczkowatej zostanie jednak potwierdzone, w zależności od jego umiejscowienia (w jakiej części kości się znajduje), ortopeda zaproponuje pacjentowi odpowiednie leczenie. Kość łódeczkowata jest słabo ukrwiona i niektóre złamania, nawet nieprzemieszczone, powinny być od razu leczone operacyjnie – obecnie najczęściej jest to zespolenie śrubą. W przypadku nieprzemieszczonych złamań, których ukrwienie jest dobre, stosuje się opatrunek gipsowy na 6 tygodni. Wszystkie przemieszczone złamania kości łódeczkowatej kwalifikują się do leczenia operacyjnego. Jakie jest rokowanie w złamaniu kości łódeczkowatej? W przypadku, gdy diagnozę złamania postawiono odpowiednio wcześnie i wdrożono odpowiednie leczenie (unieruchomienie lub operacja w zależności od wskazań), rokowanie co do zrostu kości i powrotu pełnej funkcji nadgarstka jest dobre. Rokowanie jest zdecydowanie gorsze w przypadkach, gdy złamanie przeoczono – pacjent nie zgłosi się do lekarza od razu po urazie albo nie wykona dodatkowej zaleconej diagnostyki po pierwszym badaniu RTG, w którym złamanie nie było widoczne. Podobnie źle rokują pacjenci niestosujący się do zaleceń, którzy nie nosili zaleconego gipsu lub nie poddali się zaleconej operacji. Nieleczone lub źle leczone złamanie kość łódeczkowatej bardzo często się nie goi, co powoduje, że w miejscu złamania powstaje tzw. staw rzekomy. Staw rzekomy to nieprawidłowe ruchome połączenie między dwoma kośćmi, a w zasadzie między dwoma fragmentami jednej kości, które w prawidłowych warunkach są zrośnięte. Staw rzekomy wytwarza się np. w miejscu złamania kości, kiedy nie dojdzie do prawidłowego zrostu, a dwa złamane fragmenty kości pozostają względem siebie ruchome. Wówczas leczenie operacyjne jest konieczne, żeby zapobiec zmianom zwyrodnieniowym nadgarstka. Takie leczenie jest zdecydowanie bardziej skomplikowane niż procedury po świeżym złamaniu. Często konieczne jest wykorzystywanie przeszczepów kostnych z innych okolic ciała pacjenta. Brak operacyjnego zaopatrzenia stawu rzekomego kości łódeczkowatej doprowadza do uogólnionej destrukcji nadgarstka – ograniczenia funkcji, przewlekłych dolegliwości bólowych. Co zrobić, żeby uniknąć złamania kości łódeczkowatej? Profilaktyka złamań kości łódeczkowatej sprowadza się bezpośrednio do profilaktyki upadków – głównie podczas uprawiania sportów. Lekarz, specjalista ortopedii i traumatologii narządu ruchu. W swojej praktyce zajmuje się głównie traumatologią sportową, chirurgią artroskopową i chirurgią ręki. Członkini polskich i europejskich towarzystw naukowych skupiających artroskopistów oraz chirurgów ręki. Regularnie uczestniczy w kongresach i szkoleniach, stale udoskonalając swoje umiejętności, ale również dzieli się swoją wiedzą jako wykładowca na konferencjach i instruktor na kursach dla lekarzy. Realizowała stypendia naukowe w Luksemburgu i USA. Autorka publikacji naukowych i popularnonaukowych z dziedziny ortopedii. W swojej praktyce preferuje małoinwazyjne metody leczenia operacyjnego, a w przypadku konieczności stosowania unieruchomienia – nowoczesne, lekkie opatrunki. Pracuje w Carolina Medical Center w Warszawie. .

xyqb5eiwme.pages.dev/340

xyqb5eiwme.pages.dev/143

xyqb5eiwme.pages.dev/577

xyqb5eiwme.pages.dev/114

xyqb5eiwme.pages.dev/548

xyqb5eiwme.pages.dev/335

xyqb5eiwme.pages.dev/32

xyqb5eiwme.pages.dev/71

xyqb5eiwme.pages.dev/145

xyqb5eiwme.pages.dev/865

xyqb5eiwme.pages.dev/101

xyqb5eiwme.pages.dev/201

xyqb5eiwme.pages.dev/816

xyqb5eiwme.pages.dev/888

xyqb5eiwme.pages.dev/505

rehabilitacja po złamaniu kości łódeczkowatej